Lewis & Short

pŭdīcus, a, um (dat. and

  1. I. abl. plur. fem. pudicabus, Cn. Gell. ap. Charis. p. 39 P.), adj. [pudeo], shamefaced, bashful, modest, chaste, virtuous (class.; syn.: verecundus, castus): homo, Plaut. Trin. 3, 2, 71; 4, 2, 104: tam a me pudica est, quasi soror mea sit, id. Curc. 1, 1, 51: ingenium, Ter. Hec. 1, 2, 77: erubescunt pudici etiam loqui de pudicitiā, Cic. Leg. 1, 19, 50: nihil pudens, nihil pudicum, id. Phil. 3, 11, 28: domus, id. ib. 2, 3, 6: Hippolytus, Hor. C. 4, 7, 25: conjux, id. ib. 3, 5, 41; 4, 9, 23: Penelope, chaste, pure, id. S. 2, 5, 77: nupta, of Lucretia, Ov. F. 2, 794: matres, id. P. 4, 13, 29.
  2. II. Transf., of things, chaste, pure, undefiled: lectum servare pudicum, Prop. 2, 23, 111 (3, 30, 55): preces, pure, Ov. H. 1, 85: mores, id. Tr. 3, 7, 13: fides, id. M. 7, 720: oratio, Petr. 2.
    Comp.: matrona pudicior, Ov. Ib. 351.
    Sup.: pudicissima femina, Plin. 7, 35, 35, § 120: puellarum, Mart. Cap. 2, § 174.
    Hence, adv.: pŭdīcē, bashfully, modestly, chastely, virtuously, Plaut. Poen. 5, 4, 51; Ter. And. 1, 5, 39; Cat. 15, 5.
    Comp.: pudicius, Plaut. Merc. 4, 3, 15; Plin. Ep. 4, 13, 4.