Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.
The word mutu�� could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:
No entries found. Showing closest matches:
Mūtīnus or Mūtūnus, i, m. [2. muto],
- I. an appellation of Priapus, Lact. 1, 20; Aug. Civ. Dei, 4, 11.
- II. Transf., = penis, Auct. Priap. 74.
mūtŭārĭus, a, um, adj. [mutuus], mutual (post-class.): operae, exchanges of services, App. Mag. p. 284, 30.
mūtŭātīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [mutuor], borrowed (post-class.): in pecuniae mutuaticiae usu (al. mutuaticae), Gell. 20, 1, 41.
mūtŭātĭo, ōnis, f. [mutuor], a borrowing (class.), Cic. Tusc. 1, 42, 100: cum multos minutis mutuationibus defraudāsset, id. Fl. 20, 47: translationes quasi mutuationes sunt, id. de Or. 3, 38, 156.
mūtŭātus, a, um, Part.
- I. Of 2. mutuo.
- II. Of mutuor; v. h. vv.
* Mutucumenses, ĭum, m., the inhabitants of a city in Latium, Plin. 3, 5, 9, § 69 (rejected by Jahn).
mūtŭē, adv., v. mutuus fin. B.
mūtŭĭter, adv., v. mutuus fin. C.
mūtŭĭto, āre, v. a., or mūtŭĭtor, āri, v. dep. [mutuo or mutuor], to seek to borrow from a person: mutuitanti, Plaut. Mere. prol. 58.
mūtŭlus, i, m.
- I. In architecture, a mutule, modillion, Varr. R. R. 3, 5; Vitr. 4, 2.
- II. A fish; v. mitulus.
1. mūtŭō, adv., v. mutuus fin. A.
2. mūtŭo, āre, v. mutuor fin. 1.
mūtŭor, ātus, 1, v. dep. a. [mutuus], to borrow something of some one (class.; opp. mutuum do, commodo, credo).
- I. Lit., to obtain a loan of money: mutuari pecunias, Caes. B. C. 3, 60: pecuniam, Gai. Inst. 4, 73.
Also without acc.: a Caelio mutuabimur, Cic. Att. 7, 3, 11: mutuari cogor, I am obliged to borrow, id. ib. 15, 15, 3.
Of other things than money: domum, Tac. Or. 9: auxilia ad bellum, Hirt. B. G. 8, 21.
- II. Trop., to borrow, to take for one’s use, to derive, obtain, get, procure: orator subtilitatem ab Academiā mutuatur, Cic. Fat. 2, 3: a viris virtus nomen est mutuata, id. Tusc. 2, 18, 43: consilium ab amore, Liv. 30, 12: quem (sensum) a Latrone mutuatus est, Sen. Contr. 3, 10, 8: figuras ab aliquo, Quint. 8 prooem. 25: verba ex proximo mutuari licet, id. 10, 1, 13: a personis affectus mutuari, id. 11, 3, 73; so, verba, id. 1, 12, 58; 12, 10, 27: praesidium ab innocentiā, Val. Max. 6, 2, 1: regem a finitimis, id. ib. 3, 4, 2; App. M. 6, p. 178, 11.
- 1. Act. collat. form: mūtŭo, āre, to borrow: ad amicum currat mutuatum: mutuet mea causa, Caecil. ap. Non. 474, 4.
- 2. mūtŭ-ātus, a, um, in pass. signif.: luna mutu atā a sole luce fulget, with borrowed light, Plin. 2, 9, 6, § 45.
mūtus, a, um, adj. [root mu-, to shut; Sanscr. mūkas, dumb; Gr. μύτις, μυάω; cf. Lat. mussare], dumb, mute (class.; cf.: infans, elinguis).
- I. Lit., that does not speak, silent.
Of creatures who do not possess the faculty of speech, and can utter only inarticulate sounds: pecudes, Cic. Q. Fr. 1, 1, 8, § 24: bestiae, id. Fin. 1, 21, 71: agna, Hor. S. 2, 3, 219: armenta, Stat. Th. 5, 334: animalia, Juv. 8, 56: satius est mutum esse quam quod nemo intellegat dicere, Cic. Phil. 3, 9, 22: subjugale, animal, Vulg. 2 Pet. 2, 16: vere dici potest, magistratum legem esse loquentem, legem autem mutum magistratum, Cic. Leg. 3, 1, 2: papae! Jugularas hominem: quid ille? Thr. Mutus illico, he was struck speechless, was silent, could not say a word more, Ter. Eun. 3, 1, 27: ad mandata mancus est, caecus, mutus, Plaut. Merc. 3, 4, 45: mutum dices, you shall call me dumb, i. e. I will not say a word, id. Heaut. 4, 4, 26: omnis pro nobis gratia muta fuit, has not spoken a word, Ov. P. 2, 7, 52: mutus aspectus miserorum lacrimas movet, Quint. 6, 1, 26: numquam vox est de te mea muta, i. e. I have never ceased to praise thee, Ov. Tr. 5, 14, 17: dolore lyra est, id. H. 15, 198: spiritus, which makes one mute, Vulg. Marc. 9, 16; 9, 24.
Of that which utters no sound, dumb, mute, silent: tintinnabulum, Plaut. Trin. 4, 2, 163: imago, Cic. Cat. 3, 5: mare, the silent sea, Plaut. Mil. 3, 1, 69: consonantes, which cannot be pronounced alone, mutes, Quint. 1, 4, 6: artes, the plastic arts, arts of design, opp. to eloquence, Cic. de Or. 3, 7; also, artes, the silent arts, i. e. which do not concern themselves with language, as medicine, Verg. A. 12, 397: scientia, i. e. which does not impart the power of speaking, Quint. 5, 10, 119: instrumentum fundi, i. e. wagons, carts, Varr. R. R. 1, 17: magistri, i. e. books, Gell. 14, 2, 1: lapides, that say nothing, have no inscriptions on them, Hyg. de Lim. p. 156 Goes.: muta exta dicuntur, quibus nihil divinationis aut deorum responsi inesse animadvertunt, contra adjutoria, quae certum aliquid eventurum indicant, Paul. ex Fest. p. 157 Müll.: simulacra muta, dumb idols, Vulg. 1 Cor. 12, 2.
- II. Transf., of places where no sound is heard, silent, still: mutum forum, elinguem curiam, tacitam et fractam civitatem videbatis, Cic. post Red. 1, 3: solitudo, id. Mil. 19: spelunca, Stat. Ach. 1, 239.
Of times: nullum fuit tempus, quod magis debuerit mutum esse a litteris, in which nothing should have been written, Cic. Att. 8, 14, 1: silentia noctis, the deep silence of night, Ov. M. 7, 184.
Of things of which nothing is said: mutum aevum, not celebrated, unsung, Sil. 3, 579.
As subst.
- A. mūtus, i, m., a dumb person, a mute (ante- and postclass): Char. Quin taces? Eut. Muto imperas, Plaut. Merc. 2, 4, 26: sicut mutus, Vulg. Psa. 38, 13: aperta erit lingua mutorum, id. Isa. 35, 6; Lact. 4, 15, 8: mutum neque stipulari neque promittere posse palam est, Gai. Inst. 3, 105.
- B. mūtum, i, n. (sc. animal), a dumb creature, brute: separat hoc nos A grege mutorum, Juv. 15, 143.
Mŭtusca, ae, f., = Trebula Mutusca, a city in the Sabine territory: olivifera, Verg. A. 7, 711. Its inhabitants are called Trēbŭlāni Metusci, Plin. 3, 12, 17, § 107; v. Trebula.
mūtŭus, a, um, adj. [1. muto], borrowed, lent (class.).
- I. Lit.: nullus est tibi, quem roges mutuom Argentum, to lend you money, Plaut. Ps. 1, 3, 60; id. Pers. 1, 1, 44: mutuum talentum dare, to lend, advance, id. Trin. 4, 3, 48: mutuum argentum quaerere, to seek to borrow money, id. Pers. 1, 1, 5: huic drachmarum argenti haec mille dederat mutuom, Ter. Heaut. 3, 3, 40: nam si mutuas (sc. minas) non potero, certumst sumam faenore, Plaut. As. 1, 3, 95: mutuas pecunias sumere ab aliquo, to borrow or raise money of any one, Cic. Phil. 10, 11, 26: mutuum frumentum dare, to lend, id. Agr. 2, 30, 83: si quoi mutuom quid dederis, fit pro proprio perditum, Plaut. Trin. 4, 3, 44.
- 2. Subst.: mūtŭum, i, n., a loan: mutui datio, a lending, Gai. Inst. 3, 90; Dig. 12, 1, 2.
In dat.: mutuo, by or upon a loan: aut sumtum aliunde, ut mutuo, aut factum ab ipso, Cic. Or. 24, 86: petere mutuo naves, pecuniam, Just. 17, 2, 13: mutuo sumamus pecunias in tributa regis, Vulg. 2 Esdr. 5, 4; cf. adv. mutuo, infra; and Krebs, Antibarb. p. 731.
- B. Trop.: si pudoris egeas, sumas mutuum, borrow shame, if you have none, Plaut. Am. 2, 2, 187: ego cum illā facere nolo mutuum: Pa. Quid ita? Ph. Quia proprium facio; amo pariter semul, i. e. I do not want to borrow her love, but to possess it as my own, id. Curc. 1, 1, 47.
- II. Transf., in return, in exchange, reciprocal, mutual: olores mutuā carne vescuntur inter se, eat one another, Plin. 10, 23, 32, § 63: funera, Verg. A. 10, 755: vulnera, wounds inflicted by each on the other, Just. 13, 8: officia, Cic. Fam. 13, 65, 1: aemulatio virtutis, Just. 22, 4: nox omnia erroris mutui implevit, on both sides, Liv. 4, 41: odia, Tac. A. 14, 3: accusatio, id. ib. 6, 4: mutuum facere, to do the same, return like for like, Plaut. Trin. 2, 4, 37: ut amore perdita est haec misera! Pyr. Mutuum fit (sc. a me), I do the same, return like for like, id. Mil. 4, 6, 38: per mutua, mutually, on or from one another: pedibus per mutua nexis, Verg. A. 7, 66. So, mutua: inter se mortales mutua vivunt, Lucr. 2, 76: e laevo sit mutua dexter, again, on the other hand, id. 4, 325 (302): mutuus ut nos Affectus petere auxilium juberet, Juv. 15, 149:
Hence, adv., in three forms.
- A. mū-tŭō, in return, by turns, reciprocally, mutually (class.; cf.: invicem, vicissim): studia officii mutuo inter nos certatim constiterunt, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34, 3: me mutuo diligas, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15, 4: exercere officia cum multis, Suet. Aug. 53: cum de se mutuo sentire provinciam crederet, that it was disposed towards him as he was towards it, Auct. B. Alex. 48.
- B. mūtŭē, mutually, in return (class.): respondere, Cic. Fam. 5, 7, 2 (al. mutuo): respondisse, id. ib. 5, 2, 4 (al. mutuo).
- C. mūtŭĭter, mutually, in return (anteclass.): vive, meque ama mutuiter, Varr. ap. Non. 513, 16.