Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

sōpio, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [sopor], to deprive of feeling or sense; esp. by sleep, to put or lull to sleep.

  1. I. Lit. (class.; most freq. in part. perf.; in Cic. only so; cf. sedo): impactus ita est saxo, ut sopiretur, became unconscious or senseless, was stunned, Liv. 8, 6; 1, 41; Plin. 9, 16, 25, § 58: vino oneratos sopire, Liv. 9, 30; 24, 46 fin.; Tib. 3, 4, 19; Ov. M. 7, 149; 7, 213.
    In part. perf.: castoreo gravi mulier sopita recumbit, Lucr b, 794; so, sopitum vulnere ac nihil sentientem, Liv. 42, 16: quem vigilantem sic eluseritis, sopitum oportet fallatis, id. 7, 35, 6: delphinus sopitus odoris novitate, Plin. 9, 8, 8, § 26: ut sopito corpore ipse (animus) vigilet, Cic. Div. 1, 51, 115; 1, 29, 60: hostes, Liv. 8, 16; 25, 9 (opp. vigiles); 31, 23; Petr. 87, 7; Lucr. 3, 431; 3, 920; Ov. M. 9, 471; 12, 317: sensus, Verg. A. 10, 642; Col. 10, 367: sopitae quietis tempus, of deep or sound sleep, Liv. 9, 37.
    1. B. In the poets, pregn., to lay to rest, i. e. to kill: aliquem fundā, Sil. 10, 153.
      Pass., to be laid to rest, to die: (Homerus) sceptra potitus, eādem aliis sopitu’ quiete est, Lucr. 3, 1038; cf. id. ib. 3, 904.
  2. II. Transf., of things concr. and abstr., to lull to sleep, set, or lay at rest; to calm, settle, still, quiet: venti sopiuntur, Plin. 2, 47, 48, § 129: sopito mari, id. 2, 79, 81, § 192: sopitos suscitat ignes, Verg. A. 5, 743; 8, 410; cf.: aras excitat, id. ib. 8, 542: draconis saevi sopivi impetum, Enn. ap. Charis. p. 252 P. (Trag. v. 314 Vahl.): haec omnia veteris imperatoris maturitas brevi sopiit ac sustulit, Vell. 2, 125, 3.
    Part. perf.: quibus (blandimentis) sopita virtus coniveret, lulled to sleep, Cic. Cael. 17, 41: munera militiaï, Lucr. 1, 29: furor armorum ubique, Vell. 2, 89, 3: ingenium pecudis, Col. 6, 37, 2: gloria vitiis, Val. Max. 9, 1, ext. 1: artes, Claud. Cons. Mall. Theod. 264.