Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

vēnor, ātus (inf. parag. venarier, Lucr. 5, 1248; gen. plur. part. venantum, Verg. A. 9, 551 al.), 1, v. dep. n. and a., to hunt, chase (cf.: capto, aucupor).

  1. I. Neutr.: qui venari solent, Cic. Fam. 2, 11, 2: quo me in silvam venatum vocas? Plaut. Men. 5, 2, 82: venatum in nemus ire parant, Verg. A. 4, 117: canum alacritas in venando, Cic. N. D. 2, 63, 158: tigris venatur, Val. Fl. 1, 493: tu praecipue curvis venare theatris, Ov. A. A. 1, 89.
    Prov.: stultitia est venatum ducere invitas canes, Plaut. Stich. 1, 2, 82: piscari in aëre, Venari autem jaculo in medio mari, id. As. 1, 1, 87.
    Part. as subst.: voces venantum, of hunters, Phaedr. 1, 12, 7.
  2. II. Act.: i modo, venare leporem, Plaut. Capt. 1, 2, 81: canibus leporem, dammas, Verg. G. 3, 410: vespae muscas grandiores venantur, Plin. 11, 21, 24, § 72: conchae hiantes venantur cibum, id. 32, 11, 54, § 154: fugientes cum mari pisces, id. 16, 1, 1, § 3.
    1. B. Trop., to hunt or seek after, to pursue a thing (mostly poet.): laudem modestiae, Auct. Her. 4, 3, 5: suffragia ventosae plebis, Hor. Ep. 1, 19, 37: viduas avaras frustis et pomis, id. ib. 1, 1, 78: viros oculis (filia), Phaedr. 4, 5, 4; cf.: amores, Ov. Med. Fac. 27.
      Pass., Enn. Trag. 335; Prisc. p. 734 P.