Lewis & Short

1. inquĭlīnus, a, m. and f. [incolinus, colo], an inhabitant of a place which is not his own, a sojourner, tenant, lodger (cf. incola).

  1. I. Lit.
    1. A. Padi, Plin. 21, 12, 43, § 73: Massilienses, qui nunc inquilini videantur, quandoque dominos regionum futuros, Just. 43, 4: fabrum inquilinum et ferrarium vicinum, Sen. Ep. 56, 4: te inquilino (non enim domino) personabat omnia, Cic. Phil. 2, 41, 105: inquilini privatarum aedium atque insularum, Suet. Ner. 44.
    2. B. An inmate or lodger: inquilinus, qui eundem colit focum, Paul. ex Fest. p. 107 Müll.: vicinus alicui vel inquilinus, Mart. 1, 86, 12: quidam erant perpetui carcerum inquilini, Amm. 30, 5, 6.
  2. II. Trop.: in quarum locum subierunt inquilinae, impietas, perfidia, impudicitia, Varr. ap. Non. 403, 28: quos ego non discipulos philosophorum, sed inquilinos voco, Sen. Ep. 108: anima inquilina carnis, Tert. Res. Carn. 46 fin.