Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word deflevi could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

dē-flecto, xi, xum, 3, v. a. and n.

  1. I. Act., to bend downwards or aside, to turn aside or in another direction.
    1. A. Lit.: ramum olivae, Col. 5, 11, 14; cf.: palmitem, id. 4, 26, 3; Catull. 62, 51; Plin. 17, 23, 35, § 204: tela (Venus), Verg. A. 10, 331: amnis in alium cursum, Cic. Div. 1, 19 fin.: cursum ad Romanos. Liv. 10, 27: vultum ab aliqua re ad aliquid, Val. Max. 5, 10, 1: carinam quolibet, Luc. 5, 789; cf.: rapidum iter, id. 3, 337; novam viam, to turn off, construct in another direction, Liv. 39, 27 fin.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen.: lumina, Ov. M. 7, 789; cf.: oculos a cura, Val. Fl. 8, 76: cum ipsos principes aliqua pravitas de via deflexit, Cic. Rep. 1, 44: aliquem ab institutis studiis, Quint. 10, 1, 91: ut declinet a proposito deflectatque sententiam, Cic. Or. 40: si ad verba rem deflectere velimus, id. Caecin. 18, 51: quaedam in senectute deflexit (for which, shortly before, mutavit), Cels. praef.: in ipsos factum deflectitur, Quint. 7, 2, 23: adversarios in suam utilitatem deflectere, id. 4, 1, 71; cf.: dotes puellae in pejus, Ov. R. Am. 325: tragoediam in obscenos risus, id. Tr. 2, 409: perniciosa consilia fortuna deflexit in melius, Sen. Ben. 6, 8, 1: virtutes in vitia, Suet. Dom. 3: se de curriculo petitionis, to withdraw, id. Mur. 22 fin.
      2. 2. Esp. (late Lat.), gramm. t. t., to inflect, to vary the form of a word: non solet sic deflecti, August. in Psa. 140, 25.
  2. II. Neutr., to turn off, turn aside.
    1. A. Lit.: vulgus militum deflectere viā, Tac. H. 2, 70; cf. without via, Suet. Aug. 93 fin.: in Tuscos, Plin. Ep. 4, 1, 3.
    2. B. Trop. (freq., but almost exclusively in Cicero): deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum, Cic. Lael. 12; so, de via (consuetudo), id. Off. 2, 3, 9: de recta regione, id. Verr. 2, 5, 68: a veritate, id. Rosc. Com. 16: oratio redeat illuc unde deflexit, id. Tusc. 5, 28, 80: a Domino, Vulg. Sirach 36, 28; 2, 7.

dē-flĕo, ēvi, ētum, 2, v. a. and n.

  1. I. Act.
    1. A. To weep over a person or thing; to lament, deplore, bewail (for syn. cf.: deploro, ejulo, ploro, lacrimo, lamentor, fleo —class.): te cinefactum deflevimus, Lucr. 3, 907: Numam, Ov. M. 15, 487: nuptam (Eurydicen), id. ib. 10, 12: inter nos impendentes casus deflevimus, Cic. Brut. 96, 329: illud initium civilis belli, Asinius Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31: eversionem civitatis, Quint. 3, 8, 12: aliena mala, id. 6, 1, 26 et saep.: Crassi mors a multis saepe defleta, Cic. de Or. 3, 3; cf. id. Phil. 13, 5; Verg. A. 6, 220 al.: in deflenda nece, Quint. 11, 3, 8 et saep.
      Absol.: dum assident, dum deflent, Tac. A. 16, 13: in amici sinu, Plin. Ep. 8, 16, 5.
          1. (β) Poet. with acc. and inf.: et minui deflevit onus dorsumque levari, Manil. 4, 748.
    2. * B. Oculos, to dull with weeping, App. M. 5, p. 161, 36.
  2. II. Neutr., to weep much or violently, weep to exhaustion (very rare): gravibus cogor deflere querelis, Prop. 1, 16, 13; Justin. 18, 4, 13; App. M. 4 fin.

dēflētĭo, ōnis, f. [defleo, no. II.], a violent weeping (late Lat.), Juvenc. 4, 122.

dēflexĭe, ōnis, f. [deflecto], a turning or bending aside (late Lat.).

  1. I. Lit.: certa meatus solis, Macr. Sat. 1, 17.
  2. II. Trop.: cupiditatum, Naz. Pan. Const. 5.

1. dēflexus, a, um, Part., from deflecto.

2. dēflexus, ūs, m. [deflecto], a bending, turning aside (post-class.), in the trop. sense: humani animi ab odio ad gratiam deflexus, Val. Max. 4, 2; cf. id. 7, 3: a virtute, Ambros. in Psa. 1, § 23.