Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

convīcĭor (convīt-), ātus, 1, v. dep. [convicium]. to revile, reproach, taunt, rail at (rare; most freq. in Quint.; not in Cic.; cf., however, conviciator).

        1. (α) Absol.: cum alius eum salutasset, alius conviciatus esset, * Varr. R. R. 2, 5, 1: ut accusare potius vere quam conviciari videantur, Liv. 42, 41, 3; Quint. 11, 1, 65; 6, 3, 78; * Suet. Tib. 53 al.
        2. (β) With dat.: contra dentientibus inhumane, Quint. 3, 8, 69; 5, 13, 40; Dig. 49, 1, 8; Paul. Sent. 5, 35, 3; Vulg. Ecclus. 8, 22.

con-vīcĭum (less correctly, acc. to Brambach, convītĭum, but preferred by B. and K., and by recent editors of Plaut. and Ter.), ii, n. [most prob. kindr. with vox; cf. Dig. 47, 10, 15, § 4; Paul. ex Fest. p. 41, 20], a loud noise, a cry, clamor, outcry (class.).

  1. I. In gen.: ne clamorem hic facias neu convitium, Plaut. Bacch. 4, 8, 33; cf.: erant autem convivia non illo silentiosed cum maximo clamore atque convitio, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28: facere, Ter. Ad. 2, 1, 26 Ruhnk.: cantorum, Cic. Sest. 55, 118: mulierum, id. Fragm. ap. Aquil. Rom. p. 144 (187 Frotsch.): humanae linguae, Ov. M. 11, 601.
    Of frogs (with clamor), Phaedr. 1, 6, 5; Col. 10, 12.
    Of the cicadæ, Phaedr. 3, 16, 3.
  2. II. In partic.
    1. A. The sound of wrangling, the cry of altercation or contention: ubi et animus ex hoc forensi strepitu reficiatur et aures convitio defessae conquiescant, Cic. Arch. 6, 12.
    2. B. An urgent, clamorous importunity: epistulam hanc convitio efflagitarunt codicilli tui, Cic. Q. Fr. 2, 11, 1; imitated by Quint. Ep. ad Tryph. 1; cf. also id. ib. 4, 5, 10.
    3. C. A loud, violent disapprobation or contradiction: omnium vestrum, Cic. Ac. 2, 40, 125: senatūs, id. Pis. 26, 63.
      Most freq.,
    4. D. Loud, violent reproaching, abuse, reviling, insult: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam: quae si petulantius jactatur, convitium; si facetius urbanitas nominatur, Cic. Cael. 3, 6: Pompeius apud populumcum pro Milone diceret, clamore convitioque jactatus est. id. Fam. 1, 5, b, 1: cum ei magnum convitium fieret cuncto a senatu, id. ib. 10, 16, 1: alicui convitium facere, id. Att. 1, 14, 5 bis; Plaut. Merc. 2, 1, 11; Cic. Off. 3, 21, 83; Liv. 3, 48, 1; Sen. Ep. 15, 8; id. Ben. 7, 25, 2; Quint. 4, 2, 27; 6, 2, 16 al.; Hor. S. 1, 5, 11; Ov. M. 6, 210 et saep.
      1. 2. Of inanim. subjects: aurium, censure, reproof, correction, Cic. Or. 48, 160: tacitum cogitationis, in thought, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 26, 1: cave ne eosdem illos libellosconvicio scazontes extorqueant, Plin. Ep. 5, 11, 2.
  3. III. Meton.
    1. A. The object of reproach: convitium tot me annos jam se pascere, Plaut. Merc. prol. 55.
    2. B. Of mockingbirds: nemorum convicia, picae, Ov. M. 5, 676.