Lewis & Short

omnĭpŏtens, ntis, adj. [omnis-potens], all-powerful, almighty, omnipotent (poet. and in post-class. prose), Enn. ap. Non. 111, 15 (Trag. v. 202 Vahl.): Juppiter, id. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 446 Vahl.); Cat. 64, 171: pater, Ov. M. 1, 154.
Absol.: arcuit omnipotens, Ov. M. 2, 505; so, annuit omnipotens, id. ib. 14, 816: Neptunus, Turp. ap. Cic. Tusc. 4, 34, 73: regina, i. e. Juno, Val. Fl. 1, 81: fortuna, Verg. A. 8, 334: Juppiter, Val. Max. 1, 6, 12 init.
Comp.:
nam si ideo omnipotens Pater, qui Filium habet, omnipotentior ergo esse potuit, si plures haberet, Ambros. Fide, 4, 8, § 85.
Sup.: deus ille omnipotentissimus, Macr. Somn. Scip. 1, 17 med.; Aug. Conf. 1, 4: creator, id. Civ. Dei, 21, 9.
Very freq. in eccl. Lat., with Dominus, Deus, etc.; and as subst.: Omnĭpŏtens, ntis, m., the Almighty: Omnipotens nomen ejus, Vulg. Exod. 15, 3: nec Omnipotens subvertet judicium, id. Job, 34, 12.
Hence, adv.: om-nĭpŏtenter, almightily, omnipotently, Aug. Civ. Dei, 14, 27 init.