Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ĭnŏpīnātē and ĭnŏpīnātō, advv., v. inopinatus fin.

ĭn-ŏpīnātus, a, um, not expected, unexpected (class.).

  1. I. Adj.: cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69: nova tibi haec sunt et inopinata? id. ib. 2, 2, 8, § 24: neque novum neque inopinatum mihi sit, Liv. 6, 40, 3: nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile, Cic. Par. 5, 1, § 35: malum, Caes. B. C. 2, 12: finis vitae, Suet. Caes. 87: fraus, Sil. 7, 133: id quoque scriptum est, quod volgo inopinatum est, contrary to the common belief, Gell. 11, 18, 13.
    Sup.: inopinatissim us sensus, Aug. Trin. 7, 1.
  2. II. Subst.: ĭnŏpīnātum, i, n., something unexpected: nihil inopinati accidit, Cic. Tusc. 3, 31, 76.
    Hence, ex inopinato, adverbially, unexpectedly: aliae ut ex inopinato observant, id. N. D. 2, 48, 123: repente ex inopinato prope cuncta turbata sunt, Suet. Galb. 10.
    Adv. in two forms.
      1. 1. ĭnŏpīnātē, unexpectedly: aliquem inopinate occupare, Sen. ad Helv. 5.
      2. 2. ĭnŏpīnātō, unexpectedly: in castra irrumpere, Liv. 26, 6, 9.