No entries found. Showing closest matches:
illūmĭnābĭlis (inl-), e, adj. [illumino], that can be illuminated: lumen, Claud. Mam. de Stat. An. 2, 2.
illūmĭnātē, adv., v. illumino fin.
illūmĭnātio (inl-), ōnis, f. [illumino], a lighting up, enlightening (post-class.).
- I. Lit.: solis, Macr. S. 1, 18, § 13: vultus tui, Ambros. in Psa. 43, 12.
- II. Trop.: bonorum, Tert. Adv. Herm. 15.
illūmĭnātor (inl-), ōris, m. [illumino], an enlightener (eccl. Lat.), trop.: religionis Christus, Tert. Adv. Marc. 4, 17 fin.: noster Deus, Lact. 6, 18.
illūmĭnātrix, īcis, f. [illuminator], she who enlightens, Isid. 7, 10, 1.
illūmĭno (inl-), āvi, ātum, 1, v. a. [in-lumino], to light up, make light, illuminate (class.; cf. illustro).
- I.
- A. Lit.: luna illuminata a sole, Cic. N. D. 2, 46, 119: puteum (sole), Plin. 2, 73, 75, § 183: tabulata gallinarum parvis fenestellis, Col. 8, 3, 3: vias igni, Stat. Th. 12, 575.
- B. Transf., to embellish or adorn with any thing bright: corona aurea fulgentibus gemmis illuminata, Auct. Her. 4, 47, 60; Lampr. Comm. 17: purpura omnem vestem illuminat, Plin. 9, 36, 60, § 127.
- II. Trop., to set in a clear light, to set off, make conspicuous (esp. freq. in rhetor. lang. of brilliant oratory): translatum, quod maxime tamquam stellis quibusdam notat et illuminat orationem, Cic. de Or. 3, 43, 170; cf. id. Or. 25, 83: orationem sententiis, id. de Or. 3, 54, 208: orationem translatorum nitore, Quint. 12, 10, 36: pulchritudinem rerum (claritas orationis), id. 2, 16, 10; 8, 3, 73: horum fidem Mitylenaeorum perfidia illuminavit, Vell. 2, 18, 3: nisi Thebas unum os Pindari illuminaret, made illustrious, id. 1, 18, 3: illuminata sapientia, Cic. Brut. 58, 213.
Hence, * illūmĭnātē (inl-), adv., clearly, luminously: dicere, Cic. de Or. 3, 14, 53.