Lewis & Short

concursātĭo, ōnis, f. [concurso].

  1. I. A running together, a disorderly meeting: cum multā concursatione (populi), Cic. Brut. 69, 242; Tac. A. 6, 17.
    1. B. Trop.: inventus est ordo in stelliscedo tandem qui sit ordo aut quae concursatio somniorum? what coincidence? i. e. what concert of motion that can express a design? Cic. Div. 2, 71, 146.
  2. II. A running upon, pushing against one another: concursatio in obscuro incidentium aliorum in alios incertum fecerat, an, etc., Liv. 41, 2, 6.
  3. III. A running about, going to and fro, etc.: quid ego hujus lacrimas et concursationes proferam? Cic. Verr. 2, 1, 30, § 75 Zumpt ad loc.: et in Albaniā et Seplasiā quae concursatio percunctantium, quid, etc., id. Agr. 2, 34, 94: puerorum illa concursatio nocturna, id. Dom. 6, 14: Libonis et Hypsaei non obscura concursatio et contentio, id. Fam. 1, 1, 3: (mulierum) concursatio incerta nunc hos nunc illos sequentium, Liv. 5, 40, 3; cf. id. 35, 49, 9: decemviralis, a travelling over the provinces, Cic. Agr. 1, 3, 8: concursationes ad divitias euntium sapiens securus laetusque ridebit, Sen. Ep. 17, 9.
      1. 2. In milit. lang., the skirmishing of light-armed troops, Liv. 30, 34, 2; Curt. 8, 14, 13.
    1. B. Trop., an anxious, troubled restlessness, anxiety: exagitatae mentis, Sen. Ep. 3, 5.