Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mŏnĕo, ŭi, ĭtum, 2 (inf. pres. pass. monerier, Plaut. Capt. 2, 3, 36; perf. subj. moneris pro monueris, Pac. ap. Non. 507, 24 sq.; cf. Trag. Rel. p. 66 Rib.; likewise: di monerint meliora, Pac. ap. Non. l. l. p. 74 Rib.), v. a. [causative from the root men; whence memini, q. v., mens, mentio; lit. to cause to think].

  1. I. Lit., to remind, put in mind of, bring to one’s recollection; to admonish, advise, warn, instruct, teach (syn.: hortor, suadeo, doceo): bene mones; tute ipse cunctas, Enn. ap. Non. 469, 25 (Com. v. 3 Vahl.): ea (auctoritas) adhibeatur ad monendum non modo aperte, sed etiam acriter, Cic. Lael. 13, 44: melius nos Zenonis praecepta monent, Juv. 15, 107.
          1. (β) Aliquem de re: oro, ut Terentiam moneatis de testamento, Cic. Att. 11, 16, 5; id. Q. Fr. 2, 3, 6.
          2. (γ) Aliquem aliquid: Fabius ea me ex tuis mandatis monuit, Cic. Fam. 3, 3, 1: id ipsum, quod me mones, id. Att. 14, 19, 1: sed eos hoc moneo, desinant furere, id. Cat. 2, 9, 20: vos quo pauca monerem advocavi, Sall. C. 58, 3; id. H. 2, 96, 8.
            Hence also in pass., moneri aliquid: ut moneatur semper servos homo officium suam, Plaut. Stich. 1, 2, 1: nec ea, quae ab (naturā) monemur, audimus, Cic. Lael. 24, 88; cf. infra. ξ.
          3. (δ) Aliquem alicujus rei (post-Aug., and only in Tac.; cf.: admoneo, commonefacio): Caecina milites temporis ac necessitatis monet, Tac. A. 1, 67 Nipperd. ad loc.: Plancinam Augusta monuit Agrippinam insectandi, id. ib. 2, 43.
            (ε) With ut, ne, or the simple subj.: monere te atque hortari, ut in rem publicam incumberes, Cic. Fam. 10, 1, 2: monet ut suspiciones vitet, Caes. B. G. 1, 20: moneo, praedico, ante denuntio, abstineant, manus Cic. Verr. 1, 12, 36: moneo obtestorque ut, etc., Sall. J. 10, 3; 49, 2; id. H. 4, 61, 23: vos, ne amittatis, etc., id. J. 31, 25: Macedonas monebat, ne multitudine hostiummoverentur, Just. 11, 13: quamquam edicto monuisset ne quis quietem ejus interrumperet, Tac. A. 4, 67 init.
            (ξ) With an object- or rel.-clause: (Caesar) monuit ejus diei victoriam in earum cohortium virtute constare, Caes. B. C. 3, 89, 4: moneret rationem frumenti esse habendam, Hirt. B. G. 8, 34: Cerealis propinquos monebat fortunam belli mutare, etc., Tac. H. 5, 24: Arminius colligi suos et propinquare silvis monitos vertit, id. A. 1, 63: ultro struebantur qui monerent perfugere ad Germaniae exercitus, id. ib. 4, 67 fin.: Radamistum obpugnationem celerare, id. ib. 12, 46; 13, 37; 16, 11; id. H. 4, 33: si te unum illud monuerimus, artem sine assiduitate dicendi non multum juvare, Auct. Her. 1, 1, 1: moneo, quid facto opus sit, Ter. Ad. 3, 4, 65: res monet cavere, consultare, Sall. C. 52, 3: alio properare tempus monet, id. J. 19, 2.
            Pass.: cum Nicanorem insidiari Piraeo a Dercillo moneretur, Nep. Phoc. 2, 4.
        1. b. Of inanim. and abstr. subjects: res ipsa monebat tempus esse, Cic. Att. 10, 8, 1: (sol) caecos instare tumultus Saepe monet, Verg. G. 1, 464: immortalia ne speres, monet annus, Hor. C. 4, 7, 7: natura monet festinare, Plin. 18, 25, 60, § 227: ut monet ira, Sall. H. 2, 41, 8: ratio ipsa monet amicitias comparare, Cic. Fin. 1, 20, 66.
  2. II. Transf. (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. Without the accessory notion of reminding or admonishing, in gen., to teach, instruct, tell, inform, point out; also, to announce, predict, foretell: tu vatem, tu diva, mone, instruct thy bard, Verg. A. 7, 42: velut divinitus mente monitā, Liv. 26, 19: hoc moneas precor, Ov. F. 4, 247: amici somnio monitus, Suet. Aug. 91: reddebant parvuli, quae monebantur, what they were taught, Plin. Pan. 26: vates Helenus cum multa horrenda moneret, announced, foretold, Verg. A. 3, 712; cf.: ante sinistra cavā monuisset ab ilice cornix, etc., id. E. 9, 15: quid augurales alites vel cantus monerent, Amm. 28, 1: recte monemur, causas non utique ab ultimo esse repetendas, Quint. 5, 10, 83.
    2. B. To punish, chastise (only in Tacitus): puerili verbere moneri, Tac. A. 5, 9.