Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mīro, āre, 1, v. a., to wonder (ante-class. collat. form of miror): quid miras? Varr. ap. Non. 480, 30: aut ambos mira aut noli mirare de eodem, id. ib. 32: si studium mirabis, Pompon. ib. 474, 25 (Com. Rel. v. 108 Rib.).

    1. 2. Part.: mīrātus, a, um, in pass. signif. (post-class.): miratā virginis arte, Juvenc. 3, 58.

mīror, ātus, 1

    (
  1. I. act. collat. form, v. miro), v. dep. a. and n. [Sanscr. smi, smile; Gr. μειδάω; cf.: mirus, nimīrum], to wonder or marvel at, to be astonished or amazed at a thing; to admire; constr. with acc., acc. with inf., with quod, si, quā ratione, quid, unde, etc., with de, and poet.; in Greek constr. also aliquem alicujus rei (class.).
          1. (α) With acc.: neglegentiam hominis, Cic. Att. 10, 5, 59: illud jam mirari desino, quod ante mirabar, id. de Or. 2, 14, 59: signa, tabulas pictas, vasa caelata, Sall. C. 11, 6: praemia, Verg. G. 3, 49: patrem, to honor admiringly, Stat. S. 5, 2, 75: alia digna miratu, of admiring wonder, Sen. Ep. 94, 56: mirari se, to admire one’s self, be in love with one’s self, be vain, Cat. 22, 17.
          2. (β) With object-clause: si quis forte miratur, me ad accusandum descendere, Cic. Div. in Caecil. 1, 1.
          3. (γ) With quod: mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51.
          4. (δ) With si: idne tu miraris, si patrissat filius? Plaut. Ps. 1, 5, 27: miror si, I should wonder, be surprised, if: miror, in illā superbiā et importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic. Lael. 15, 54.
            (ε) With rel.-clause: ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit, Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134: ejus rei quae causa esset miratus, Caes. B. G. 1, 32: miror, quid ex Piraeo abierit, Ter. Eun. 2, 2, 59: satis mirari non possum, unde, etc., Cic. N. D. 1, 34, 95: si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc., id. Sest. 1.
            (ζ) With de: de singulari impudentiā, Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.
            (η) With cum: ne quis miretur, cum tam clare tonuerit, Pompon. ap. Non. 473, 3 (Com. Rel. v. 4 Rib.).
            (θ) Poet. in Greek constr. (θαυμάζω τινά τινος), aliquem alicujus rei: (te) justitiaene prius mirer belline laborum, Verg. A. 11, 126.
  2. II. Trop.
    1. A. To have a regard for: familiaritatesamantium nos amicorum et nostra mirantium, Cic. Off. 2, 8, 30.
    2. B. Of inanim. subjects (poet.): (arbos) miraturque novas frondes et non sua poma, Verg. G. 2, 82.
      Hence, mīran-dus, a, um, P. a., wonderful, strange, singular (class.): in mirandam altitudinem depressum, Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68: mirandum in modum, in a wonderful manner, id. Att. 9, 7, 3: cliens, Juv. 10, 161: fides, Stat. S. 1, 3, 20.
      Neutr. absol.: mirandum est, unde, etc., the wonder is, etc., Juv. 10, 32.