Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

concĭlĭātĭo, ōnis, f. [concilio] (in Cic. and Quint.).

  1. I. A connection, union.
    1. A. Prop.: totius generis hominum, Cic. Off. 1, 41, 149; so, quasi civili conciliatione et societate conjunctos (deos), id. N. D. 2, 31, 78.
    2. B. Trop.
      1. 1. A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over: quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur, Cic. de Or. 2, 53, 216: honestum ad conciliationem satis per se valet, Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.
        1. b. As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = οἰκείωσις, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.
      2. 2. (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for: prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam, Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.: conciliationes = res conciliatae, id. Fin. 3, 6, 22 Madv.
  2. II. An acquiring, procuring: pecuniam dedit ad conciliationem gratiae, Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.