Lewis & Short

intĕrim, adv. [inter and old acc. of is].

  1. I. I.q. interea, meanwhile, in the meantime: ibo intro: tu hic ante aedes interim speculare, Plaut. Mil. 4, 3, 28: interim dum ante ostium sto, Ter. Eun. 5, 2, 3: hoc interim spatio conclave illud concidisse, Cic. de Or. 2, 86: quo fugit interim dolor ille? Quint. 11, 1, 54; 1, 12, 6.
    1. B. For a time, for a while (post-Aug.): ut uno interim contenti simus exemplo C. Gracchi, for the moment, Quint. 1, 10, 27: interim admonere illud satis est, id. 2, 4, 3; 3, 8, 5.
    2. C. (Cf. interea.) However, nevertheless: interim velim mihi ignescas, Cic. Att. 7, 12, 3: quod alias vitiosum, interim alias rectum est, Quint. 1, 5, 29; 2, 12, 2 al.
  2. II. I. q. nonnumquam, sometimes (post-Aug.): Latinis quidem semper, sed etiam Graecis interim, Quint. 2, 1, 1; so, opp. semper, Sen. de Ira, 2, 21, 8: laturi sententiam indocti saepius atque interim rustici, Quint. 12, 10, 53; 11, 3, 51; with nonnumquam, id. 4, 5, 20: interiminterim, sometimes … sometimes, at one time … at another, Quint. 5, 10, 34; 6, 3, 59; 9, 2, 100; Plin. Ep. 10, 27: interimmox, Tac. A. 14, 41 Dräger.