Lewis & Short

fautor (uncontr. făvĭtor, Lucil. ap. Non. 110, 23; Plaut. Am. prol. 78 and 79; Cic. Planc. 1, 1, acc. to Cod. Erf.), ōris, m. [faveo], a favorer, furtherer, promoter, maintainer, patron (class.).

        1. (α) With gen.: cujus ego dignitatis ab adulescentia fautor (with adjutor), Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. id. ib. 10, 12 fin.; 12, 25, 3: multi fautores laudis tuae, id. Planc. 23, 55; cf.: studiosi et fautores illius victoriae, id. Att. 1, 16, 8: nobilitatis, id. Rosc. Am. 6, 16; clamor ab utriusque fautoribus oritur, from the partisans, Liv. 1, 48: competitorum, Varr. R. R. 3, 5 fin.: regis, Sall. J. 27, 2: et cultor bonorum (populus), Liv. 9, 46, 13: inepte (i. q. inepte favens) Lucili, Hor. S. 1, 10, 2; cf. veterum, id. Ep. 2, 1, 23: omnes illi fautores illius flagitii, Cic. Att. 1, 16, 11: nequitiae, Hor. Ep. 1, 15, 33.
        2. (β) With dat.: favitorem tibi me, amicum, amatorem putes, Lucil. ap. Non. 110, 23: aetati facieque tuae se Fautorem ostendat, id. ap. Gell. 9, 14, 23: cum tam multos et bonos viros ejus (Plancii) honori viderem esse favitores, etc., Cic. Planc. 1, 1.
        3. (γ) Absol.: virtute ambire oportet, non favitoribus: Sat habet favitorum semper, qui recte facit, i. e. applauders, claqueurs, Plaut. Am. prol. 78 sq.; so Suet. Ner. 43; id. Tit. 8; Hor. Ep. 1, 18, 66.