Lewis & Short

ar-rĭpĭo (adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one’s self (esp. with haste).

  1. I. In gen.
    1. A. Lit.: ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi, Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf. the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides, Pers. 4, 6, 23 Ritschl: gladium, id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10: pugionem, ib. Num. 25, 7: securim, ib. Jud. 9, 48: arma, Liv. 35, 36: cultrum, id. 3, 48: telum, vestimenta, Nep. Alcib. 10, 5: arcus Arripit, Ov. M. 5, 64: ensem, id. ib. 13, 386: saxum, Curt. 6, 9: pileum vel galerum, Suet. Ner. 26: scutum e strage, Tac. A. 3, 23: sagittam et scutum, Vulg. Jer. 6, 23: clipeum, ib. Isa. 21, 5: aliquem barbā, Plaut. Rud. 3, 4, 64: manu, Liv. 6, 8: aliquam comā, Ov. M. 6, 552: caput capillo, Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.
    2. B. Trop., to take to one’s self, procure, appropriate, seize: Arripe opem auxiliumque ad hanc rem, Plaut. Mil. 2, 2, 65: vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest, Cic. Or. 1, 59, 252: cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit, id. Sest. 32: non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio, id. Mur. 6: libenter adripere facultatem laedendi, id. Fl. 8, 19: aliquid ad reprehendendum, id. N. D. 2, 65, 162: impedimentum pro occasione arripere, Liv. 3, 35 al.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure: Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem, Ter. Ad. 3, 2, 18: simul arripit ipsum Pendentem, Verg. A. 9, 561: medium arripit Servium, Liv. 1, 48: quando arripuerit te spiritus Domini malus, Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29: Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim, Lucr. 6, 661: quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo, you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159: nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit, id. Fin. 2, 28, 93: vitulum, Vulg. Deut. 9, 21: leones, ib. Dan. 6, 24: navem, ib. Act. 27, 15: arrepto repente equo, Liv. 6, 8: cohortes arreptas in urbem inducit, id. 34, 20.
      Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity: pueri celeriter res innumerabiles adripiunt, Cic. Sen. 21, 78: quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens, id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30: Quarum studium etsi senior arripuerat, Nep. Cato, 3, 2: quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo, Cic. N. D. 3, 11, 26: quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate, id. Div. 2, 11, 26.
    2. B. As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio; esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus, Cic. Planc. 22, 54: ad quaestionem ipse adreptus est, id. Clu. 33: tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit, Liv. 2, 54: arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius, id. 3, 58: arreptus a viatore, id. 6, 16: quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est, Suet. Caes. 23: inter Sejani conscios arreptus, id. Vit. 2.
      Hence,
    3. C. In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69: luxuriam et Nomentanum arripe mecum, id. 2, 3, 224.