Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word Job could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

Ĭōnas (or Jōnas, Vulg. Jon. 1, 1 al.), ae, m., = Ἰωνᾶς,

  1. I. the Hebrew prophet Jonah, Paul. Nol. Carm. 21, 169; Sid. Carm. 16, 25.
  2. II. Deriv.: Ĭōnaeus, a, um, adj., of or belonging to Jonah, Juvenc. 2, 711.

jĕcur (jŏcur, Plin. 32, 7, 24, § 76 Sillig.

  1. I. N. cr.), jecŏris, jĕcĭnŏris, and jĕcĭnŏris, n. [kindred to Sanscr. yakrit, jecur, and Gr. ἧπαρ], the liver.
    Lit.: cerebrum, cor, pulmones, jecur: haec enim sunt domicilia vitae, Cic. N. D. 1, 35, 99: portae jecoris, id. ib. 2, 55, 137: jecorum, id. Div. 1, 52, 118: caput jecoris, Liv. 8, 9: alterius quoque visceris morbus id est jocinoris, etc., Cels. 2, 8.
    The goose’s liver was considered a delicacy, Plin. 10, 22, 26, § 52; Mart. 13, 58, 1; Juv. 5, 114; Hor. S. 2, 8, 88. So, too, that of swine, Plin. 8, 51, 77, § 209.
  2. II. Esp. as the seat of the soul and affections: non ancilla tuum jecur ulceret ulla puerve, Hor. Ep. 1, 18, 72: fervens difficili bile tumet jecur, id. C. 1, 13, 4: quanta siccum jecur ardeat ira, Juv. 1, 45: rabie jecur incendente feruntur, id. 6, 647.
    As the seat of the understanding: en cor Zenodoti, en jecur Cratetis, Bibacul. ap. Suet. Gram. 11.

jĕcuscŭlum, i, n. dim. [jecur], a little liver, Cic. Div. 2, 14, 33; Plin. 11, 37, 76, § 196; or jocusculum, Plin. l. l., Jahn; Apic. 4, 2.

Jōannes (trisyl. and quadrisyl.) and

Jōannis, is, m., = Ἰωάννης.

  1. I. John the Baptist, Lact. 4, 15, 2; Vulg. Matt. 3, 1.
    Nom. Joannis, Prud. Cath. 7, 46.
  2. II. John the Evangelist, Vulg. Matt. 4, 21; Prud. Apoth. 9.
    Nom. Joannis, Prud. Cath. 6, 108.

jŏcābundus, a, um, adj. [jocor], sportive, jocular (post-class.): juventus, Val. Max. 2, 4, 4; Lact. 2, 7, 11: satura, Mart Cap. 6, § 576.

* jŏcālĭter, adv. [jocus], for joculariter, jestingly, in joke, Amm. 15, 12, 3 dub. (al. joculariter, al. localiter).

jŏcātĭo, ōnis, f. [jocor], a joking, joke (class.): nunc venio ad jocationes tuas, Cic. Fam. 9, 16, 7; id. Att. 2, 8, 1; Auct. Her. 3, 14, 25.

jŏcĭnor, ŏris (jocineris, Plin. 22, 22, 38, § 80), the liver: morbus jocinoris, Cels. 2, 8; v. jecur.

jŏco, āre, v. jocor.

jŏcor, ātus, 1,

  1. I. v. dep. n. and a. [jocus], to jest, joke (class.): tu hanc jocari credis? faciet, nisi caveo, Ter. Heaut. 4, 4, 7: duplex jocandi genus, Cic. Off. 1, 29, 104; cf.: voluit Fortuna jocari, Juv. 3, 40.
  2. II. In partic., to say in jest: haec jocatus sum, Cic. Fam. 9, 14, 4: in aliquid permulta, Hor. S. 1, 5, 62: multum de aliqua re, Sen. Suas. 1, 6; Cat. 2, 6: obscaena, Ov. Tr. 2, 497; Quint. 5, 13, 46.
    Act. collat. form jŏco, āre: quasi jocabo, Plaut. Cas. 4, 4, 20 (al. jocabor).

jŏcōsē, adv., v. jocosus fin.

jŏcōsus, a, um, adj. [jocus], full of jesting, jocose, humorous, droll, facetious (class.).

  1. A. Of persons: homo humanus et jocosus, Varr. R. R. 2, 5: Maecenas, Hor. Epod. 3, 20: Musa, Ov. Tr. 2, 354.
  2. B. Of inanim. and abstr. things: res, Cic. Off. 1, 37: lis, Ov. M. 3, 332: verba, id. F. 6, 692: furtum, Hor. C. 1, 10, 7: Nilus, the sportive Nile, with reference to the merry lives of the Egyptians, Ov. Tr. 1, 2, 80.
    Adv.: jŏ-cōsē, jestingly, jocosely: eumque lusi jocose satis, Cic. Q. Fr. 2, 12, 2.
    Comp.: dicere aliquid jocosius, Cic. Fam. 9, 24, 4; Hor. S. 1, 4, 104.

jŏcŭlanter, adv., v. joculor fin.

jŏcŭlāris, e, adj. [joculus], facetious, jocular, laughable, droll (class.): audacia, Ter. Phorm. 1, 2, 84: joculare istuc quidem, Cic. Leg. 1, 20: licentia, id. Fat. 8.
Subst.: jŏcŭlārĭa, ium, n. plur., jests, jokes: ut qui jocularia ridens Percurram, Hor. S. 1, 1, 23: fundere, Liv. 7, 2.
Adv.: jŏcŭlā-rĭter, jocosely, in a jocular or comical manner: irridere, Ps.-Ascon. ap. Cic. Div. in Caecin. 11, 33: obicere aliquid alicui, Plin. 22, 22, 38, § 80: canere carmina, Suet. Caes. 49.

jŏcŭlārĭus, a, um, adj. [joculus], ludicrous, droll (poet.): malum, Ter. And. 4, 4, 43.

jŏcŭlātĭo, ōnis, f. [joculor], a jest, joke (post-class.): joculationes cantusque exercebant, Firm. Math. 5, 5.

jŏcŭlātor, ōris, m. [joculor], a jester, joker (rare but class.): huic joculatorem senem illum interesse sane nolui, Cic. Att. 4, 16, 3.
Plur.: scenici, Firm. Math. 8, 22.

jŏcŭlātōrĭus, a, um, adj. [joculator], jesting, jocular.
In plur. subst., jests, jokes: joculatoria quaedam, Diom. p. 486 P. (but in Cic. Att. 4, 16, 3, the better reading is joculatorem; v. the preced. art.).

jŏcŭlor, āri [joculus], to jest, joke; only in part. pres.: incondita quaedam joculantes, Liv. 7, 10, 13.
Hence, adv.: jŏcŭlanter, jestingly, jokingly: compellare, Sid. Ep. 1, 2.

jŏcŭlus, i, m. dim. [jocus],

  1. I. a little jest or joke (a favorite word of Plautus): per joculum et ludum oblectare aliquem, Plaut. Truc. 1, 2, 11; usu. in abl. manner: joculo dicere aliquid, to say a thing in jest, id. Merc. 5, 4, 33: Egone te joculo modo ausim dicto aut facto fallere? id. Most. 3, 3, 20; id. Rud. 3, 4, 24.
  2. II. Concr.: jŏ-cŭli, ōrum, m., toys, playthings, Vitr. 4, 1, 9.

jŏcundus, a, um, v. jucundus (late Lat.), Vop. Proc. 12, 6.

jŏcur, v. jecur.

jŏcus, i (plur. also joca, jocorum, n.; so always in Cic.), m. [perh. akin to Sanscr. root div, ludere; cf. jucundus], a jest, joke (class.): joci causa magistrum adhibes, for the sake of the joke, Cic. Phil. 2, 17, 42: defensio redundabat hilaritate quadam et joco, id. de Or. 2, 54, 221: ut ad ludum et jocum facti videamur, id. Off. 1, 29, 103: quicum joca seria, ut dicitur, id. Fin. 2, 26, 85: joca atque seria cum humillimis agere, Sall. J. 96, 2: seria ac jocos celebrare, Liv. 1, 4, 9: jocum accipimus quod est contrarium serio, Quint. 6, 3, 21; 68; 94: conviva joco mordente facetus, Juv. 9, 10; Plin. Ep. 2, 13, 5; Tac. A. 2, 13: agitare jocos cum aliquo, Ov. M. 3, 320; of jests of love, Hor. Ep. 1, 6, 65: seu tu querelas sive geris jocos, id. C. 3, 21, 2: materiam praebere causas jocorum, Juv. 3, 147; pastime, sport, Plin. 8, 40, 61, § 144: quibus jusjurandum jocus est, Cic. Fl. 5, 12: per jocum, in jest, by way of a joke, Plaut. Am. 3, 2, 39; id. Poen. 5, 5, 42: joco an serio haec dicat, Ter. Heaut. 3, 2, 20; Cic. Fam. 4, 4, 1.
So, too, joco quid dictum est per jocum, Plaut. Am. 2, 3, 35: ne joco quidem mentiretur, Nep. Ep. 3, 1: joco seriove, Liv. 7, 41, 3; Suet. Ner. 25; id. Aug. 53: extra jocum or remoto joco, joking aside, without joking: extra jocum, bellus est, Cic. Fam. 7, 16, 2: remoto joco, tibi praecipio, ut, etc., id. ib. 7, 11, 3: ludus et jocus, mere sport, a trifle, Liv. 28, 42: mille facesse jocos: turpe est nescire puellam Ludere, Ov. A. A. 3, 367.
Personified: quam Jocus circumvolat et Cupido, the god of jests, Hor. C. 1, 2, 34; Plaut. Bacch. 1, 2, 8.

jŏcuscŭlum, see jecusculum.

Jōnas, v. Ionas.

Joppē or Jŏpē, ēs, f. [Ἰόπη], Joppa, a seaport of Palestine, now Jaffa, Plin. 5, 13, 14, § 68.
Hence, Joppĭcus, a, um, adj., of Joppa, Plin. 5, 14, 15, § 70.

Jordānes and Jordānis, is, m., the Jordan, the principal river of Palestine, Tac. H. 5, 6; Lact. 4, 15, 2; Plin. 5, 15, 15, § 71.

Jōsēph or Ĭōsēph, m. indecl.

  1. I. Son of the patriarch Jacob, Just. 36, 2, 6; Vulg. Gen. 30, 24 al.
  2. II. The husband of Mary, the mother of Jesus, Vulg. Matt. 1, 16; Juvenc. 1, 272.
  3. III. An inhabitant of Arimathea, Juvenc. 4, 720; Vulg. Matt. 27, 57.

Jōsēphus, i. m., a Jewish historian, taken prisoner by Flavius Vespasian, of whom he prophesied that he would become emperor, Suet. Vesp. 5.

Jŏvĭālis, e, adj. [Jovis, Juppiter], of or pertaining to Jupiter (post-class.): stella, Macr. Somn. Scip. 1, 19: incontinentia, Arn. 5, 162.

Jŏvis, is, v. Juppiter init.

Jŏvis-jūrandum, i, n., a swearing by Jupiter; for jus-jurandum, Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 45, 4 (but Vahl. reads jusjurandum Jovis, Trag. Fragm. v. 410).

1. Jŏvĭus, a, um, adj. [Jovis], of or belonging to Jupiter: nomen, Arn. 6, 194.

2. Jŏvĭus, ii, m.,

  1. I. a surname of the emperor Diocletian.
  2. II. Derivv.
    1. A. Jŏ-vĭus, a, um, adj., of or belonging to Diocletian: cohors, a legion of honor instituted by Diocletian, Claud. B. Gild. 418.
    2. B. Jŏ-vĭānus, a, um, adj., the same; hence, subst.: Jŏvĭāni, soldiers of Diocletian’s legion of honor, Amm. 22, 3, 2 al.

jūcundus (jōcundus), a, um, adj. [jocus], pleasant, agreeable, delightful, pleasing (syn.: gratus, blandus; class.): est mihi jucunda in malis et grata in dolore vestra erga me voluntas, Cic. Cat. 4, 1, 1: comes, id. ib. 4, 6, 11: id vero militibus fuit pergratum et jucundum, Caes. B. C. 1, 86: verba ad audiendum, Cic. de Or. 1, 49, 213: jucunda captat praemia, Hor. Epod. 2, 36: sine amore jocisque nil est jucundum, id. Ep. 1, 6, 66; id. S. 2, 6, 62: Crispi jucunda senectus (i. e. senex jucundus), Juv. 4, 81: aqua potui jucunda, Plin. 6, 32, 37, § 203: agri, Cic. Agr. 2, 16, 40.
Absol.: pro jucundis aptissima quaeque dabunt di, Juv. 10, 349.
Comp.: officia jucundiora, Cic. Fam. 4, 6, 1: bonum jucundius vita, Juv. 13, 180.
Sup.: jucundissimi ludi, Plaut. Poen. 1, 1, 78: conspectus vester est mihi multo jucundissimus, Cic. de Imp. Pomp 1, 1.
Adv.: jūcundē, agreeably, delight fully: vivere, Cic. Cael. 6, 13: cantare et psallere, Suet. Tit. 3: herba jucunde olet, Plin. 20, 17, 69, § 177.
Comp.: bibere jucundius, Cic. Tusc. 5, 34, 97: vivere, id. Fin. 1, 21, 72; 1, 18, 57.
Sup.: vivere, Cic. Fin. 2, 22, 70: loqui, Val. Max. 7, 2, 8 ext.; 6, 2, 11 ext.