No entries found. Showing closest matches:
sēni, ae, a (gen. plur. senūm, Cic. Verr. 2, 49, 122; Caes. B. C. 2, 15), num. distrib. [sex].
- I. Lit., six each: cum in sex partes divisus exercitus Romanus senis horis in orbem succederet proelio, Liv. 6, 4: senos viros singuli currus vehebant, Curt. 8, 14, 3: ut tribuni militum seni deni (by many written in one word, senideni) in quattuor legiones crearentur, Liv. 9, 30; so, sena dena (or senadena) stipendia, Tac. A. 1, 36 fin.: senūm pedum crassitudo, Caes. B. C. 2, 15; cf.: pueri annorum senūm septenūmque denūm, sixteen and seventeen years old, Cic. Verr. 2, 2, 49, § 122.
- II. Transf., for sex, six: tradiderat natalibus actis Bis puerum senis, past his twelfth birthday, Ov. M. 8, 243: sena vellera, id. ib. 12, 429: pedes, i. e. hexameter, Hor. S. 1, 10, 59: ictus (of the senarius), id. A. P. 253: latitudo ejus ne minus pedum senūm denūm (or senumdenum), Vitr. 6, 9.
Seniae, ārum, f.: balneae, the name of a public bath at Rome, Cic. Cael. 25, 62 (this the correct read., not Xeniae).
sĕnĭca, ae, m. or f. [senicus; whence senex], an aged person, an old man, old woman, only Pompon. ap. Non. 17, 20, and 21.
sĕnĭcŭlus, i, m. dim. [senex], a little old man, only App. M. 1, p. 113, 32.
sēnīdēni, v. seni.
Sēnĭensis (Colonia), a town of Etruria, now Siena, Plin. 3, 5, 8, § 51; Tac. H. 4, 45.
Hence, Sēnĭenses, ium, m., the inhabitants of Sena, Tac. l. l.
sĕnīlis, e, adj. [senex], of or belonging to old people, aged, senile (freq. and class.): Tages puerili specie dicitur visus, sed senili fuisse prudentiā, Cic. Div. 2, 23, 50; cf. partes (opp. viriles), Hor. A. P. 176: senile aliquid (opp. adulescentis aliquid), Cic. Sen. 11, 38: corpus, id. Sest. 22, 50: artus, Ov. M. 7, 250: vultus, id. ib. 8, 528: genae, id. ib. 8, 210: guttur, Hor. Epod. 3, 2: ruga, Ov. F. 5, 58: statua incurva, of an old man, Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87: anni, Ov. M. 7, 163; 13, 66; and poet.: hiems (as the last, latest season of the year), id. ib. 15, 212: animus, Liv. 10, 22: stultitia, Cic. Sen. 11, 36: auctoritas morum, Quint. 11, 1, 32: artes, Tac. A. 3, 8: adoptio, id. ib. 1, 7 fin.: senile illud facinus, that wicked old woman, App. M. 4, p. 148, 9.
* Adv.: sĕnīlĭter, after the manner of an old person: tremere, Quint. 1, 11, 1.
sēnĭo, ōnis, m. [seni], the number six, a sice upon dice: talis jactatis, ut quisque canem aut senionem miserat, August. ap. Suet. Aug. 71; Pers. 3, 48; Mart. 13, 1, 6.
sĕnĭor, ōris, v. senex.
sēnĭ-pēs, pĕdis, adj., six-footed, senarian (late Lat.): stilus, Sid. Carm. 23, 131; 12, 10.
sĕnĭum, ii, n. [seneo, II.].
- I. Lit., the feebleness of age, decline, decay, debility (cf. senectus; class.): tardigemulo senio oppressum, Laev. ap. Gell. 19, 7, 3: opus perfectum, quod omni morbo seniove careret, Cic. Univ. 5 fin.; (with aegritudo) id. Tusc. 3, 12, 27; cf.: senio debilis, Phaedr. 3, epil. 16: senio vel aliquā corporis labe insignes, Suet. Aug. 38: senio confectos gladiatores, id. Calig. 26 fin.: senium Galbae et juventa Othonis, Tac. H. 1, 22: principis, id. ib. 2, 1: curvata senio membra, id. A. 1, 34: fessus senio, id. ib. 2, 42: fluxa senio mens, id. ib. 6, 38; cf.: torpor mentis ac senium, Sen. Ben. 7, 26, 4; Sil. 16, 14: ita se ipse (mundus) consumptione et senio alebat sui, by its own consumption and decay, Cic. Univ. 6: lunae, i. e. waning, Plin. 7, 48, 49, § 155: lentae velut tabis, Liv. 7, 22, 5: senium repellere templis, decay, Sil. 3, 20: senium defendere famae, the growing old, passing away, Stat. Th. 9, 318: passus est leges istas situ atque senio emori, Gell. 20, 1, 10.
- II. Transf.
- A. Concr., an old man, old fellow (very rare; anteclass. as an epithet of abuse): senex ad aetatem refertur, senium ad convicium. Sic Lucilius ait: At quidem te senium atque insulse sophista, Don. ad Ter. Eun. 2, 3, 11. And on account of its personal signif. with a masc. pron.: ut illum di deaeque senium perdant, qui hodie me remoratus est, Ter. l. l. (cf. scortum, II. fin.).
Once in Silius, without an odious access. signif., for senex, Sil. 8, 467.
- B. (Effectus pro causā.) Peevishness, moroseness; vexation, chagrin, mortification; grief, trouble, affliction produced by decay (syn.: maeror, aegritudo, etc.; class.): mors amici subigit, quae mihi est senium multo acerrimum, Att. ap. Non. 2, 23: hae res mihi dividiae et senio sunt, Plaut. Stich. 1, 1, 19; cf.: id illi senio est, id. Truc. 2, 5, 13: odio ac senio mihi nuptiae, Turp. ap. Non. 2, 33: luget senatus, maeret equester ordo, tota civitas confecta senio est, Cic. Mil. 8, 20: senio et maerore consumptus, Liv. 40, 54; Pers. 6, 16: surge et inhumanae senium depone Camenae, peevishness, moroseness, Hor. Ep. 1, 18, 47; cf.: triste morum, Sen. Hippol. 917: en pallor seniumque! Pers. 1, 26.
Plur.: quot pestes, senia et jurgia emigrarunt, Titin. ap. Non. 2, 18.
Note: The words ille senius, in Cic. de Or. 3, 38, 154, are doubtless corrupt; v. Orell. and Ellendt ad loc.