Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ăquaelīcĭum (ăquīlīcĭum), ii, n. [aqua-elicio], a means (sacrifice, etc.) to produce rain: aquaelicium dicitur, cum aqua pluvialis remediis quibusdam elicitur, ut quondam, si creditur, manali lapide in urbem ducto, Paul. ex Fest. p. 2 Müll.; Tert. Apol. 40.

1. ăquĭla, ae, f. [gen. aquilāï, Cic. Arat 372) [perh. from aquilus, from its common color, Gr μελανάετος; cf. Engl. eagle; Fr. aigle; Germ. Adler], an eagle.

  1. I. Lit.: Falco melanaëtus, Linn.; Plin. 10, 3, 3, § 6 sqq.; Cic. Div 1, 15, 26; 2, 70, 144; Varr. R. R. 3, 16, 4, Liv 1, 34, 8; Verg. A. 11, 751; Ov. M. 1, 506; Hor. C. 4, 4, 32: aquilis velociores, Vulg. 2 Reg. 1, 23 si exaltatus fueris ut aquila, ib. Abd. 4: dilata calvitium tuum ut aquila, ib. Mich. 1, 16.
    Poet., the lightningbearer of Jupiter. Jovis satelles, Cic. Tusc. 2, 10, 24: armigera Jovis, Plin. l. l.; cf. Serv ad Verg. A. 1, 398.
  2. II. Transf.
    1. A. The eagle, as the principal standard of a Roman legion (while signa are the standards of the single cohorts; cf. Schwarz ad Plin. Pan. 82; Web. ad Luc. 7, 164; Smith, Dict. Antiq.): aquila argentea, Cic. Cat. 1, 9, 24; aquilae duae, signa sexaginta sunt relata Antonii, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30; Plin. 13, 3, 4, § 23 et saep.
      Poet.: ut locupletem aquilam tibi sexagesimus annus Adferat, the office of a standard-bearer, Juv. 14, 197.
      Hence, meton., a legion: erat acies tredecim aquilis constituta, Auct. B. Hisp. 30; Luc. 5, 238.
    2. * B. In arch.: aquilae, as in Gr. ἀετοί and ἀετώματα, the highest parts of a building, which supported the front of a gable. sustinentes fastigium aquilae, Tac. H. 3, 71.
    3. * C. The Eagle, a constellation, Cic. Arat. 372.
    4. D. A species of fish of the ray genus, the sea-eagle: Raja aquila, Linn.; Plin. 9, 24, 40, § 78.
    5. E. Aquilae senectus, prov., acc. to Donatus, of an old man fond of drinking (since it was believed that the eagle, in old age, drank more than it ate; but more prob., a vigorous old age), Ter. Heaut. 3, 2, 10, ubi v. Don.

2. Ăquĭla, ae, m., a Roman proper name.

  1. I. L. Pontius Aquna, Cic. Phil. 11, 6.
  2. II. Julius Aquila, Tac. A. 12, 15.
  3. III. Vedius Aquila. Tac. A. 12, 15.
  4. IV. Aquila Romanus, author of a work De Figuris Sententiarum et Elocutionis; v. Teuffel, Rom. Lit. § 384.
  5. V. Julius Aquila, a Roman jurist, author of Liber Responsorum, of which there are extracts in Dig.; v. Bach, Hist. Jurisp. Rom. III. 3.
  6. VI. Aquila, the name of a Christian Jew, Vulg. Act. 18, 2; ib. Rom. 16, 3.

Aquilarĭa, ae, f., a town of Zeugitana, now prob. Alhowareah, Caes. B. C. 2, 23.

ăquĭlĕgus, a, um, adj. [aqua-lego].

  1. I. Water-drawing: rota, Tert. Anim. 33.
  2. II. Subst. = aquilex, a conduit-master, Cassiod. Var. 3, 53 dub.

Ăquĭlēia, ae, f., = Ἀκυληἱα, a town in Upper Italy, still called Aquileia, not far from Tergeste, built by the Romans after the second Punic war, as a protection against the neighboring tribes, Liv. 40, 34; Caes. B. G. 1, 10; Mart. 4, 25; Plin. 3, 18, 22, § 127; Mel. 2, 4, 3; cf. Mann. Ital. I. 74 sq.
Hence, Ăquĭlēiensis, adj.: ager, Liv. 39, 45; and Ăquĭlēienses, ium, m., the inhabitants of Aquileia, id. 43, 17.

* ăquĭlentus, a, um, adj. [aqua], full of water, humid, wet: luna, bringing rain, Varr. ap. Non. 4, 318.

ăquĭlex, ĕgis (ĭcis post-class., Tert. adv. Marc. 3, 5; Serv. ad Verg. G. 1, 109), m. [aqua-lego], a conduit-master, water-inspector (= indagator aquarum, Col. 2, 2, 20), Varr. ap. Non. p. 69, 21; Plin. 26, 6, 16, § 30: Plin. Ep. 10, 46; Sen. Q. N. 3, 15.

Ăquilĭānus (Ăquill-), a, um, adj., Aquilian, proceeding from the jurist Aquilius (a friend of Cicero): quod si Aquiliana definitio vera est, Cic. Off. 3, 15, 61.

ăquīlīcĭum, v. aquaelicium.

ăquĭlĭfer, fēri, m. [aquila-fero], an eaglebearer, standard-bearer, an officer who carried the chief standard of the Roman legion, Caes. B. G. 5, 37; id. B. C. 3, 64; Suet. Aug. 10; Inscr. Orell. 3389; 3477; 4729.

ăquĭlīnus, a, um, adj. [aquila], of or pertaining to the eagle, aquiline: ungulae, Plaut. Ps. 3, 2, 63: aspectus, i. e. sharp, App. M. 2, p. 115.

Ăquilĭus (on coins and in inscrr. Ăquill-; in MSS. Ăquil-), a, um, adj., name of a Roman gens; hence,

  1. I. Subst.: Ăquilĭus, m.
  1. 1.
    1. A. M. Aquilius Gallus, consul A.U.C. 653, Cic. Ac. 3, 54, 125; id. de Or. 2, 28, 124.
    2. B. C. Aquilius Gallus, a Roman jurist and orator, Cic. Brut. 42, 154; id. Off. 2, 14, 50.
    3. C. Aquilius Niger, a Roman historian, Suet. Aug. 11.
      1. 2. Ăqui-lĭa, f.
  2. II. Adj.: Aquilia lex de damno injuriā dato, perh. introduced by the tribune Aquilius Gallus, Cic. Brut. 34, 131.

ăquĭlo, ōnis, m. [perh. from aqua, as bringing wet weather, or aquilus, dark, as bringing lowering and stormy weather].

  1. I.
    1. A. Lit., the north wind; Gr. Βορεας; plur., Cic. N. D. 2, 10, 26; Ov. M. 2, 132; 5, 285; 10, 77 al.; acc. to accurate nautical designation, north-one-third-east wind, between the septentrio and vulturnus, opp. to Auster Africanus or Libonotus, Sen. Q. N. 5, 16; Plin. 2, 47, 46, § 119 sq.: horrifer Aquilonis stridor gelidas molitur nives, Att. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 68: cum ille vento Aquilone venisset Lemnum, Nep. Milt. 1, 5: Aquilo frigidus, Verg. G. 2, 404: densus, id. ib. 3, 196: stridens Aquilone procella, id. A. 1, 102: hiems aquilonibus asperat undas, id. ib. 3, 285: impotens, Hor. C. 3, 30, 3: clarus, Verg. G. 1, 460: Threïcius, Hor. Epod. 13, 3: ad aquilonem et ad austrum, Vulg. 1 Par. 9, 24; ib. Luc. 13, 29: ad aquilonem et meridiem, ib. Gen. 13, 14 et persaepe (in the Vulg. only in sing.).
      Plur.: Africum Decertantem aquilonibus, Hor. C. 1, 3, 13: Neptunus classes aquilonibus arcet, id. A. P. 64 al. persaepe.
    2. B. Meton. for the north: spelunca conversa ad aquilonem, Cic. Verr. 2, 4, 48.
  2. II. Ăquĭlo, ōnis, m.; in mythology, the husband of Orithyia and father of Calais and Zetes, who dwelt in a cave of Hæmus, Cic. Leg. 1, 1, 3; Ov. M. 7, 3; Mel. 3, 5, 1; Val. Fl. 4, 432; Hyg. Fab. 14.

ăquĭlōnāris, e, adj. [aquilo.].

  1. I. Northerly, northern: regio tum aquilonaris, tum australis, Cic. N. D. 2, 19, 50 (but v. aquilonius).
  2. II. Piscis aquilonaris, a constellation, the Northern Fish, Vitr. 9, 6; cf. Cic. Fragm. ix. 2, p. 580 Orell.

Ăquĭlōnĭa, ae, f., a town of the Hirpini, upon the river Aufidus, now Lacedogna, Liv. 10, 38; 39, 41 sq.; cf. Mann. Ital. I. 797.—Ăquĭlōni, ōrum, m., its inhabitants, Plin. 3, 11, 16, § 105.

* Ăquĭlōnĭgĕna, ae, comm. [aquilogigno], born in the north, of northern extraction; a poet. epithet of northern nations: Britanni, Aus. Mos. 407.

ăquĭlōnĭus, a, um, adj. [aquilo].

  1. I. Northern, northerly, of the north: quae (regio) tum est aquilonia tum australis, Cic. N. D. 2, 19, 50 B. and K.: hiems, Plin. 17, 2, 2, § 12: luna, toward the north, id. 2, 97, 99, § 215: loca, id. 27, 13, 119, § 144: Aquilonius piscis, a constellation (cf. aquilonaris), Col. 11, 2, 24 and 63; Plin. 18, 26, 65, § 237.
  2. II. (Acc. to aquilo, II.) Of or pertaining to Aquilo (as a person): proles, i.e. Calais and Zetes, Prop. 1, 20, 25; Val. Fl. 4, 462: pignora, Stat. Th. 5, 432.

ăquĭlus, a, um, adj. [etym. uncertain; cf. Paul. ex Fest. p. 22 Müll.], dark-colored, dun, swarthy (very rare): Aquilus color est fuscus et subniger, Paul. ex Fest. l. l.: Staturā haud magnā, corpore aquilo, Plaut. Poen. 5, 2, 152: color inter aquilum candidumque, * Suet. Aug. 79; Arn. 3, p. 108.