Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. victus, a, um, Part. of vinco.

2. victus, ūs (ante-class. collat. form of the gen. sing. victuis, Varr. ap. Non. p. 494, 11: victi, Plaut. Capt. 4, 2, 75; also cited ap. Non. p. 484, 10), m. [vivo].

  1. I. That upon which one lives; sustenance, nourishment, provisions, victuals: tenuis victus cultusque, Cic. Lael. 23, 86: tenuissimus, id. Fin. 2, 28, 90; id. Quint. 15, 49; id. Tusc. 5, 34, 99; id. Off. 1, 4, 12; Caes. B. G. 6, 22; 6, 23 fin.; Hor. S. 1, 1, 98; 2, 2, 53; dat. victu, Lucil. ap. Gell. 4, 16, 6; Verg. G. 4, 158.
    Plur., Plaut. Mil. 3, 1, 142; Cic. Fin. 5, 4, 10; Ov. M. 15, 104 al.
    1. B. In jurid. lang., necessaries of life, inclusive of clothing, Dig. 50, 16, 43; 50, 16, 44.
  2. II. A way of life, mode of living, with reference to the necessities of life (class.; cf. vita): in victu considerare oportet, apud quos et quo more et cujus arbitratu sit educatus, etc., Cic. Inv. 1, 25, 35: consuetudo victūs, manner of living or subsisting, Caes. B. G. 1, 31: quali igitur victu sapiens utetur? Hor. S. 2, 2, 63.
    Esp., with vita: Gaius Tuditanus, omni vitā atque victu excultus atque expolitus, Cic. Brut. 25, 95: ego autem nobilium vitā victuque mutato mores mutari civitatem puto, id. Leg. 3, 14, 32: splendidus non minus in vitā quam victu, Nep. Alcib. 1, 3.