Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

prōcūrātĭo, ōnis, f. [procuro].

  1. I. In gen.
      1. 1. A caring for, taking care of, having the charge of a thing; a charge, superintendence, administration, management, procuration (class.): dum me rei publicae non solum cura, sed quaedam etiam procuratio multis officiis implicatum et constrictum tenebat, Cic. Ac. 1, 3, 11: dum necesse erat, unus omnia poterat: qui, postea quam magistratus creavit, sua cuique procuratio auctoritasque est restituta, id. Rosc. Am. 48, 139: procuratio templi, Varr. R. R. 1, 2, 2: mearum rerum existimationisque meae, Cic. Fam. 15, 13, 3: rerum humanarum, id. N. D. 1, 1, 3: ministerii, Liv. 4, 8: annonae, Cic. Att. 4, 1, 6: male gesta, Quint. 7, 4, 35.
        In plur.: ad amplissimas procurationes promotus, charges, offices, Plin. Ep. 7, 31, 3.
      2. 2. An effort, aim, seeking for any thing (post-class.): quia benignitas eum per sese ipsa delectet, sine ullā recipiendae gratiae procuratione, Gell. 17, 5, 4.
  2. II. In partic., of religious acts, an averting or expiating of an evil omen or crime by offering the proper sacrifices, an expiatory sacrifice, expiation (class.): cum terrae motus factus esset, ut sue plena procuratio fieret, Cic. Div. 1, 45, 101: prodigii, Liv. 7, 6: procurationes incesti, Tac. A. 12, 8.