Lewis & Short

pellĭcĭo or perlĭcĭo, lexi, lectum, 3 (collat. form pellĭcĕo, ēre, Charis. p. 217 P.; Diom. p. 364 ib., prob. on account of the perf. pellicuit, Liv. Andron. ap. Prisc. p. 877 ib.), v. a. [per-lacio], to allure, entice, inveigle, decoy, coax, wheedle, etc.

  1. I. Lit. (class.): pellexit, in fraudem induxit, Paul. ex Fest. p. 207 Müll.; Plaut. Men. 2, 2, 68: is senem per epistolas Pellexit, Ter. Phorm. 1, 2, 18: mulierem imbecilli consilii pellexit ad se, Cic. Fl. 30, 72: animum adulescentis, id. Clu. 5, 13: populum in servitutem, Liv. 4, 15 fin.: qui Chaucos ad deditionem pellicerent, Tac. A. 11, 19: militem donis, populum annonā, cunctos dulcedine otii pellexit, id. ib. 1, 2: Florus pellicere alam equitum, ut, etc., id. ib. 3, 42: animas instabiles, Vulg. 2 Pet. 2, 14.
    Poet.: nec poterat quemquam placidi pellacia ponti Subdola pellicere in fraudem ridentibus undis, Lucr. 5, 1005; 6, 1001.
    1. B. Transf.: alienam segetem (alienas fruges, etc.), to draw away the fruits of another’s land to one’s own by incantations and magical arts, Serv. Verg. E. 8, 99; Plin. 18, 6, 8, § 41.
  2. II. Trop.: meā quidem sententiā multo majorem partem sententiarum sale tuo et lepore et politissimis facetiis pellexisti, have brought over to your side, Cic. de Or. 1, 57, 243.