Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. nōmĭnātus, a, um, Part. and P. a., from nomino.

2. nōmĭnātus, ūs, m. [nomino], a naming, a name; in gram., a noun (perh. only in Varr.), Varr. L. L. 8, § 52 Müll.; so id. ib. § 63: quod ad nominatuum analogiam pertinet, id. ib. 9, 52, § 95; id. ib. 10, 1.

nōmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [nomen], to call by name, to name, to give a name to (esp. after, for a person or thing; cf.: appello, voco, dico).

  1. I. In gen.: quae (navis) nunc nominatur nomine Argo, Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34, 26: Chaldaei, non ex artis, sed ex gentis vocabulo nominati, Cic. Div. 1, 1, 2: urbem constituit, quam e suo nomine Romam jussit nominari, id. Rep. 2, 7, 12: amor ex quo amicitia est nominata, Cic. Lael. 8 (Trag. v. 283 Vahl.); id. Caecin. 18, 51.
    Esp., to give a surname to a person, Eutr. 8, 8: aliquem honoris causā, to name or mention out of respect: L. Sulla, quem honoris causā nomino, Cic. Rosc. Am. 2, 6: quem ego hominem honoris causā nominatum volo, id. Verr. 1, 7, 18; v. honor: hanc illi ἰδέαν appellant, jam a Platone ita nominatam, Cic. Ac. 1, 8, 30.
  2. II. In partic.
    1. A. Pregn., to render famous, renowned, celebrated (cf.: laudo, celebro): praedicari de se et nominari volunt omnes, Cic. Arch. 11, 26: sunt clari hodieque et qui olim nominabuntur, Quint. 10, 1, 94; v. under P. a.
    2. B. To name or nominate a person for an office: patres interregem nominaverant, Liv. 1, 32: me augurem Cn. Pompeius et Q. Hortensius nominaverunt, Cic. Phil. 2, 2, 4: illo die, quo sacerdotes solent nominare, quos dignissimos sacerdotio judicant, me semper nominabat, Plin. Ep. 2, 1, 8; Suet. Claud. 22; cf. nominatio.
    3. C. To name, mention, report, accuse, arraign (not ante-Aug.): capita conjurationis, priusquam nominarentur apud dictatorem, mors ab ipsis conscita judicio subtraxit, Liv. 9, 26, 7: qui nominatus profugisset, diem certam se finituros, id. 39, 17: Dimnus, cum ceteros participes sceleris indicaret, Philotam non nominavit, Curt. 6, 9, 16; 8, 6, 24.
      Esp., with inter, to name among or as one of; to report as belonging to a party, conspiracy, etc.: inter conjuratos nemo me nominat, Curt. 6, 10, 5: inter socios Catilinae nominatus, Suet. Caés. 17; cf.: cum Thesea inter eos nomināsset. qui ad inferos adissent, Gell. 10, 16, 12; Plin. 14, 13, 15, § 93; 22, 21, 27, § 55; Hier. in Ep. ad Galat. 5, 19 sqq.
    4. D. In gram.: nominandi casus, the nominative case (like accusandi casus, the accusative case), Varr. L. L. 8, § 42 Müll.; 9, § 76; 10, 2, § 23; Gell. 13, 22, 5.
      Hence, nōmĭnātus, a, um, P. a. (acc. to II. A.), famed, renowned, celebrated: illa Attalica tota Sicilia nominata, Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27: nominatiora pericula, Tert. Anim. 13: bdellium nominatissimum, Plin. 12, 9, 19, § 35 (al. laudatissimum); Vulg. 1 Par. 11, 10.