Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.
The word Rusti��us could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:
No entries found. Showing closest matches:
rustĭca, ae, v. rusticus, I. B. 2.
rustĭcānus, a, um, adj. [rusticus], of or pertaining to the country, rustic, country- (Ciceron.): homines ex municipiis rusticanis … rusticana relegatio, Cic. Rosc. Am. 15, 43 sq.; cf.: homines rusticani ex municipiis, id. Verr. 2, 1, 48, § 127: homo, id. ib. 2, 5, 13, § 34: multum mecum municipales homines loquuntur, multum rusticani, id. Att. 8, 13, 2: vir, id. Tusc. 2, 22, 53: aliquis, id. de Or. 1, 56, 239: illud quod loquitur priscum visum iri putat, si plane fuerit rusticanum, id. ib. 3, 11, 42: tugurium, a peasant’s hut, Hier. Ep. 52, 2, 6.
* rustĭcātim, adv. [rusticor], rustically, awkwardly: rustice, Non.: ego rusticatim tangam, urbanatim nescio, Pomp. ap. Non. 166, 31.
rustĭcātĭo, ōnis, f. [rusticor].
- I. A living in the country, country life: neque militia solum, sed etiam peregrinationes rusticationesque communes, Cic. Lael. 27, 103.
- II. Agriculture, husbandry, Col. praef. § 13; 1, 1, 6; 11, 1, 6: creata ab Altissimo, Vulg. Ecclus. 7, 16.
rustĭcē, adv., v. rusticus fin.
* rustĭcellus, a, um, adj. dim. [rusticulus], somewhat rustic or clownish, Varr. ap. Plin. 7, 20, 19, § 83.
rustĭcĭtas, ātis, f. [rusticus] (not anteAug.).
- I. Lit.
- A. Country life and occupations, i. e. tillage, husbandry, Pall. Insit. 11.
- B. Concr., country people, Pall. 1, 31; Cod. Just. 1, 55, 3.
- II. Transf., the manners of the country or of country people, rustic behavior, rusticity (opp. urbanitas); in a good and (more freq.) in a bad sense: patria est ei Brixia, ex illā nostrā Italiā, quae multum adhuc verecundiae, frugalitatis atque etiam rusticitatis antiquae retinet ac servat, Plin. Ep. 1, 14, 4; cf. Plin. 35, 4, 9, § 26; Calp. Ecl. 4, 4.
In a bad sense: cultus adest, nec nostros mansit in annos Rusticitas priscis illa superstes avis, Ov. A. A. 3, 128: rusticitas, non pudor ille fuit, id. ib. 1, 672: vultus sine rusticitate pudentes, id. H. 20, 59: (urbanitas) cui contraria sit rusticitas, Quint. 6, 3, 17; cf.: et imperitia, et rusticitas, et rigor, id. 6, 1, 37: in quo (ore) nulla neque rusticitas neque peregrinitas resonet, id. 11, 3, 30: verborum atque ipsius etiam soni, id. 11, 3, 10: aliquem rusticitatis arguere, Suet. Caes. 53: ignorare propter rusticitatem jus suum, Dig. 49, 14, 2 fin.
rustĭcŏla, ae, m. and f. [rus-colo], an inhabitant of the country (late Lat.), Ven. Fort. Misc. 5, 5, 107.
rustĭcor, ātus, 1, v. dep. n. [rusticus].
- I. Lit., to live in the country, to rusticate.
- A. In gen. (class.): socerum suum Laelium semper fere cum Scipione solitum rusticari, Cic. de Or. 2, 6, 22: sin rusticatur, id Att. 12, 1, 1: dies ad rusticandum dati, id. Leg. 1, 3, 9.
Of abstract subjects: (haec studia) pernoctant nobiscum, peregrinantur, rusticantur, Cic. Arch. 7, 16.
- B. In partic., econom. t. t., to practise husbandry, to till the ground, be a farmer, Col. 11, 1, 5 sq.; 12, 3, 8.
- II. Transf., to talk in a rustic manner, talk like a peasant: Varrones, Terentius, Sid. Ep. 4, 3.
rustĭcŭlus, a, um, adj. dim. [rusticus], rather rustic, somewhat coarse.
- I. Libellus, Mart. 10, 19: nomen (Bissula), Aus. Idyll. Carm. 7, 3.
- II. As substt.
- * A. rustĭcŭ-lus, i, m., a little countryman, a little rustic, Cic. Sest. 38, 82.
- B. rustĭcŭla, ae, f., a little heath-cock; (cf. rustica, s. v. rusticus, I. B. 2. b.), Plin. 10, 38, 54, § 111; Mart. 13, 76 in lemm.
rustĭcus, a, um, adj. [rus], of or belonging to the country, rural, rustic, country- (very freq. and class.; syn. agrestis; opp. urbanus).
- I. Lit.: vita, Varr. R. R. 3, 1, 1; cf.: vita haec rustica, quam tu agrestem vocas, Cic. Rosc. Am. 27, 75: duae vitae hominum, rustica et urbana, id. ib. 17, 48: Romani (opp. urbani), Varr. R. R. 2, praef. § 1; cf. plebes (opp. urbana), Col. praef. § 17; praedia, Cic. Rosc. Am. 15, 42: hortus, Plin. Ep. 2, 17, 15: instrumentum, Phaedr. 4, 4, 24: opus, Ter. Heaut. 1, 1, 90: res, Cic. de Or. 1, 16, 69; 1, 58, 249; Col. praef. § 19 sq.: homo (with agricola), Cic. Rosc. Am. 49, 143; id. N. D. 3, 5, 11: colona, Ov. F. 2, 645; cf. Phidyle, Hor. C. 3, 23, 2: mus (opp. urbanus), id. S. 2, 6, 80; 115: gallinae, heathcocks, Varr. R. R. 3, 9, 16; Col. 8, 2, 1 sq. (cf. infra, B. 2. b.): numina, Ov. M. 1, 192: fistula, id. ib. 8, 191: sedulitas, id. F. 6, 534: regna, id. H. 4, 132: opprobria versibus alternis, Hor. Ep. 2, 1, 146: carcer, Juv. 14, 24.
- B. Substt.
- 1. ru-stĭcus, i, m., a countryman, rustic, peasant; in plur.: rustici, country people, rustics: urbani fiunt rustici, etc., Plaut. Mere. 4, 3, 15 sq.: omnes urbani, rustici, Cic. Fin. 2, 23, 77; cf. id. Or. 24, 81; semper occant prius quam sarriunt rustici, Plaut. Capt. 3, 5, 5; id. Most. 5, 1, 28; Col. 2, 4, 8; 9, 10 et saep.
In sing., Ov. M. 2, 699; Hor. Epod. 2, 68; id. Ep. 1, 7, 83; 2, 2, 39; Vulg. Sap. 17, 16.
- 2. rustĭca, ae, f.
- a. A country girl, Ov. M. 5, 583.
- b. (Sc. gallina.) A heath-cock, Mart. 13, 76 (cf. supra, A., and rusticulus, II. B.).
- II. Transf., countrylike, rustic, simple, in a good or (more freq.) in a bad sense, i. e. plain, simple, provincial, rough, coarse, gross, awkward, clownish, etc. (in this sense not freq. till after the Aug. period; previously, as in Cic., agrestis was more used): rustica vox et agrestis quosdam delectat, etc. … neque solum rusticam asperitatem, sed etiam peregrinam insolentiam fugere discamus, Cic. de Or. 3, 11, 42; 12, 44: pro bardā et pro rusticā haberi, Plaut. Pers. 2, 1, 2: rusticus inlitteratusque litigator, Quint. 2, 21, 16: manus (with indoctae), id. 1, 11, 16; cf. with indoctus, id. 12, 10, 53; with barbarus, id. 2, 20, 6; (opp. disertus) 7, 1, 43: id vitium sermonis non barbarum esse, sed rusticum, Gell. 13, 6, 2: Germana illuvies, rusticus, hircus, hara suis, etc., a lout, clown, Plaut. Most. 1, 1, 39 Lorenz ad loc.: rusticus es, Corydon, Verg. E. 2, 56: quid coeptum, rustice, rumpis iter? Ov. Am. 3, 6, 88: addidit obscenis convicia rustica dictis, id. M. 14, 522: sive procax aliqua est; capior, quia rustica non est, very prudish, id. Am. 2, 4, 13; cf. id. A. A. 1, 607: nec tamen est, quamvis agros amet illa feraces, Rustica, id. Am. 3, 10, 18.
In a good sense: mores, Cic. Rosc. Am. 27, 75: veritas, Mart. 10, 72, 11.
Comp.: simus hoc titulo rusticiore contenti, Sen. Ep. 88, 33.
Hence, adv.: ru-stĭcē (acc. to II.), in a countrified manner, clownishly, boorishly, awkwardly: loquinon aspere, non vaste, non rustice, Cic. de Or. 3, 12, 45: urgere, id. Off. 3, 9, 39: facere aliquid, id. Att. 12, 36, 2: cum eo vitio loquentes rustice loqui dictitabant, Gell. 13, 6, 2.
Comp.: rusticius toga defluit, Hor. S. 1, 3, 31.
Sup. does not occur.