Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

opportūnē, adv., v. opportunus fin.

opportūnus (obp-), a, um, adj. [obportus, lit., at or before the port; hence],

  1. I. In gen., fit, meet, convenient, suitable, seasonable, opportune (class.; syn.: commodus, utilis): tempus actionis opportunum, Graece εὐκαιρια, Latine appellatur occasio, Cic. Off. 1, 40, 142: aetas opportunissima, id. Fam. 7, 7, 2: nihil opportunius accidere vidi, id. ib. 10, 16, 1.
    Subst.: op-portūna, ōrum, n., fit or convenient things: locorum opportuna, Tac. A. 4, 24.
  2. II. In partic.
    1. A. Advantageous, serviceable, useful: ceterae res, quae expetuntur, opportunae sunt singulae rebus singulis, Cic. Lael. 6, 22.
    2. B. Fit, suitable, adapted to any thing: ad omnia haec magis opportunus nemo est, Ter Eun. 5, 8, 47.
    3. C. Exposed, liable to any thing: Romanus cedentem hostem effuse sequendo opportunus huic eruptioni fuit, Liv. 6, 24: injuriae, Plin. 9, 31, 51, § 98: opportuniora morbis corpora, id. 18, 7, 12, § 68.
      Hence, adv.: opportūnē, fitly, seasonably, opportunely (class.), Ter. Ad. 1, 2, 1: venisse, Cic. N. D. 1, 7, 16: locus opportune captus ad eam rem, id. Rosc. Am. 24, 68: opportune, importune, in season and out of season, Vulg. 2 Tim. 4, 2.
      Comp.: opportunius alio loco referemus, Gai. Inst. 2, 97.
      Sup.: nuntiis opportunissime allatis, Caes. B. C. 3, 101; Liv. 32, 18.