Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ad-mŏnĕo, ui, ĭtum, 2, v. a., to bring up to one’s mind, to put one in mind of (in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164: “Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur,” Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11: “in monente benevolentia, in admonente memoria,” Ernest. no. 1663).

  1. I. In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re, aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause, when merely an historical fact is brought to view, Zumpt, § 439 and 615.
          1. (α) Absol.: qui admonent amice, docendi sunt, Cic. N. D. 1, 3: amicissime admonere, id. Att. 7, 26: si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat, Tac. A. 15, 45 fin.: admonitus in somnis, Vulg. Matt. 2, 22.
          2. (β) Aliquem alicujus rei: admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae, Sall. C. 21: quoniam nos tanti viri res admonuit, id. J. 95: admonere aliquem foederis, Liv. 35, 13; 5, 51: judices legum et religionis, Suet. Tib. 33: admonitus hujus aeris alieni, Cic. Top. 1, 5: aetatis et condicionis admoneri, Suet. Dom. 2; cf. Drak. ad Liv. 2, 36, 6.
            And with acc. of person omitted: adversae res admonuerunt religionum, Liv. 5, 51; 5, 46, 6: veterum recentiumque admonens, Tac. H. 3, 24.
          3. (γ) Aliquem de aliqua re: de aede Telluris et de porticu Catuli me admones, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4: ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur, id. Rep. 1, 9: de moribus civitatis tempus admonuit, Sall. C. 5: admonuit eos de auxiliis Dei, Vulg. 2 Macc. 8, 19.
            Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of, to speak of: de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam, Varr. L. L. 6, § 40 Müll.
          4. (δ) With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.): ridiculum est te istuc me admonere, Ter. Heaut. 2, 3, 112: illud te esse admonitum volo, Cic. Cael. 3, 8: jam illud non sunt admonendi, ut, etc., id. Off. 2, 19, 68: illud me praeclare admones, id. Att. 9, 9: sin quippiam essem admonitus, id. Fam. 5, 8: multa praeterea ostentis, multa extis admonemur, id. N. D. 2, 66: eam rem nos locus admonuit, Sall. J. 79.
            (ε) With acc. and inf.: admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse, Cic. Planc. 34, 85 B. and K.: et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti, Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Auct. B. G. 8, 12.
            (ζ) With a rel. clause: meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet, Cic. Fam. 5, 2.
            (η) With ut or ne: admonebat me res, ut, etc., Cic. Off. 2, 19, 67: Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem, id. Fam. 9, 6: ea res admonet, ut, etc., Tac. A. 3, 25; so, corresp. with moneo, Sen. Ep. 24, 16.
            (θ) With the simple subj. (in the historians): simulque admonerent liberis suis prospiceret, Nep. Ph. 1: nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret, Tac. A. 13, 5: admonuit negotiis abstineret, Suet. Tib. 50: illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar, Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne).
            (ι) With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.): ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant, Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63: easdem decedere campis admonuit, Verg. G. 4, 186; so, Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas, id. A. 9, 109: sol acrior ire lavatum admonuit, Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150: nihil agere quod non prosit, fabella admonet, Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67: regrediendum (sc. esse sibi), Tac. Agr. 25.
            (κ) With ad and the gerund.: ad thesaurum reperiendum, Cic. Div. 2, 65, 134.
            (λ) With abl. of means or cause: de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur, Cic. Har. Resp. 21, 44: proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt, Caes. B. C. 2, 14: divinā admonitus plagā, Vulg. 2 Macc. 9, 11.
  2. II. Esp.
    1. A. To recall a thing to memory, to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.: cum memor anteactos semper dolor admonet annos, Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet): admonuit dominae deseruitque Venus, id. 1, 5, 40: nomen, quod possit equorum Admonuisse, Ov. M. 15, 543.
    2. B. Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment, to dun: cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis, Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin.
    3. C. In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor): telo admonuit bijugos, Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin.: liberos verberibus, Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.