Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

īrascor, īrātus

    (
  1. I. act. collat. form īra-sco, ĕre, Pompon. and Nigid. ap. Non. 127, 8 sq.: irascier, Plaut. Capt. 4, 2, 60), 3, v. dep. [ira], to be angry, to be in a rage (syn.: succenseo, indignor); constr. absol.; with dat., with in and acc., or acc. of pronouns (class.).
          1. (α) With dat. (so most freq.): vehementer mihi, Plaut. Truc. 2, 6, 64: tibi jure, Ter. And. 2, 3, 20: di inmortales hominibus irasci et succensere consuerunt, Cic. Rosc. Com. 16, 46: ego non tibi irascor, quod, etc., id. Sull. 18, 50: miror, cur tu huic irascere, id. Planc. 7, 17; id. Vat. 9, 21: improbitati candidatorum, id. Mil. 16, 42: his irascebamur, id. Lig. 11, 13; id. Sull. 17, 49: ego tibi irascerer: tibi ego possem irasci? id. Q. Fr. 1, 3, 1: irasci amicis, id. Phil. 8, 5: inimicis, Caes. B. C. 1, 8: votis meis, Ov. H. 1, 68: patriae, Nep. Epam. 7, 1: admonitioni, Quint. 2, 6, 3: erroribus, Sen. de Ira, 2, 10, 1.
          2. (β) Absol.: noli irascier, Plaut. Capt. 4, 2, 60: de nihilo, id. Truc. 4, 2, 56: numquam sapiens irascitur, Cic. Tusc. 3, 9, 19: numquam irasci desinet sapiens, si semel coeperit, Sen. de Ira, 2, 9, 1: nec cuiquam irasci propiusque accedere virtus, Verg. A. 10, 712: irasci, quod ausi hoc essent superi, Ov. M. 6, 269: qui nesciat irasci, Juv. 10, 360.
          3. (γ) With in and acc.: an et in hunc fratrem irascitur, Sen. Contr. 5, 32, 14: iratus est Dominus in populum suum, Vulg. Psa. 105, 40: taurus irasci in cornua discit, to gather his rage into his horns, Verg. G. 3, 232; id. A. 12, 104.
          4. (δ) With acc.: idne irascimini, si quis, etc., Cato ap. Gell. 7, 3: nihil, Gell. 19, 12, 10: ne nostram vicem irascaris, with us, Liv. 34, 32, 6.
            (ε) Rarely with pro: viri pro suorum injuriis, Sen. de Ira, 1, 12, 4.
  2. II. Transf., of inanim. subjects: cum pelago ventus irascitur, Petr. 104: iratus est furor meus in te, Vulg. Job, 42, 7: irascetur furor eorum in nos, ib. Psa. 123, 3.
    Hence, īrātus, a, um, P. a., angered, enraged, angry, violent, furious (class.): numquid iratus es mihi propter has res? Plaut. Ps. 5, 2, 30: iratum adversario judicem facere, Cic. de Or. 1, 51, 220: quam ìratus de judicio, et de vilico! id. Fl. 4, 11: quamvis irata est, non hoc irata negabit, Ov. M. 2, 568 al.: cum sint tibi (convivi) irati, Cic. Att. 16, 3, 1: non existimo Marcellum ideo fortem fuisse, quia fuerit iratus, id. Tusc. 4, 22, 49: non quasi fortuitus nec ventorum rabie, sed iratus cadat in terras ignis, Juv. 13, 226.
    Comp.: Archytas cum vilico factus esset iratior, Cic. Tusc. 4, 36, 78.
    Sup.: Caesar illis fuerat iratissimus, Cic. Phil. 8, 6, 19.
    1. B. Transf., of things, raging, violent, furious: mare, Hor. Epod. 2, 6: venter, ravening, id. S. 2, 8, 5: sitis, violent, Prop. 4 (5), 9, 62: venti, id. 4 (5), 6, 28: sistrum, Juv. 13, 93.
      Adv.: īrātē, angrily, Phaedr. 4, 24, 14.
      Comp.: iratius, Col. 7, 12, 5.