Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ind-ŏles, is, f. [indu = in-olesco; indoles, incrementum, industria, Paul. ex Fest. p. 106 Müll.], an inborn or native quality, natural quality, nature (class.; cf. ingenium).

  1. I. In gen.: quae indoles in savio est! Plaut. Rud. 2, 4, 10: frugum pecudum, Liv 38, 17, 10: arborum, Gell. 12, 1, 16.
  2. II. In partic., native quality, natural abilities of men, talents, genius, disposition: adulescentes bonā indole praediti, Cic. de Sen. 8, 26: virtutis, id. Off. 3, 4, 16; cf.: virtutum atque vitiorum, Liv. 21, 4 fin.: major ad virtutem, Cic. Or. 13, 41: segnis, Tac. A. 12, 26: praeclara, id. H. 1, 15: adulescens laetae indolis, Gell. 19, 9, 1: gener ob altam indolem adscitus, Liv. 21, 2, 4.
    In plur.: bonae animi indoles, Gell. 19, 12, 5.

in-dŏlesco, lŭi, 3, v. n. and a. [in-dolor], to feel pain, to smart, ache (mostly postAug.).

  1. I. Lit.: locus tactu indolescit, Cels. 8, 9: oculi indolescunt, Plin. 31, 3, 27, § 45.
        1. b. With acc., to feel pain at: tactum hominum, Just. 12, 13, 9.
  2. II. Trop., to feel pain or grief, to be grieved, troubled at any thing.
    Constr. with acc. and inf., quod, or absol.; poet. also with abl. and acc.
          1. (α) With inf.: quis (fuit), qui non indoluerit, tam sero secognoscere? Cic. Phil. 2, 25: aequari adulescentes senectae suae, Tac. A. 4, 17: successurumque Minervae indoluit, Ov. M. 2, 789; 9, 261 al.
          2. (β) With abl.: facto, Ov. M. 4, 173: malis, id. Tr. 2, 570.
          3. (γ) With acc.: id ipsum indoluit Juno, Ov. M. 2, 469.
          4. (δ) Absol.: indolui, Ov. Tr. 5, 11, 3.
            In part. fut. pass.: maeroris retia amicis et externis indolescenda, Sid. Ep. 2, 12; Minuc. Fel. Octav. 5.