Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

hŏnōrĭfĭcē, adv., v. honorificus fin.

hŏnōrĭfĭcus, a, um, adj. [honor + facio], that does honor, honorable (class.): numquam ab eo mentio de me nisi honorifica, Cic. Phil. 2, 15, 39: cum tu a me rebus amplissimis atque honorificentissimis ornatus esses, id. Fam. 5, 2, 1: orationem meam in te honorificam fuisse, id. ib. § 3: honorificentissima verba, id. Phil. 14, 11, 29: seria partitur (Domitius Marsus) in tria genera, honorificum, contumeliosum, medium, Quint. 6, 3, 108; cf. id. ib. § 6: si quid honorificum pagina blanda sonat, Mart. 10, 45, 2: P. Clodius in senatu sub honorificentissimo ministerii titulo M. Catonem a re publica relegavit, Vell. 2, 45, 4.
Comp.: honorificentius est, Nep. Eum. 1, 5.
Adv.: hŏnōrĭfĭcē, honorably, with honor or respect, honorably: aliquid de aliquo honorifice praedicare, Cic. Phil. 11, 13, 33: respondere alicui, id. ib. 7, 8, 23: consurgitur, id. Verr. 2, 4, 62, § 138: promittere (with large), Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44: iratus, quodnihil in se honorifice neque publice neque privatum factum esset, that no honors had been shown him, Liv. 42, 1, 7.
Comp.: ut nemini sit triumphus honorificentius quam mihi salus restitutioque perscripta, Cic. Pis. 15, 35: nec liberalius nec honorificentius se potuisse tractari, id. Fam. 13, 27, 2.
Sup.: aliquem honorificentissime appellare, id. ib. 6, 6, 10: litterae tuae cum amantissime tum honorificentissime scriptae, id. Att. 14, 13, B, 2.