Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

imperfectē, adv., v. imperfectus fin.

imperfectus (inp-), a, um, adj. [2. inperfectus],

  1. I. unfinished, incomplete, imperfect (not freq. till after the Aug. per.): quidam homines in capite meo solum elaborarunt, reliquum corpus imperfectum ac rude reliquerunt, Cic. Fam. 1, 9, 15: quaedam (animalia), Ov. M. 1, 427; cf. infans, id. ib. 3, 310: pars manebat, Verg. A. 8, 428: pons, Caes. B. G. 6, 35, 6: cibus, i. e. undigested, Juv. 3, 233: imperfecto adhuc bello, Suet. Caes. 26: qui imperfectum librum supple verit, id. ib. 56; cf. Hirt. B. G. prooem. § 2: librum reliquerat, Suet. Gramm. 12: opera reliquit, id. Tib. 47: quae rudia atque imperfecta adhuc erant, Quint. 3, 1, 7: causae (opp. perfectae), id. 4, 2, 3: sermo, id. 9, 2, 57; 11, 3, 121: vita, Lucr. 3, 958.
    Comp.: insuavius hoc imperfectiusque est, Gell. 1, 7, 20.
    As subst.: imperfectum, i, n.: sunt omnia in quaedam genera partita aut incohata nulla ex parte perfecta; imperfecto autem nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest, Cic. Univ. 4.
  2. II. Esp., morally imperfect; plur. as subst. (opp. sapientes): ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet, Sen. Tranq. 11, 1.
    Adv.: imperfectē, imperfectly, incompletely: imperfecte atque praepostere syllogismo uti, Gell. 2, 8, 1.