Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

in-dignor, ātus, 1 (archaic inf. indignarier for indignari, Lucr. 3, 870), v. dep. a. [in-dignus], to consider as unworthy or improper, to be angry or displeased at, to be indignant (syn. stomachor).

  1. I. In gen. (class.).
          1. (α) With acc.: se ipsum, Lucr. l. l.: ea, quae indignentur adversarii, tibi quoque indigna videri, Cic. Inv. 1, 17, 24; Sen. Tranq. 10: suam vicem, Liv. 2, 31 fin.: imperia, Quint. 1, 3, 6: casum insontis amici, Verg. A. 2, 93 al.
          2. (β) With quod: indignantes milites, quod conspectum suum hostes ferre possent, Caes. B. G. 7, 19, 4; Verg. A. 5, 651.
          3. (γ) With si: nos homunculi indignamur, si quis nostrum interiit, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4; so Curt. 6, 5, 5.
          4. (δ) With inf. or acc. and inf.: cedere peritis indignantur, Quint. 1, 1, 8: vinci, Ov. M. 10, 604: regem ad causam dicendam evocari, Caes. B. C. 3, 108; so Sall. J. 31, 9; Quint. 10, 1, 101: veteri parere clienti, Juv. 5, 64 al.
            (ε) With dat. (only post-class.): quique contaminationi non indignatur, Dig. 48, 5, 2.
            (ζ) Absol.: utrum ridere audientes an indignari debuerint, Quint. 6, 3, 83; so id. 11, 3, 58; 61; 123 al.
    1. B. Of inanim. and abstr. things: (venti) indignantes Circum claustra fremunt, Verg. A. 1, 55: pontem indignatus Araxes, disdaining to bear, id. ib. 8, 728: indignatum magnis stridoribus aequor, id. G. 2, 162.
  2. * II. In partic., of wounds, to injure, damage: ne tumentia indignentur, Cael. Aur. Acut. 3, 3, 13.
    Hence,
    1. A. indignandus, a, um, P. a., that at which one should be indignant, deserving of indignation: (vestis) lecto non indignanda saligno, Ov. M. 8, 660; Val. Fl. 1, 547.
    2. B. indignans, antis, P. a., that cannot endure or suffer any thing, impatient, indignant (a favorite word of Ovid): genus indignantissimum servitutis, Col. 8, 17, 7: verbaque quaerenti satis indignantia linguae Defuerunt, Ov. M. 6, 584: pectus, id. F. 4, 896; cf. corda, Stat. Th. 3, 599: bella gerunt venti, fretaque indignantia miscent, Ov. M. 11, 491.
      Adv.: indignanter, indignantly, with indignation (post-class.): mussitare, Arn. 3, 103: ferre, Amm. 15, 1, 3.