Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

vĭtŭpĕrātĭo, ōnis, f. [1. vitupero],

  1. I. a blaming, censuring; blame, censure, vituperation (either given or received) (freq. and class.): communi vituperatione reprehendere, Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46; so (opp. laus) Quint. 2, 4, 33; 3, 4, 12; 8, 6, 55 al.
    Plur., Quint. 3, 4, 5: in vituperationem venire, Cic. Verr. 2, 4, 7, § 13: adductus erat in sermonem, invidiam, vituperationem, id. ib. 2, 3, 61, § 140: in vituperationem cadere, id. Att. 14, 13, 4: vituperationem vitare, id. Prov. Cons. 18, 44: esse alicui laudi potius quam vituperationi, id. Fam. 13, 73, 2: quod effugissem duas maximas vituperationes, id. Att. 16, 7, 5: et laudes et vituperationes scribebantur, Quint. 3, 4, 5; Cic. Brut. 12, 47.
  2. II. Transf., blameworthiness, blameworthy conduct: vituperatio atque infamia, Cic. Verr. 2, 5, 39, § 101.