Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ar-rŏgo (adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. Jurid. and polit. t. t.
    1. A. To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.
    2. * B. Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of: cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus, Liv. 7, 25, 11.
    3. C. To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.
      Hence,
  2. II. Transf.
    1. A. To appropriate that which does not belong to one, to claim as one’s own, to arrogate to one’s self, to assume: quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc., Cic. Planc. 1: non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc., id. Rosc. Am. 32: sapientiam sibi adrogare, id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.: Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt, Sall. J. 85, 25: Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae, Tac. H. 1, 30: Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem, Hor. S. 2, 4, 35.
    2. B. Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare): Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus, Hor. Ep. 2, 1, 35: decus arrogavit, id. C. 4, 14, 40: nihil non arroget armis, adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.
      Hence, arrŏgans (adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one’s own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
    1. A. Lit.: si essent adrogantes, non possem ferre fastidium, Cic. Phil. 10, 9: Induciomarus iste minax atque adrogans, id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60: ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur, Caes. B. C. 3, 1: pigritia adrogantior, Quint. 12, 3, 12: adrogantissima persuasio, id. Decl. 8, 9.
    2. B. As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.): proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina, Cic. Verr. 1, 6: de se persuasio, Quint. 2, 4, 16: crudelitas adrogans, Cic. Fam. 5, 4, 2: dictum, id. Sull. 8, 25: consilium, id. de Or. 2, 39, 165: moderatio, Tac. A. 1, 3: adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis, id. ib. 11, 21: omnem adrogantem humilia, Vulg. Job, 40, 6: abominatio Domino est omnis adrogans, ib. Prov. 16, 5: beatos dicimus adrogantes, ib. Mal. 3, 15.
      Adv.: arrŏgan-ter (adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently: aliquid dicere, Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86: scribere, Cic. Att. 6, 1: aliquid praejudicare, id. ad Brut. 1, 4: petere, id. Lig. 10, 30: adsentire, id. Inv. 2, 3, 10: facere, Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9: consulere in deditos, Tac. Agr. 16.
      Comp.: multo adrogantius factum, Suet. Caes. 79: insolentius et adrogantius uti gloriā artis, Plin. 36, 10, 36, § 71: adrogantius et elatius praefari, Gell. 9, 15.
      Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.