Lewis & Short

interdĭu (ante-class. form interdius, Cato, R. R. 83; Varr. R. R. 2, 10 Schneid.; Plaut. Aul. 1, 1, 33; Most. 2, 2, 14; Merc. 5, 2, 21), adv. [dies], during the day, in the daytime, by day (not in Cic.): canes interdiu clausos esse oportet, ut noctu acriores sint, Cato, R. R. 124; so opp. noctu, Caes. B. G. 7, 69, 7; id. B. C. 1, 67, 5: nec nocte nec interdiu, Liv. 1, 47: interdiu, nocte, id. 8, 34 fin.; 21, 32.