Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Hŏnōrĭădes, ae; -ĭānus, a, um; -ĭas, adis, v. Honorius.

hŏnōrĭfĭcē, adv., v. honorificus fin.

hŏnōrĭfĭcentĭa, ae, f. [honorificus], a doing of honor, honor (post-class.): imperialis, Symm. Ep. 6, 36; Vop. Aur. 25, 6; Ambros. de Abr. 2, 10, 69; id. de Jacob, 2, 2, 7.

hŏnōrĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [honorificus], to do honor to, to honor (eccl. Lat.): regem magnum, Lact. 7, 24 fin.: Deum, id. Ira D. 23: Salvatorem, Aug. Ep. 119.

hŏnōrĭfĭcus, a, um, adj. [honor + facio], that does honor, honorable (class.): numquam ab eo mentio de me nisi honorifica, Cic. Phil. 2, 15, 39: cum tu a me rebus amplissimis atque honorificentissimis ornatus esses, id. Fam. 5, 2, 1: orationem meam in te honorificam fuisse, id. ib. § 3: honorificentissima verba, id. Phil. 14, 11, 29: seria partitur (Domitius Marsus) in tria genera, honorificum, contumeliosum, medium, Quint. 6, 3, 108; cf. id. ib. § 6: si quid honorificum pagina blanda sonat, Mart. 10, 45, 2: P. Clodius in senatu sub honorificentissimo ministerii titulo M. Catonem a re publica relegavit, Vell. 2, 45, 4.
Comp.: honorificentius est, Nep. Eum. 1, 5.
Adv.: hŏnōrĭfĭcē, honorably, with honor or respect, honorably: aliquid de aliquo honorifice praedicare, Cic. Phil. 11, 13, 33: respondere alicui, id. ib. 7, 8, 23: consurgitur, id. Verr. 2, 4, 62, § 138: promittere (with large), Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44: iratus, quodnihil in se honorifice neque publice neque privatum factum esset, that no honors had been shown him, Liv. 42, 1, 7.
Comp.: ut nemini sit triumphus honorificentius quam mihi salus restitutioque perscripta, Cic. Pis. 15, 35: nec liberalius nec honorificentius se potuisse tractari, id. Fam. 13, 27, 2.
Sup.: aliquem honorificentissime appellare, id. ib. 6, 6, 10: litterae tuae cum amantissime tum honorificentissime scriptae, id. Att. 14, 13, B, 2.

hŏnōrĭger, ĕra, ĕrum, adj. [honorgero], that brings honor, honorable (late Lat.): nota virginitatis, Tert. Verg. Vell. 10.

Hŏnōrīnus, i, m., i. q. Honor, the god of honor, Aug. Civ. Dei, 4, 21 dub. (al. Honor).

* hŏnōrĭpĕta, ae. m. [honor-peto], striving for honors, ambitious, App. Dogm. Plat. 2, p. 20.

Hŏnōrĭus, ĭi, m.,

  1. I. son of the emperor Theodosius I., and brother of Arcadius, the first emperor of the western Roman empire, Claud. Nupt. Hon. 118; Aur. Vict. Epit. 48 fin.
  2. II. Derivv.
    1. A. Hŏnōrĭānus, a, um, adj., of or belonging to the emperor Honorius, Honorian: thermae, Cod. Theod. 15, 1, 50.
    2. B. Hŏnōrĭădes, ae, m., a male descendant, son of the emperor Honorius, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 341.
    3. C. Hŏnōrĭas, ădis, f., a female descendant, daughter of the emperor Honorius, Claud. Laud. Seren. 130.