Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

admīrātĭo, ōnis, f. [admiror].

  1. I. An admiring, admiration.
    Absol.:
    tua divina virtus admirationis plus habet quam gloriae, Cic. Marcell. 26: qui (plausus) non numquam ipsa admiratione compressus est, id. Deiot. 34: perspicua admiratione declaratur, id. Balb. 2; id. Off. 2, 10, 36.
    More freq. with gen. of object: copiose sapienterque dicentis, Cic. Off. 2, 14: si quid fuit in isto studio admirationis, id. Mur. 25: admiratione afficiuntur ii, id. ib. 2, 10: admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus, id. N. D. 2, 48, 124 al.: cuivis inicere admirationem sui, Nep. Iph. 3: hominis admiratio, Cic. Arch. 4: admiratio viri, Liv. 9, 8; so id. 7, 34; Suet. Ner. 52 al.: in magna admiratione esse, to be greatly admired, Plin. 36, 5, 10, § 32.
    In plur.: haec sunt, quae admirationes in bonis oratoribus efficiunt, Cic. de Or. 1, 33; so id. Brut. 84, 290; Vitr. 7, 13.
  2. II. Wonder, surprise, astonishment (cf.: admiror, admirabilis): hoc mihi maximam admirationem movet, Cic. Phil. 10, 2; so, habere, id. Fam. 5, 12, 18: divitiarum, id. Off. 2, 20; id. de Or. 2, 62; id. Or. 3 al.: admiratio ancipitis sententiae, Liv. 21, 3: non sine admiratione, Suet. Calig. 19; so Plin. 7, 12, 10, § 56; 16, 26, 44, § 107: ut admirationem faciam populo, Vulg. Isa. 29, 14: miratus sum illam admiratione magna, ib. Apoc. 17, 6.
    Also with quod: (Decium) admiratio incessit, quod nec pugnam inirent, etc., Liv. 7, 34, 12.