Lewis & Short

prō-cumbo, cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n.

  1. I. Lit., to fall forwards, fall or sink down, to prostrate one’s self; of the wounded, the dying, suppliants, etc. (class.; cf.; cado, ruo): procumbunt Gallis omnibus ad pedes Bituriges, ne pulcherrimam urbem succendere cogerentur, Caes. B. G. 7, 15: genibus, Ov M. 13, 585: ad genua alicujus, Liv 25, 7: ad pedes alicujus, Gell. 10, 15, 10: ante pedes, Ov. M. 10, 415; Petr. 30: templis, Tib. 1, 5, 41 (1, 2, 83): qui vulneribus confecti procubuissent, Caes. B. G. 2, 27; so, in genua, Curt. 9, 5, 13: Coroebus Penelei dextrā Procumbit, Verg. A. 2, 424.
    With dat. (post-Aug.): sibi tres legiones procubuisse, had yielded, Tac. A. 1, 59: veteranae cohortes, quibus nuper Othonis legiones procubuerint, id. H. 4, 17.
    Poet., to fall upon, attack, Mart. 1, 60, 3.
    To lean or bend forwards: olli certamine summo Procumbunt, i.e. they bend to their oars, Verg. A. 5, 197.
    1. B. Transf., of inanimate subjects, to lean forwards, bend down, sink, to be beaten or broken down (class.): tigna prona ac fastigiata, ut secundum naturam fluminis procumberent, Caes. B. G. 4, 17: frumenta imbribus procubuerant, i.e. were beaten down, id. ib. 6, 43: ne gravidis procumbat culmus aristis, Verg. G. 1, 111: ulmus in aram ipsam procumbebat, Plin. 16, 32, 57, § 132.
      Of buildings: (domus) in domini procubuit caput, Ov. P. 1, 9, 14: tecta super habitantes, Quint. 2, 16, 6; Plin. Pan. 50, 3; Ov. M. 13, 176.
      1. 2. To be upset, break down; of a vehicle: nam si procubuit qui saxa Ligustica portat Axis, Juv 3, 257.
  2. II. Trop., to fall or sink down (poet. and post-Aug.): procumbere in voluptates, to sink into sen suality, Sen. Ep. 18, 2: procumbentem rem publicam restituere, sinking, Vell. 2, 16, 4: res procubuere meae, Ov. Tr. 3, 4, 2.
    1. B. To extend, spread: mons Haemus vasto jugo procumbens in Pontum, Plin. 4, 11, 18, § 45: planities sub radicibus montium spatiosa procumbit, Curt. 5, 4, 6.