Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

(Rĕma, ae, a false read. for Remoram, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107; v. Enn. p. 15 Vahl.)

rĕ-mā̆cresco, crŭi, 3, v. inch. n., to grow very lean or thin, Suet. Dom. 18.

rĕ-mălĕdīco, ĕre, v. n., to return reproachful language, to abuse or revile back: non oportere maledici senatoribus, remaledici civile fasque esse, Vespas. ap. Suet. Vesp. 9 fin.; Tert. Idol. 21; Hier. Ep. 69, 9.

rĕ-mancĭpo, āvi, ātum, 1, v. a., to transfer back again, remancipate: quem pater lege mancipio dedit, ut sibi remanciparetur, Gai. Inst. 1, 140; 1, 172; cf. Fest. s. v. remancipatam, p. 277 Müll.

1. rĕ-mando, āre, v. a. (late Lat.).

  1. I. To send back word, to notify in return, Eutr. 2, 13; Cassiod. Hist. Eccl. 10, 12.
  2. II. To repeat a command: manda, remanda, Vulg. Isa. 28, 10; 13.

2. rĕ-mando, ĕre, v. a., to chew over again, to chew the cud, ruminate (postAug.): Pontici mures simili modo remandunt, Plin. 10, 73, 93, § 200: taedium scripta et lecta saepius revolvendi et quasi eundem cibum remandendi, Quint. 11, 2, 41.

rĕ-mănĕo, mansi, 2, v. n., to stay or remain behind (freq. and class.: cf. commoror).

  1. I. In gen., absol.: ita sermone confecto, Catulus remansit, nos ad naviculas nostras descendimus, Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Cat. 1, 3, 7 (opp. discessus): qui per causam valetudinis remansit, Caes. B. C. 3, 87: in castris Pompei, id. ib. 3, 97: cubito remanete presso, Hor. C. 1, 27, 8: quid fugis? O remane, Ov. M. 3, 477 (opp. deserere) et saep.: mulieres nostrae Romae remanserunt, Cic. Att. 7, 14, 3: Romae, Caes. B. C. 1, 33; 3, 83: in exercitu, Cic. Off. 1, 11, 36: in Galliā, Caes. B. G. 4, 8: ad urbem cum imperio, id. ib. 6, 1: domi, id. ib. 4, 1: apud aliquem, id. ib. 4, 15 fin.: ferrum ex hastili in corpore remanserat, Nep. Epam. 9, 3: qui tam pauci remanserint, Just. 11, 4, 4.
  2. II. In partic., to stay, remain, be left, continue, abide, endure: at manet in vitā, cui mens animusque remansit, Lucr. 3, 402; 1, 246: expone igitur primum animos remanere post mortem, Cic. Tusc. 1, 12, 26: equos eodem remanere vestigio adsuefaciunt, Caes. B. G. 4, 2; cf.: vestigia antiqui officii remanent, Cic. Rosc. Am. 10, 27; cf.: quorum usque ad nostram memoriam disciplina navalis et gloria remansit, id. Imp. Pomp. 18, 54: in duris remanentem rebus amicum, persevering, constant, Ov. Tr. 1, 9, 23: specie remanente coronae, id. M. 8, 181: remanentes spicas, the remaining ears, Vulg. Lev. 19, 9: si ulla apud vos memoria remanet avi mei Masinissae, Sall. J. 24, 10: id nomen (i. e. hostis) a peregrino recepit et proprie in eo, qui arma contra ferret, remansit, Cic. Off. 1, 12, 37; Quint. 1, 6, 32: vobis aeterna sollicitudo remanebit, Sall. J. 31, 22: ne quam contumeliam remanere in exercitu victore sinat, would suffer to cleave to the army, id. ib. 58, 5: ne quid ex contagione noxae remaneret penes nos, Liv. 9, 1: quod est oratori necessarium, ab iis petere necesse est, apud quos remansit, Quint. 12, 2, 8: si quid antiqui remanet tibi vigoris, Sen. Med. 41: ne qua materia seditionis remaneret, Just. 11, 5, 2: solum se de cohorte Alexandri remansisse, id. 17, 2, 2.
      1. 2. With an adjectival predicate, to remain, continue in a certain state or condition (cf. relinquo, I. B. 3.): quarum (sublicarum) pars inferior integra remanebat, Caes. B. G. 7, 35: quae (potentia senatūs) gravis et magna remanebat, Cic. Rep. 2, 34, 59; Vell. 2, 123, 2: nec cognoscenda remansit Herculis effigies, Ov. M. 9, 264.

1. rĕ-māno, āre, v. n., to flow back (Lucretian), Lucr. 5, 269; 6, 635.

2. rĕmāno, āre, v. n., v. remeo fin.

rĕmansĭo, ōnis, f. [remaneo], a staying or remaining behind; a remaining, continuing in one’s place (Ciceronian): profectio animum tuum non debet offendere: num igitur remansio? etc., Cic. Lig. 2, 4: tua remansio, id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 17.

remansor, ōris, m. [remaneo].

  1. I. A soldier who stays at home by permission of his commander, Inscr. Murat. 347, 2.
  2. II. A soldier who overstays his furlough, Dig. 49, 16, 5, § 6 (but emansor is the true reading, Dig. 49, 16, 4, § 13).

rĕmĕābĭlis, e, adj. [remeo], that goes or comes back, returning (post-Aug. and very rare): saxum (i. e. of Sisyphus), Stat. Th. 4, 537: Christus e tumulo, Prud. Apoth. 1117: anima in corpora, Tert Res. Carn. 1.

* rĕmĕācŭlum, i, n. [remeo], a way back, a return, App. M. 6, p. 174.

rĕmĕātus, ūs, m. [remeo], a return, Dig. 48, 19, 4.

rĕmĕdĭābĭlis, e, adj. [remedio].

  1. I. That may be healed, curable; only trop.: (philosophia) fuit aliquando simplicior inter minora peccantes et levi quoque curā remediabiles, Sen. Ep. 95, 29.
  2. II. Healing, remedial: bonum Cassiod. Var. 3, 14.

rĕmĕdĭālis, e, adj. [remedio], healing, remedial: vis, Macr. S. 7, 16 fin.: jussio, Cassiod. Var. 10, 29.

rĕmĕdĭātĭo, ōnis, f. [remedio], a healing, remedying, Scrib. Comp. 11.

rĕmĕdĭātor, ōris, m. [remedio], a healer, curer: valetudinum, Tert. adv. Marc. 4, 8: languorum, id. ib. 4, 35.

rĕmĕdĭo, āvi, ātum, 1, v. a., and rĕ-mĕdĭor, ātus, 1, v. dep. n. [remedium], to heal, cure, remedy (post-class.; cf.: sano, curo, medico).

        1. (α) Act.: capitis dolorem, Scrib. Comp. 11; 18: multos, id. ib. 122; Tert. adv. Marc. 4, 35; id. ad Scapul. 4 al.
        2. (β) Dep., Hier. Ep. 68; App. Herb. 2; 105.

rĕmĕdĭum, ii, n. [re-medeor], that which heals again; a cure, remedy (class. and freq.).

  1. I. Lit., a remedy, medicine: ratio remedi certa, Lucr. 6, 1226: pantheras, quae in barbariā venenatā carne caperentur, remedium quoddam habere, quo cum essent usae, non morerentur, Cic. N. D. 2, 50, 126: contrariis remediis sanant, Cels. 3, 9.
    With gen.: remedium est magni et recentis doloris sanguis missus, Cels. 4, 6.
    With contra: contra omnium morsus remedio est gallinaceum cerebrum, Plin. 29, 4, 27, § 88: fumum ejus contra alia ligna, id. 12, 17, 39, § 78; Aug. Pecc. Merit. 2, 3.
    Absol.: abstinere cibo omni, aut potu, etc. … in praesentissimis remediis habetur, Plin. 28, 4, 14, § 53: in remedio est, id. 29, 4, 27, § 88: remedium ad fauces pollicitus, Suet. Ner. 35 fin. et saep.
    1. B. Esp., a charm, amulet, magic preventive: si qui remedia quartanae vel doloris alterius collo gestaret, Amm. 19, 12, 14.
  2. II. Trop., a means of aid, assistance, or relief; a remedy: ad magnitudinem frigorum remedium comparare, Cic. Verr. 2, 5, 10, § 26; so, remedia sibi comparare ad tolerandum dolorem, id. Tusc. 5, 26, 74: remedium quaerere ad moram, id. Clu. 9, 27; cf.: adversus consulta senatūs et decreta principum vel magistratuum remedium nullum est, nisi, etc., Quint. 5, 2, 5: adversus reliqua uti remediis, id. 4, 2, 101: remedium in ceteros, Tac. H. 1, 20 fin.: illius tanti vulneris, Cic. Fam. 5, 15, 1: aegritudinum, Ter. Heaut. 3, 2, 28: miseriarum, id. Ad. 3, 1, 7: iracundiae, id. Phorm. 1, 4, 8: infirmae memoriae, Quint. 11, 2, 49: hujus metūs, id. 1, 2, 6: ubertatis, id. 2, 4, 6: cum hoc unum his tot in commodis remedium esse arbitrarer, Cic. Div. in Caecil. 3, 9: quibus rebus nostri haec reperiebant remedia, ut, etc., Caes B. C. 3, 50; cf.: veneficiis remedia invenire, Cic. Phil. 13, 11, 25: quod remedium huic malo inveniam? Ter. And. 3, 1, 10; id. Phorm, 1, 4, 23; 4, 3, 11: acrioribus saluti suae remediis subvenire, Cic. Clu. 24, 67: id remedium timori fuit, Liv. 3, 3, 5: cum utrumque ipsi pro remedio aegris rebus discordiā intestinā petissent, id. 9, 20, 5: hinc ira et questus, et postquam non subinveniebat (Olennius) remedium ex bello, Tac. A. 4, 72.

rĕmĕlīgo, ĭnis, f. [acc. to Fest. p. 277 Müll. from remoror, and hence qs. for remŏrigo], perh. i. q. 1. remora, but concr., she that delays or hinders, the (fem.) delayer, hinderer: remeligines et remorae a remorando dictae sunt a Plauto in Casinā (4, 3, 6): nam quid illaec nunc tamdiu intus remorantur remeligines. Ab Afranio in Prodito: remeligo a Laribus missa sum, Fest. l. l. (the palimpsest of Plautus, acc. to Ritschl’s collation, has, instead of the last two words of the verse in question, remoranturreme … ); cf.: Remelicines remoratrices, Gloss. Isid.

* rĕ-mĕmĭni, isse, v. n., to recall to mind, to remember: priorum, Tert. adv. Marc. 4, 1.

rĕmĕmŏrātĭo, ōnis, f. [rememoror], remembrance (late Lat.), Vulg. Psa. 37, 1; 69, 1 (transl. of the Greek of the Sept. ἀνάμνησις); Arn. in Psa. 69.

rĕmĕmŏror, ātus sum, 1, v. a. and n. [re-memor], to remember again, call to mind (late Lat.).
With acc.: remoramini pristinos dies, Vulg. Heb. 10, 32; Isid. 11, 1, 109.
With rel.-clause, Tert. adv. Marc. 4, 4, 3; cf.: rememorati sunt quia Deus adjutor est, Vulg. Psa. 77, 35.

rĕmensus, a, um, Part., v. remetior, I. A. and B.

rĕ-mĕo, āvi, 1, v. n., to go or come back, to turn back, return (not freq. till after the Aug. period; only once in Cic.; in Cæs. not at all; syn.: redeo, regredior).

  1. I. Lit.: remeabo intro, Plaut. Ep. 5, 1, 55: remeato audacter, id. As. 1, 3, 75: in ludum, Afr. ap. Fest. s. h. v. p. 277 Müll. (Com. Rel. p. 151 Rib.): in patriam, Ov. M. 15, 480: patrias in sedes, Tac. A. 14, 25 fin.: rursum in terga (with cedere), id. ib. 3, 21: ad se (legati), Liv. 9, 16: ex Campaniā, Tac. A. 15, 60; cf. Aegypto, id. ib. 2, 69: eodem remeante nuntio, Liv. 9, 3: navibus remeabat disjecto agmine, Tac. H. 5, 22; cf. Suet. Vit. Plin. fin.: (coturnices) cum ex Italiā trans mare remeant, Varr. R. R. 3, 5, 8: greges nocte remeabant ad stabula, Liv. 24, 3, 5; Pall. 1, 39, 1.
          1. (β) Poet. and late Lat. with acc.: patrias remeabo inglorius urbes, Verg. A. 11, 793: Euboicos penates, Stat. S. 3, 5, 12: destinatas remeārunt sedes, Amm. 17, 13, 34: castra, App. M. 7 pr.
        1. b. Of inanimate subjects: cum umore consumpto neque terra ali posset neque remearet aër, would flow back again, * Cic. N. D. 2, 46, 118: (naves) mari remeabant, Tac. A. 12, 17 fin.: remeante flumine, receding, id. H. 1, 86 fin.: bis adfluunt bisque remeant (aquae), Plin. 2, 97, 99, § 212.
    1. B. In partic., to come back as a victor, return home in triumph (poet.; cf. Cort. ad Luc. 7, 256; Burm. ad Val. Fl. 4, 589): victor ad Argos, Verg. A. 2, 95; cf.: victor domito ab hoste, Ov. M. 15, 569: Scythicis Crassus victor ab oris, Luc. 2, 553: nunc neque te longi remeantem pompa triumphi Excipit, id. 1, 286: triumpho, Stat. Th. 12, 164.
      With acc.: vetitos remeare triumphos, to return home to the triumph denied (me), Luc. 7, 256.
  2. II. Trop., to come back, return: transiit aetas, Quam cito, non segnis stat remeatque dies, Tib. 1, 4, 28.
    With acc.: si natura juberet A certis annis aevom remeare peractum, Hor. S. 1, 6, 94.
    In discourse: ad ordinem remeabo coeptorum, Amm. 22, 16, 24 al.
    Note: Lengthened collat. form remānant = remeant (like dănunt = dant, prodīnunt = prodeunt, redīnunt = redeunt): rivos camposque remanant, Enn. Fragm. ap. Fest. p. 282 Müll. (Ann. v. 72 Vahl.).

* rĕ-mergo, ĕre, v. a., to dip in or immerse again; trop.: soporis altitudine remerguntur, Aug. Conf. 8, 5.

rĕ-mētĭor, mensus, 4, v. dep. a., to measure or mete again, measure or mete back (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: iter retro remensumst, Lucr. 2, 516: si modo rite memor servata remetior astra, Verg. A. 5, 25: frumentum pecuniā remetiri, to measure back with money, i. e. to pay for with an equal measure of money, Quint. Decl. 12, 19 fin.
    In pass. sense: in quā mensurā mensi fueritis, remetietur, Vulg. Matt. 7, 2; id. Marc. 4, 24.
    1. B. Transf.
      1. 1. To measure back, i. e. to go, pass, or travel over again: iter, Stat. Th. 3, 324: stadia, Plin. 2, 71, 73, § 181.
        In pass. sense: pelagoque remenso, Improvisi aderunt, Verg. A. 2, 181: remenso mari, id. ib. 3, 143.
      2. 2. In gen., to void or discharge back again: ille fide summā testae sua vina remensus, Reddidit oenophori pondera plena sui, Mart. 6, 89, 5: vinum omne vomitu, Sen. Ep. 95, 21; cf. id. Prov. 3, 13.
  2. II. Trop., to go over in one’s mind; to think over, reflect upon; to tell again, repeat: totum diem mecum scrutor, facta ac dicta mea remetior, Sen. Ira, 3, 36: fabulam, App. M. 1, p. 104, 7; 2, p. 123, 35.
      1. 2. (Acc. to I. B. 1.) To measure or pass over again: transmissum discrimen convalescendo remetiri, to remeasure, in recovering, the danger surmounted (i. e. to be continually advancing in recovery), Plin. Ep. 8, 11, 2.

rēmex, ĭgis (gen. plur. remigium, Symm. Ep. 4, 7), m. [remus-ago], a rower, oarsman, Plaut. Poen. 5, 5. 35; id. Merc. 4, 2, 5; Cic. Div. 2, 55, 114; id. Att. 13, 21, 3; id. Verr. 2, 4, 34, § 76; 2, 5, 33, § 86; Hor. Epod. 17, 16; Curt. 4, 5, 18.
Poet., of Charon, Sen. Herc. Fur. 557.
Of the fish that swallowed Jonah: remige inimico, Sedul. 1, 180.

      1. b. Remex, collect. for remiges, a bench of rowers, the oarsmen of a vessel (poet. and postAug.): vacuos sensit sine remige portus, Verg. A. 4, 588: Velocem Mnestheus agit acri remige Pristim, id. ib. 5, 116; Prop. 3, 12 (4, 11), 34; Ov. M 6, 445; 8, 103; id. H. 3, 153; Hor. Epod. 16, 57: non remigem, non socios navalis ad classem frequentis habiturum, Liv. 37, 10, 9; Tac. A. 4, 5: remex militis officia turbabat, Curt. 4, 3, 18: milite ac remige, id. 4, 5, 18; Vell. 2, 79, 1.

Rēmi (Rhēmi), ōrum, m.

  1. I. A considerable people of Gaul, in the region round about the modern Rheims, Caes. B. G. 2, 3; 5 sq.; 9; 12; 3, 11; 5, 3 et saep.; Tac. H. 4, 67 sq.
    In sing.: Iccius Remus, Caes. B. G. 2, 6.
    Poet., collect., Luc. 1, 424.
  2. II. In later authors, the chief town of the Remi, now Rheims (in earlier writers, Durocortorum; cf. Caes. B. G. 6, 44), Amm. 15, 11, 10; 16, 2, 8.

* rēmĭgātĭo, ōnis, f. [remigo], a rowing, Cic. Att. 13, 21, 3.

rēmĭgĭum, ii, n. [remex].

  1. I. Lit., a rowing: homines remigio sequi, Plaut. Bacch. 2, 3, 55: olli remigio noctemque diemque fatigant, Verg. A. 8, 94: portus decem dierum remigio ab oppido distans (just before: abest a Ptolemaide quinque dierum navigatione), Plin. 6, 29, 34, § 174; 9, 3, 2, § 6.
  2. II. Meton. (abstr. pro concreto).
    1. A. The parts of a vessel that belong to the rowing of it, the oars, Cat. 64, 13; Verg. G. 1, 202; Hor C. 1, 14, 4; Tac. A. 2, 24; id. H. 3, 47; id. G. 44.
      Prov.: remigio veloque festinare, i. e. with all possible speed, Plaut. As. 1, 3, 5 (cf.: remis velisque; v. 1. remus, I. A.): meo remigio rem gero, i. e. I steer my own course, do just as I please, Plaut. Mil. 3, 1, 152 (v. l. meo remigio remigo; cf. Brix ad loc.).
      1. 2. Poet., of wings: remigi oblitae (aves), Lucr. 6, 743: volat ille per aëra magnum Remigio alarum, Verg. A. 1, 301; 6, 19 (mentioned in Quint. 8, 6, 18); Ov. M. 8, 228; id. A. A. 2, 45: (aquila) remigium dextrā laevāque porrigens, App. M. 6, p. 179 al. (cf. in the Gr. Aesch. Agam. 52: πτερύγων ἐρετμοῖσιν ἐρεσσόμενοι).
    2. B. Those that perform the rowing, the oarsmen, rowers, Cic. Tusc. 5, 39, 114: remigium classicique milites, tranquillo in altum evecti, Liv. 26, 51; 21, 22; 26, 39; 33, 48; 37, 11; Tac. A. 3, 1, 14, 39; Verg. A. 3, 471: remigium vitiosum Ulixei, Hor. Ep. 1, 6, 63.

rēmĭgo, āre, v. n. [remex], to row (class.), Cic. Att. 13, 21, 3: utrum mavis? statimne vela facere, an paululum remigare? id. Tusc. 4, 4, 9: non intermisso remigandi labore, Caes. B. G. 5, 8; Auct. B. Alex. 46, 2; Tac. Agr. 10; 28: contra aquam, Sen. Ep. 122 al.
Poet., with acc.: remigare alnum (i. e. navem), Claud. Rapt. Pros. 2, 178.

rĕ-mī̆gro, āre, v. n., to remove or journey back; to go back, return (class.).

  1. I. Lit.: facere ut remigret domum, Plaut. Pers. 4, 6, 3; cf.: in domum suam, Cic. Tusc. 1, 49, 118: in domum veterem e novā, id. Ac. 1, 4, 13: in locum, Lucr. 2, 966. trans Rhenum in suos vicos, Caes. B. G. 4. 4: in agros, id. ib. 4, 27 fin.: Romam, Cic. Fam. 9, 18, 4.
    Absol.: subitum est ei remigrare Kalendis Quintilibus, Cic. Fam. 9, 13, 2.
  2. II. Trop.: ad argumentum, Plaut. Poen. prol. 47: ad justitiam, Cic. Tusc. 5, 21, 62: ad deos (anima sapientis), App. Dogm. Plat. 2, p. 23, 19. remigrat animus nunc demum mihi, Plaut. Ep. 4, 1, 42.

remillum dicitur quasi repandum, Fest. p. 277 Müll.

rĕmĭniscentĭae, ārum, f. [reminiscor], recollections, remembrances, reminiscences, a transl. of the Platonic ἀναμνήσεις, Tert. Anim. 23 sq.; Arn. 2, 57.

rĕ-mĭniscor, sci, v. dep. n. and a. [root men; whence mens, memini; v. comminiscor].

  1. I. To recall to mind, recollect, remember (syn. recordor): reminisci, quom ea quae tenuit mens ac memoria, cogitando repetuntur, Varr. L. L. 6, § 44 Müll.: se non tum illa discere, sed reminiscendo recognoscere, Cic. Tusc. 1, 24, 57; cf. id. Sen. 21, 78: te de aliis quibusdam quaestoribus reminiscentem recordari, id. Lig. 12, 35.
    With gen.: reminisceretur veteris incommodi populi Romani, * Caes. B. G. 1, 13: veteris famae, Nep. Phoc. 4, 1: Satyri, Ov. M. 6, 383: facti, Suet. Claud. 41: reminiscere quae traduntur mysteriis, Cic. Tusc. 1, 13, 29.
    With acc.: ea potius reminiscere, quae, etc., Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 5: acerbitatem pristini temporis, Nep. Alcib. 6, 3: dulces Argos, Verg. A. 10, 782: animo dulces amicos, Ov. P. 1, 8, 31: tempus illud, id. Tr. 5, 4, 31: acta, id. M. 11, 714; Vulg. 2 Cor. 7, 15.
    With obj.-clause: reminiscere, totius imum Nil esse in summā, Lucr. 2, 90; 6, 649; Ov. M. 1, 256; cf. id. ib. 7, 293.
    With rel.-clause: reminiscerentur quam majestatem accepissent, Liv. 4, 2, 4; Nep. Dat. 5, 1.
  2. II. To call to mind, imagine, conceive: ut, si ipse fingere vellet, neque plura bona reminisci, neque majora posset consequi, quam vel fortuna vel natura tribuerat, Nep. Alcib. 2, 1 dub. (al. comminisci): reminiscimini quod respondeatis, App. Mag. p. 338, 38: finge quidvis, reminiscere, excogita, quid possit magicum videri, id. ib. p. 308, 33.
    Note: Act. collat. form rĕmĭnisco, ĕre, acc. to Prisc. p. 799 P.; censured by Aus. Epigr. 48 and 49.

rēmĭ-pēs, pĕdis, adj. [remus], oar-footed, i. e. which has oars for feet (Auson.): anates, Aus. Ep. 3, 13: ratis, id. ib. 5, 34: lembi, id. Idyll. 10, 201.

rĕ-miscĕo, no perf., mixtum or mistum, 2, v. a., to mix or mingle again, to mix up, intermingle (perh. only in the foll. passages).

  1. I. Lit.: venenum remixtum cibo, Sen. Const. 7, 4.
  2. II. Trop.: sic veris falsa remiscet, Hor. A. P. 151: animus naturae suae remiscebitur, Sen. Ep. 71, 15: remixto carmine tibiis, Hor. C. 4, 15, 30.

rĕmissa, ae, f [remitto], a pardon, remission (eccl. Lat., for remissio): peccatorum, Tert. adv. Marc. 4, 18 fin.; Cypr. Ep. 59 fin.

* rĕmissārĭus, a, um, adj. [remus], that can be easily shoved back: vectes, a sliding bolt, Cato, R. R. 19 fin.

rĕmissē, adv., v. remitto, P. a. fin.

rĕmissĭbĭlis, e. adj. [remitto] (postclass).

  1. I. Pardonable, remissible: delicta, Tert. Pudic. 2.
  2. II. Easy, light: digestio, Cael. Aur. Tard. 2, 13, 164.

rĕmissĭo, ōnis, f. [remitto] (acc. to remitto, I. A. and B.), a sending back or away, releasing

  1. I. Lit. (rare).
      1. 1. A sending back, returning; of persons: obsidum captivorumque, Liv. 27, 17, 1.
        Of things, a throwing back, reflecting: splendoris, Vitr. 7, 3, 9.
      2. 2. A letting down, lowering: ex superciliorum aut remissione aut contractione, Cic. Off. 1, 41, 146.
  2. II. Trop.
    1. A. A slackening, relaxing, abating, diminishing, remitting; remission, relaxation, abatement (syn. relaxatio): animus intentione suā depellit pressum omnem ponderum, remissione autem sic urgetur, ut se nequeat extollere, Cic. Tusc. 2, 23, 54: contentiones vocis et remissiones, id. de Or. 1, 61, 261; cf. id. Brut. 91, 314; so, vocis, Quint. 1, 10, 25: σφυγμὸς est intentio motūs et remissio in corde et in arteria, Gell. 18, 10, 10: remissio lenitatis quādam gravitate et contentione firmatur, laxity, Cic. de Or. 2, 53, 212: operis, Varr. R. R. 1, 17, 7; cf. laboris, id. ib. 2, 6, 4; Quint. 3, 8, 29: tales igitur amicitiae sunt remissione usus eluendae, Cic. Lael. 21, 76: senescentis morbi remissio, id. Fam. 7, 26, 1; so, febris, Suet. Tib. 73: doloris, Scrib. Comp. 99.
      1. 2. Slackness, laxness, want of spirit: in acerbissimā injuriā remissio animi ac dissolutio, Cic. Fam. 5, 2, 9.
      2. 3. Relaxation, recreation: ad omnem animi remissionem ludumque descendere, Cic. de Or 2, 6, 22; so, animorum, id. Fam. 9, 24, 3; id. Arch. 7, 16.
        Absol.: quem non quies, non remissio, non aequalium studia, non ludi delectarent, Cic. Cael. 17, 39: danda est omnibus aliqua remissio, Quint. 1, 3, 8.
        Absol. in plur., Quint. 1, 3, 8, § 11; Gell. 15, 2, 5; Plin. Ep. 4, 3, 1, id. Pan. 49, 4: tempora curarum remissionumque, Tac. Agr. 9; id. Or. 28.
      3. 4. Mildness, gentleness, lenity: (Adversarius) tum ad severitatem, tum ad remissionem animi est contorquen dus, Cic. de Or. 2, 17, 72 (cf. remissus, B. 1.): so, remissione poenae, by a relaxing, diminishing of punishment, by a milder punishment, id. Cat. 4, 6, 13.
    2. B. (Acc. to remitto, I. B. 2. b.) A remitting of a penalty, etc., a remission, Col. 1, 7, 1; Suet. Caes. 20; Plin. Ep. 8, 2, 6; 10, 8, 5: remissio tributi in triennium, Tac. A. 4, 13: nuntiationis, remission, abrogation, Dig. 39, 1, 8, § 4.
      Plur.: post magnas remissiones, reduction of rent, Plin. Ep. 9, 37, 2.
    3. C. In eccl. Lat., remission, forgiveness of sin, etc.: delicti, Tert. adv. Marc. 4, 28: peccatorum, Ambros. de Isaac et Anim. 1, 1; Vulg. Matt. 26, 28; id. Act. 2, 38.
  3. * III. A repetition: nova ludorum remissio, Petr. 60, 5.

rĕmissīvus, a, um, adj. [remitto] (late Lat.).

  1. I. In medicine, relaxing, laxative: relaxare tumentia rebus congruis et remissivis, Cael. Aur. Acut. 3, 4.
  2. II. In gram.: adverbia, formed to express the idea in a weakened or moderated sense, remissive (like pedetentim, paulatim, sensim, etc.), Prisc. p. 1021 P.

rĕmissor, ōris, m. [remitto], he who remits or forgives: injuriae, Ambros. Off. Min. 1, 17, 66: peccati, Hilar. Psa. 121, 8: peccatorum, Ambros. Psa. 39, 10.

rĕmissus, a, um, Part. and P. a., from remitto.

rĕ-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. and n.

  1. I. Act., to let go back, send back, despatch back, drive back, cause to return (class. and very freq.; cf. reddo).
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.: Al. Redde mihi illam (filiam) … Non remissura es mihi illam? … non remittes? Me. Non remittam! Plaut. Cist. 2, 1, 29 sq.: a legione omnes remissi sunt domum Thebis, id. Ep. 2, 2, 22: aliquem domum, Caes. B. G. 1, 43 fin.; 4, 21; 7, 4 fin.; id. B. C. 3, 27 fin.: mulieres Romam, Cic. Att. 7, 23, 2: paucos in regnum, Caes. B. C. 2, 44: Fabium cum legione in sua hiberna, id. B. G. 5, 53: partem legionum in sua castra, id. B. C. 3, 97: ad parentes aliquem nuntium, Plaut. Capt. 2, 3, 15: aliquem ad aliquem, id. Cas. 2, 8, 1; Cic. Fam. 16, 5, 1; Caes. B. C. 1, 24; 26: obsides alicui, id. B. G. 3, 8 fin.; Lucil. ap. Lact. 5, 14: is argentum huc remisit, Plaut. As. 2, 2, 69: librum tibi remisi, Cic. Att. 9, 9, 2: pila intercepta, to cast or hurl back, Caes. B. G. 2, 27; so, tractum de corpore telum, Ov. M. 5, 95: epistulam ad aliquem, Plaut. Truc. 2, 4, 43: litteras Caesari, Caes. B. G. 5, 47; cf.: scripta ad eum mandata per eos, id. B. C. 1, 10: naves ad aliquem, id. B. G. 5, 23; so, naves, id. B. C. 1, 27: obsides, id. B. G. 3, 8; 3, 29: nonne vides etiam, quantā vi tigna trabesque Respuat umor aquae? .. Tam cupide sursum revomit magis atque remittit, drives back, Lucr. 2, 199; so, aquas longe (cautes), Sen. Hippol. 583: calces (equi), i. e. kick out behind, Nep. Eum. 5, 5.
        1. b. To send forth from itself, give out, yield: ut melius muriā, quam testa marina remittit, gives forth, yields, Hor. S. 2, 8, 53: muriam, Col. 12, 9 init.: minimum seri, id. 12, 13: umorem (humus), id. 12, 15 init.: aeruginem (vasa aenea), id. 12, 20, 2: nec umenti sensit tellure remitti (nebulas), Ov. M. 1, 604: umorem ex se ipsa remittit, Verg. G. 2, 218: quod baca remisit olivae, Hor. S. 2, 4, 69: sanguinem e pulmone, Ov. P. 1, 3, 19.
      2. 2. In partic.
        1. a. To let go back, to loosen, slacken, relax any thing strained, bound, rigid, etc. (syn. relaxo; opp. intendo, adduco): in agro ambulanti ramulum adductum, ut remissus esset, in oculum suum recidisse, Cic. Div. 1, 54, 123; cf.: habenas vel adducere vel remittere, id. Lael. 13, 45: frena, Ov. M. 2, 191 (opp. retinere); 6, 228: lora, id. ib. 2, 200; id. Am. 3, 2, 14; cf.: vela pennarum, Lucr. 6, 743: ira contractis, hilaritas remissis (superciliis) ostenditur, Quint. 11, 3, 79: quattuor remissis (digitis) magis quam tensis, id. 11, 3, 99: digitis, Ov. H. 19, 197: remissis, id. M. 4, 229: junctasque manus remisit; vinclis remissis, etc., i. e. to loose, id. ib. 9, 314 sq.: digitum contrahens ac remittens, Plin. 11, 26, 32, § 94: bracchia, i. e. to let sink or fall down, Verg. G. 1, 202: remissas manus, sinking or failing, Vulg. Heb. 12, 12: frigore mella Cogit hiems eademque calor liquefacta remittit, dissolves again, melts, Verg. G. 4, 36; cf.: cum se purpureo vere remittit humus, opens again, thaws, Tib. 3, 5, 4: vere remissus ager, Ov. F. 4, 126.
        2. b. To leave behind, produce: veluti tractata notam labemque remittunt Atramenta, Hor. Ep. 2, 1, 235.
        3. c. Jurid. t. t.: remittere nuntium or repudium, to send a bill of divorce, to dissolve a marriage or betrothal; v. nuntius and repudium.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen., to send back, give back, return, restore, dismiss, remove, etc.: (specula) simulacra remittunt, Lucr. 4, 337 Lachm.: vocem late nemora alta remittunt, Verg. A. 12, 929; cf.: totidemque remisit Verba locus, Ov. M. 3, 500: chorda sonumremittit acutum (with reddere), Hor. A. P. 349: vos me imperatoris nomine appellavistis: cujus si vos paenitet, vestrum vobis beneficium remitto, mihi meum restituite nomen, Caes. B. C. 2, 32 fin.: quin etiam ipsis (imperium) remittere, id. B. G. 7, 20: integram causam ad senatum remittit, refers, Tac. A. 3, 10: a quibus appellatum erit, si forte ad eosdem remittemur, Quint. 11, 1, 76; 12, 10, 21: veniam, to return, repay, Verg. A. 4, 436: quae nisi respuis ex animo longeque remittis, Lucr. 6, 68; cf.: opinionem animo, to dismiss, reject, cast off, Cic. Clu. 2, 6: si quid ab omnibus conceditur, id reddo ac remitto, resign it, id. Sull. 30, 84: utramque provinciam remitto, exercitum depono, id. Phil. 8, 8, 25: Galliam togatam, id. ib. 8, 9, 27.
      2. 2. In partic.
        1. a. (Acc. to I A. 2. a.) To slacken, relax, relieve, release, abate, remit (freq. and class.): omnes sonorum tum intendens tum remittens persequetur gradus, Cic. Or. 18, 59; cf.: (sonorum vis) tum remittit animos, tum contrahit, id. Leg. 2, 15, 38: quaero enim non quibus intendam rebus animum, sed quibus relaxem ac remittam, relieve, recreate, refresh, id. Fragm. ap. Non. 383, 23: ut requiescerem curamque animi remitterem, id. Verr. 2, 4, 61, § 137: animum per dies festos licentius, Liv. 27, 31; and in a like sense with se, Nep. Alcib. 1 fin.; and mid.: mirum est, ut opusculis animus intendatur remittaturque, Plin. Ep. 7, 9, 13: animos a contentione pugnae, Liv. 5, 41: animos a certamine, id. 9, 12: animos a religione, id. 5, 25; cf.: nihil apud milites remittitur a summo certamine, id. 6, 24, 10: superioris temporis contentionem, Caes. B. C. 2, 14 fin.; cf. Cic. Brut. 55, 202: diligentiam in perdiscendo ac memoriam, Caes. B. G. 6, 14; cf.: curam et diligentiam remittunt, id. B. C. 2, 13: summum illud suum studium remisit, Cic. Brut. 93, 320: ea studia remissa temporibus revocavi, id. Tusc. 1, 1, 1: belli opera, Liv. 30, 3: bellum, id. 30, 23: pugnam, Sall. J. 60, 3 al.: urguent tamen et nihil remittunt, Cic. Fin. 4, 28, 77: equites petere ut sibi laxaret aliquid laboris; quibus ille, ne nihil remissum dicatis, remitto, etc., Liv. 9, 16: cottidie aliquid iracundiae remittebat, Cic. Phil. 8, 6, 19; cf. id. Att. 10, 4, 2: aliquid de suo, id. Rab. Post. 11, 31: horam de meis legitimis horis, id. Verr. 2, 1, 9, § 25: aliquid de severitate cogendi, id. Phil. 1, 5, 12; 13, 17, 36: nihil de saevitiā, Tac. A. 6, 25 al.; cf. Caes. B. C. 3, 17: ex eo, quod ipse potest in dicendo, aliquantum remittet, Cic. Div. in Caecil. 15, 48: aliquid ex pristinā virtute, Caes. B. C. 3, 28: aliquid ex curā verborum, Quint. 10, 7, 22; 7, 1, 22.
          With ellipsis of aliquid, etc.: illum viris fortissimis remittere de summā non potuisse, te mulieri deterrimae recte remississe, etc., Cic. Verr. 2, 3, 35, § 82; Liv. 4, 43, 11: de voluntate nihil, Cic. Brut. 5, 17: nihil e solito luxu, Tac. H. 3, 55: nihil ex arrogantiā, id. Agr. 27 al.
          Impers.: tum aequo animo remittendum de celeritate existumabat, Caes. B. G. 5, 49.
          1. (β) With inf., to cease, leave off, omit to do any thing (rare; not in Cic. or Cæs.): si cogites, remittas jam me onerare injuriis, Ter. And. 5, 1, 8: neque remittit quid ubique hostis ageret explorare, Sall. J. 52, 5; cf.: quid bellicosus Cantaber cogitet, remittas Quaerere, Hor. C. 2, 11, 3.
          2. (γ) With se, or mid., to relax, abate: ubi dolor et inflammatio se remiserunt, Cels. 4, 24 fin.; cf.: cum se furor ille remisit, Ov. H. 4, 51: quae (febres) certum habent circuitum et ex toto remittuntur, Cels. 3, 12; cf. under II.
          3. (δ) Mid., to recreate one’s self: eundem, cum scripsi, eundem etiam cum remittor, lego, Plin. Ep. 1, 16, 7; cf.: fas est et carmine remitti, id. ib. 7, 9, 9; cf. supra: animus remittatur, id. ib. 7, 9, 13.
            (ε) To give free course to (opp. continere): animi appetitus, qui tum remitterentur, tum continerentur, Cic. N. D. 2, 12, 34.
        2. b. With respect to a person, to free one from any thing; to give up, grant, forgive, yield, resign, concede, surrender, sacrifice a thing to any one (= concedere, condonare); with acc. of the offence: Tranioni remitte quaeso hanc noxiam causā meā, Plaut. Most. 5, 2, 47: injuriam, Sall. H. 3, 61, 2 Dietsch: quare tum cito senex ille remisit injuriam? Sen. Contr. 2, 11, 1: ut ex animo tibi volens omne delictum remittam, App. M. 3, p. 137, 29; so freq. in late Lat., to remit, forgive a sin or offence: peccata, Vulg. Matt. 9, 2: blasphemia, id. ib. 12, 31: cogitationem, id. Act. 8, 22.
          Freq. with acc. of the penalty: multam, Cic. Phil. 11, 8, 18: poenam alicui, Liv. 40, 10, 9: ipso remittente Verginio ultimam poenam, id. 3, 59, 10; 8, 35, 1: omnia tibi ista concedam et remittam, Cic. Verr. 2, 5, 9, § 22; cf. id. Ac. 2, 33, 106; and: alicui remittere atque concedere, ut, etc., id. Planc. 30, 73: meam animadversionem et suppli ciumremitto tibi et condono, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2: quod natura remittit, Invida jura negant, Ov. M. 10, 330: si per populum Romanum stipendium remittatur, Caes. B. G. 1, 44: pecunias, quas erant in publicum Varroni cives Romani polliciti, remittit, id. B. C. 2, 21; cf. Liv. 42, 53: aedes (venditas) alicui, to give up, resign a purchase, Plaut. Most. 3, 2, 111: tempus vobis, Cic. Verr. 2, 1, 11, § 30: ut patria tantum nobis in nostrum privatum usum, quantum ipsi superesse posset, remitteret, id. Rep. 1, 4, 8: navem imperare debuisti ex foedere: remisisti in triennium: militem nullum umquam poposcisti per tot annos, id. Verr. 2, 4, 9, § 21: tibi remittunt omnes istam voluptatem et se carere patiuntur, resign that pleasure to you, id. de Or. 1, 58, 246: ut memoriam simultatium patriae remitteret, sacrifice to his country, Liv. 9, 38; cf.: privata odia publicis utilitatibus remittere, Tac. A. 1, 10: ut sibi poenam magistri equitum remitteret (dictator), that he would remit for their sake, Liv. 8, 35: dictator consulibus in senatu magnifice conlaudatis et suarum quoque rerum illis remisso honore, dictaturā se abdicavit, having been resigned in their favor, id. 7, 11: jus ipsi remittent, will abandon their claim, id. 6, 18, 7.
          Absol.: remittentibus tribunis plebis comitia per interregem sunt habita, withdrawing their opposition, Liv. 6, 36, 3: de tributo remiserunt, id. 5, 12, 13; cf. Tac. A. 1, 8: si hoc ipsi remitti vellent, remitterent ipsi de maritumis custodiis, Caes. B. C. 3, 17.
          1. (β) Poet., with inf., to allow, permit: sed mora damnosa est nec res dubitare remittit, Ov. M. 11, 376; cf.: (Fides) occulte saevire vetat, prodesse remittit, Claud. Laud. Stil. 2, 37.
  2. II. Neutr., to decrease, abate (very rare, but class.): si forte ventus remisisset, Caes. B. C. 3, 26: imbres, Liv. 40, 33, 4: pestilentia, id. 2, 34, 6: cum remiserant dolores pedum, Cic. Brut. 34, 130; cf.: si remittent quippiam Philumenae dolores, Ter. Hec. 3, 2, 14: tumor remittens, Cels. 7, 18: vapor calidus primo non remittit propter levitatem, does not sink, Vitr. 8, 2.
    Hence, rĕmissus, a, um, P. a. (acc. to I. A. 2. a.), slack, loose, relaxed, languid (opp. contentus, contendere): membra, Lucr. 5, 852.
    1. A. Lit.: ut onera contentis corporibus facilius feruntur, remissis opprimunt, Cic. Tusc. 2, 23, 54; cf.: vox, ut nervi, quo remissior, hoc gravior et plenior, Quint. 11, 3, 42: ridens Venus et remisso Filius arcu, Hor. C. 3, 27, 67: ammoniacum, i. e. liquid, Pall. 1, 41, 2; cf. adeps, Veg. 1, 11, 4.
    2. B. Trop., relaxed, not rigid, strict, or hard, both in a good and bad sense.
      1. 1. Mild, gentle, soft, indulgent, cheerful, good-humored, gay, etc. (syn.: lenis, mitis, dulcis): remissior ventus, Caes. B. C. 3, 26: remissiora frigora, id. B. G. 5, 12 fin.: cantūs remissiores, Cic. de Or. 1, 60, 254; cf.: tum intentis tum remissis modis, Quint. 11, 3, 17: si me non improbissime Dolabella tractasset, dubitassem fortasse, utrum remissior essem, an summo jure contenderem, Cic. Att. 16, 15, 1: in eo sermone non remissi sumus, id. Fin. 3, 1, 2: remissus et subridens, Tac. Or. 11 init.: nisi magistratus valde lenes et remissi sint, Cic. Rep. 1, 43, 66: in ulciscendo remissior, id. Red. ad Quir. 7, 23: animus (with lenis), id. de Or. 2, 46, 193; cf.: remississimo ad otium et ad omnem comitatem animo, i. e. most prone, Suet. Aug. 98: remissus et mitis, Plin. Ep. 3, 14, 5: cum tristibus severe, cum remissis jucunde vivere, Cic. Cael. 6, 13; cf. Suet. Galb. 14; id. Claud. 21: decorus est sermo senis quietus et remissus, Cic. Sen. 9, 28: remissius genus dicendi, id. Sest. 54, 115: amicitia remissior esse debet et liberior et dulcior, id. Lael. 18, 66; cf. affectus, Quint. 10, 1, 73: egressiones dulces et remissae, id. 11, 3, 164: joci, gay, merry (opp. curae graves), Ov. M. 3, 319; cf.: remissiores hilarioresque sermones, Suet. Tib. 21: opus, Ov. Tr. 2, 547.
      2. 2. Slack, negligent, remiss (syn. languidus): esse remisso ac languido animo, Caes. B. C. 1, 21; cf.: nostris languentibus atque animo remissis, id. ib. 2, 14: dolus Numidarum nihil languidi neque remissi patiebatur, i. e. no negligence, Sall. J. 53, 6; 88, 2: in labore, Nep. Iphic. 3, 1: oderunt agilem gnavumque remissi, Hor. Ep. 1, 18, 90: remissior in petendo, Cic. Mur. 26, 52: vita remissior, Suet. Tib. 52.
        1. b. Lower, cheaper: remissior aliquanto ejus fuit aestimatio quam annona, below the market price, Cic. Verr. 2, 3, 92, § 214.
          Hence, adv.: rĕ-missē (acc. to B. 1.), gently, mildly (with leniter, urbane; opp. severe, graviter, vehementer, etc.), Cic. de Or. 3, 26, 102; id. Cael. 14, 33; Col. 1, 8, 10; Quint. 10, 2, 23; 12, 10, 71; Suet. Claud. 30.
          Comp., Cic. de Or. 1, 60, 255; id. Verr. 2, 4, 34, § 76; Quint. 9, 2, 91.
          Sup. is not found.

* rēmĭ-văgus, a, um, adj. [remus], oar-wafted, impelled by oars: celox, Varr. ap. Non. 533, 8.

rĕmixtus (remistus), a, um, Part., from remisceo.

Remmĭus, ii, m.

  1. I. Name of a Roman gens, e. g., Tac. A. 2, 68; Suet. Gram. 23.
    Hence,
  2. II. Lex Remmia de calumniatoribus, of Remmius, Remmian, Cic. Rosc. Am. 19, 55; Dig. 48, 16, 1; 22, 5, 13: quā, qui calumniabatur, damnabatur, si crimen approbare non poterat, Schol. ad Cic. l. l. (p. 431 Orell.).

rĕ-mōlĭor, ītus, 4,

  1. I. v. dep. a., to press, push, or move back or away (poet. and in post-Aug. prose): saepe remoliri luctatur pondera terrae (Typhoëus), Ov. M. 5, 354; so, ferrea claustra, Stat. Th. 10, 527; Sen. Q. N. 6, 13 fin.
  2. II. To stir or take up again: arma, Sil. 1, 36.
    Note: rĕmōlītus, a, um, pass.: orbe remolito, Sen. Herc. Fur. 504.

rĕ-mollesco, ĕre, v. inch. n., to become soft again, to become or grow soft (class.).

  1. I. Lit.: ut Hymettia sole Cera remollescit, softens, Ov. M. 10, 285: sole remollescit quae frigore constitit unda, i. e. melts, id. ib. 9, 661.
  2. II. Trop.: quod ea re (vino) ad laborem ferendum remollescere homines atque effeminari arbitrantur, to be enervated, * Caes. B. G. 4, 2 fin.: si precibus numina justis Victa remollescunt, are softened, touched, Ov. M. 1, 378.

rĕ-mollio, no perf., ītum, 4, v. a., to make soft again, to make soft, soften (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: terram, Col. 2, 11, 9: grana umore remollita, App. Herb. 3, 9: quareSalmacis enervet tactosque remolliat artus, softens, weakens, Ov. M. 4, 286.
  2. II. Trop.: eo se inhibitum ac remolitum, quo minus, ut destinarat, etc., softened, mollified, Suet. Aug. 79.

* rĕ-mŏnĕo, ēre, v. a., to warn again, remind: haec benevole remonebam, App. M. 5, p. 169, 23.

1. rĕ-mŏra, ae, f., delay, hinderance, passive resistance (ante- and post-class.): quae Remoram faciunt rei privatae et publicae, Plaut. Trin. 1, 1, 16; cf. Lucil. ap. Paul. ex Fest. p. 276, 8 Müll.: remora si sit, if I delay, Plaut. Poen. 4, 2, 106: remorā ausus miserabiles casus levare multorum, Amm. 14, 5, 8 (but in Cels. 7, 15, the correct read. is mora).

2. Rĕmŏra, ae, f., the name given to Rome by Remus: certabant urbem Romam Remoramne vocarent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 85 Vahl.).

* rĕmŏrāmen, ĭnis, n. [remoror], a delay, hinderance; in plur., Ov. M. 3, 567; cf.: Remoramina impedimenta, Gloss. in Auct. Class. Vatic. tom. 8, p. 507, a, Mai.

rĕmŏrātĭo, ōnis, f. [remoror], slowness, delaying (late Lat.), Aug. Don. Persev. 17, 3.

* rĕmŏrātor, ōris, m. [remoror], a delayer, hinderer, Mart. Cap. 1, § 70.

rĕmŏrātrix, īcis, f. [remorator], she that delays, hinders, Gloss. Cyril.

* rĕ-morbesco, ĕre, v. inch. n. [morbus], to become sick again, suffer a relapse, Enn. ap. Fest. p. 277 Müll. (cf. Enn. p. 178 Vahl.).

rĕ-mordeo, no perf., rsum, 2, v. a., to bite again; mostly poet., and only in the trop. sense; to vex, torment, disturb: me remorsurum petis, Hor. Epod. 6, 4: praeteritis male admissis peccata remordent, Lucr. 3, 827: animus se forte remordet, id. 4, 1135: quando haec te cura remordet, Verg. A. 1, 261; cf. absol.: si juris materni cura remordet, id. ib. 7, 402: vitia castigata remordent, Juy. 2. 25.
In prose: sin tandem libertatis desiderium remordet animos, Liv. 8, 4, 3.

rĕmŏres aves in auspicio dicuntur, quae acturum aliquid remorari compellunt, Fest. p. 276 Müll.: Remum dictum a tarditate, quippe talis naturae homines ab antiquis remores dicti, Aur. Vict. Orig. Gent. Rom. 21 fin.

remoria, v. ‡ remurinus.

rĕ-mŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a.

  1. I. Neutr., to stay, tarry, linger, loiter, delay (so rarely): nam quid illaec nunc tam diu intus remorantur remeligines? Plaut. Cas. 4, 3, 7: ibi corpora, Lucr. 2, 75: res nulla foris, id. 2, 158: in concilio, id. 2, 564; cf.: in Italiā, Liv. 27, 12, 3: sed postquam remorata suos cognovit amores, Ov. M. 4, 137: perge, ne remorare. Non diu remoratus es: Jam venis, Cat. 61, 200 sq.: Etesiae contra fluvium flantes remorantur, Lucr. 6, 717.
  2. II. Act., to hold back, stay, detain, obstruct, hinder, delay, defer (syn. retardare; freq. and class.): aliquem, Plaut. Mil. 3, 3, 46: haec edepol remorata med est, id. Ep. 5, 1, 23; id. Rud. 4, 6, 4 et saep.: di illum perdant, qui me hodie remoratus est, Ter. Eun. 2, 3, 11: eae res, quae ceteros remorari solent, non retardarunt, Cic. Imp. Pomp. 14, 40: nox atque praeda castrorum hostes quominus victoriā uterentur remorata sunt, Sall. J. 38, 8; Prop. 1, 6, 5: quamvis te longae remorentur fata senectae, i. e. should preserve you to a good old age, id. 1, 19, 17: num unum diem postea L. Saturninum tribunum plebis et C. Servilium praetorem mors ac poena remorata est? i. e. was it put off, deferred? Cic. Cat. 1, 2, 4; cf. Auct. Her. 4, 36, 48: cur non remoratur ituros, Ov. M. 13, 220.
    Absol.: ab negotiis numquam voluptas remorata, Sall. J. 95, 3.
    With inanimate and abstract objects: alicujus commodum, Ter. And. 4, 3, 24: scio te me iis epistulis potius et meas spes solitum esse remorari, Cic. Att. 3, 14, 1: alicujus iter, Sall. J. 50, 1; so, iter, Ov. M. 11, 233.
    Absol.: fugiunt, freno non remorante, dies, Ov. F. 6, 772.
    Note: rĕmŏrātus, a, um, in a pass. signif.: remorandust gradus, Plaut. Pers. 1, 2, 28: pomi jactu remorata (Atalanta), Ov. M. 10, 671.

rĕmorsus, ūs, m. [mordeo], a biting back or in return (late Lat.), Primas. in Gal. ad c. s.

rĕmōtē, adv., v. removeo, P. a. fin.

rĕmōtĭo, ōnis, f. [removeo],

  1. I. a putting back, withdrawing: bracchii, Auct. Her. 4, 19, 26.
  2. II. A putting away, removing, removal.
      1. 1. Lit.: tutoris, Dig. 26, 10, 4.
      2. 2. Trop.: remotio criminis est cum ejus intentio facti, quod ab adversario infertur, in alium aut in aliud demovetur, Cic. Inv. 2, 29, 86; 2, 30, 91.

rĕmōtus, a, um, Part. and P. a., from removeo.

rĕ-mŏvĕo, mōvi, mōtum, 2 (sync. pluperf. remorant, Hor. S. 2, 1, 71; Sil. 11, 175; inf. remosse, Lucr. 3, 69; perf. remorunt, Ov. Ib. 240), v. a., to move back, draw back; to take away, set aside, withdraw, remove (freq. and class.; syn.: amolior, repono, segrego).

  1. I. Lit.: tolle hanc patinam, remove pernam, Plaut. Mil. 3, 1, 163 sq.: pecora, Caes. B. C. 1, 48: equos, Sall. C. 59, 1: equos ex conspectu, Caes. B. G. 1, 25: dapes, Ov. M. 8, 571: mensam, id. ib. 13, 676: frena, Hor.S.2, 7, 74: tegimen, to lay aside, Ov. M. 1, 674: Aurora removerat ignes, had driven away, id. ib. 4, 81: monstra, id. ib. 5, 216: remoto atque ablegato viro, Cic. Verr. 2, 5, 31, § 82: remotis arbitris, id. Off. 3, 31, 112: custode remoto, Hor. A. P. 161: remoto Hannibale, Just. 31, 5, 1: quae jam infantem removerit, i. e. has weaned, Plin. 28, 7, 21, § 72: naves longas ab onerariis navibus, Caes. B. G. 4, 25: cupas furcis ab opere, id. B. C. 2, 11: castra sex milia ab oppido, Liv. 9, 24: quae natura occultavit ab oculis, Cic. Off. 1, 35, 127: bracchia a latere modice, Quint. 11, 3, 159: comas a fronte ad aures, Ov. M. 5, 488: se a corpore, Lucr. 3, 895: se a vulgo, Hor. S. 2, 1, 71: parvos natos a se, id. C. 3, 5, 43: se a conspectu, Auct. B. Afr. 62: plura de medio (with auferre), Cic. Rosc. Am. 8, 23: togam inde, Quint. 11, 3, 124: oculos, Cic. Balb. 5, 11: arcanis oculos profanos, Ov. M. 7, 256: tactu viriles virgineo manus, id. ib. 13, 467: toto sumus orbe remoti, id. P. 2, 2, 123: mensae remotae, Verg. A. 1, 216; Ov. M. 13, 676: cum paulum ab legionibus nostros removissent, Caes. B. G. 5, 16: aliquem ab exercitu, Auct. B. Afr. 54: praesidia ex iis locis, quae, etc., Cic. Fam. 16, 12, 3: se in montes ex urbe, Hor. S. 2, 6, 16: ex oculis manus, Ov. M. 9, 390: ut propinquis suis ultra ducentesimum lapidem removeretur, Tac. A. 2, 50.
  2. II. Trop.: removete moram, Plaut. Stich. 2, 1, 37; Quint. 8, prooem. § 3: sumptum removit, Cic. Rep. 2, 14, 27: hominum conscientiā remotā, id. Fin. 2, 9, 28: remotā subtilitate disputandi, id. ib. 2, 38, 98: omnia removistis, avaritiam, imperitiam, superbiam, Sall. J. 85, 45; cf.: remoto metu, id. ib. 87, 4; Tac. Agr. 15: remoto joco, jesting aside, Cic. Fam. 7, 11, 3: remoto personarum complexu, Quint. 3, 6, 57; 12, 11, 30: formam anilem, Ov. M. 6, 43: soporem, id. ib. 6, 493: obstantia fata, id. ib. 13, 373: remove istaec, no more of that (i. e. do not speak of it), Cic. ap. Suet. Caes. 49 fin.: aliquem ab studio, Ter. Hec. prol. alt. 14: aliquem ab republicā, Caes. B. C. 3, 21; Liv. 5, 11: aliquem ab hoc sermone, Cic. Lael. 9, 32: aliquem a legibus (sc. ferendis), id. Q. Fr. 2, 6, 5: aliquem a vitā (natura), Lucr. 5, 350: se a negotiis publicis, Cic. Off. 1, 20, 69: se ab omni ejusmodi negotio, id. Clu. 15, 43: se ab amicitiā alicujus, id. Lael. 21, 77; cf.: se ab aliquo, id. Att. 4, 8, b, 3: se a suspitione, id. Agr. 2, 8, 22; cf.: illam suspitionem ab sese removere, id. Verr. 2, 3, 59, § 136: invidiam a se, Ov. M. 12, 626: vim procul hinc, id. Am. 1, 14, 29: (levissima) secerni arbitror oportere atque ex oratione removeri, Cic. de Or. 2, 76, 309: quartum (statum) ex generalibus, Quint. 3, 6, 67: omnes tribu remoti, Liv. 45, 15 Drak. N. cr.: ordine, Tac. A. 13, 11: quaesturā, Suet. Tib. 35: pudorem thalamis, Ov. M. 8, 157; cf.: se artibus suis, Cic. Or. 2, 5: se ministerio sceleris, Ov. M. 3, 645: aliquem tutelā, Dig. 26, 10, 4.
    Absol., Dig. 26, 10, 3.
    1. B. To deduct, subtract: si de quincunce remota est Uncia, Hor. A. P. 327.
      Hence, rĕmōtus, a, um, P. a., removed, i. e. afar off, distant, remote.
    1. A. Lit.: silvestribus ac remotis locis, distant, retired, Caes. B. G. 7, 1; cf.: remoto loco, Cic. Fam. 7, 20, 2: terrae, Lucr. 2, 534: Gades, Hor. C. 2, 2, 10: Britanni, id. ib. 4, 14, 47: fontes, id. S. 2, 4, 94: gramen, id. C. 2, 3, 6: rupes, id. ib. 2, 19, 1: domūs pars, i. e. penetralia, Ov. M. 6, 638.
      Neutr. as subst.: in remoto, far away, Sen. Q. N. 3, 26, 1: remotius antrum, Ov. F. 6, 121: sedes, remotas a Germanis, Caes. B. G. 1, 31: ab arbitris remoto loco, Cic. Verr. 2, 5, 31, § 80: civitas a conspectu remota, id. ib. 2, 3, 37, § 85: in quibus (studiis) remoti ab oculis populi omne otiosum tempus contrivimus, id. Lael. 27, 104: ab aulā, Ov. M. 11, 764.
      With abl.: civitatis oculis remotus, Suet. Tib. 42: quamvis longā regione remotus Absim, by however great a distance I am removed from you, Ov. Tr. 3, 4, 73; cf.: licet caeli regione remotus, id. M. 15, 62.
    2. B. Trop., removed, disconnected, separate, clear, free from, strange to any thing: quae jam diu gesta et a memoriā remota, Cic. Inv. 1, 26, 39: genus (narrationum) remotum a civilibus causis, id. ib. 1, 19, 27: natura deūm longe remota Sensibus ab nostris, Lucr. 5, 148: scientia remota ab justitiā, Cic. Off. 1, 19, 63: (defensio) remota ab utilitate rei publicae, id. Verr. 2, 3, 84, § 193: a verā ratione longe remotum, Lucr. 6, 853: (fabula) non a veritate modo, sed etiam a formā veritatis remota, Quint. 2, 4, 2: naturae jura a vulgari intellegentiā remotiora, Cic. Inv. 2, 22, 67: sermo a forensi strepitu remotissimus, id. Or. 9, 32; Quint. 11, 1, 89 Spald. N. cr.: (Vestorium) hominem remotum a dialecticis, in arithmeticis satis versatum, Cic. Att. 14, 12, 3: homines maxime ab injuriis nostrorum magistratuum remoti, id. Verr. 2, 2, 66, § 160: a Tib. Gracchi aequitate ac pudore longissime remotus, id. Agr. 2, 12, 31: hic a culpā est remotus, id. Mur. 35, 73: ab inani laude et sermonibus vulgi, id. Fam. 15, 4, 13: a vulgo longe lateque, Hor. S. 1, 6, 18: vitio ab omni, id. A. P. 384: ab omni minimi errati suspicione remotissimus, Cic. Verr. 2, 4, 19, § 40: (vilica) a vino, ab escis, a superstitionibus remotissima sit, Col. 12, 1, 3 et saep.
      1. 2. In the philos. lang. of the Stoics, remota, a transl. of the Gr. προηγμένα, things not to be preferred; things to be rejected or postponed (opp. promota), Cic. Fin. 3, 16, 52.
        Hence, adv.: rĕmōtē, at a distance, afar off, remotely (very rare).
        Comp.: stellae eundem orbem tenentes aliae propius a terris, aliae remotius ab eisdem principiis eadem spatia conficiunt, Cic. N. D. 1, 31, 87.
        Sup.: remotissime, Aug. Trin. 12, 5.

rĕ-mūgĭo, īre, v. n., to bellow back; to resound, re-echo (poet.): ad mea verba remugis, Ov. M. 1, 657: Sibylla antro remugit, Verg. A. 6, 99: totus remugit Mons, id. ib. 12, 928: Ionius remugiens sinus Noto, Hor. Epod. 10, 19: nemus ventis, id. C. 3, 10, 6: gemitu nemus, Verg. A. 12, 722: nemus alio bellatore (i. e. tauro), Stat. Th. 12, 602: nemus latratu, Sen. Thyest. 675; cf.: vox assensu nemornm ingeminata remugit, Verg. G. 3, 45: sequitur clamor caelumque remugit, id. A. 9, 504: leve tympanum remugit, Cat. 63, 29.

rĕ-mulcĕo, si, sum, 2, v. a., to stroke back (poet. and rare).

  1. I. Lit.: caudam, i. e. to droop, Verg. A. 11, 812: aures, to stroke gently, App. M. 1, p. 103, 8: crines, id. Flor. 2, p. 350, 39.
  2. II. Trop., to soothe: minas stimulataque corda remulce, Stat. Th. 8, 93: animos dulcissimis modulis, to delight, App. M. 5, p. 165, 8.

rĕmulco, āre, v. remulcum.

rĕmulcum (rymulcum, acc. to the Gr., Amm. 18, 5, 6), i (for the most part only in abl.), n. [ῤυμουλκέω], nautical t. t., a tow-rope, or any other contrivance for towing: remulcum funis, quo deligata navis magnā trahitur vice remi, Isid. Orig. 19, 4, 8: remulco est, cum scaphae remis navis magna trahitur, Fest. p. 279 Müll.: navem remulco abstraxit, Caes. B. C. 2, 23 fin.: submersam navim remulco adduxit, id. ib. 3, 40: naves onerarias remulco Alexandriam deducit, Auct. B. Alex. 11 fin.: navem remulco trahere, Liv. 25, 30; 32, 16.
Here prob. belongs the fragment of Sisenna: in altum remulco trahit, Sisenn. ap. Non. 57, 29 (where Nonius erroneously assumes a verb, remulco, āre; cf. supra, the article of Festus, where also remulco forms the heading); Valgius ap. Isid. l. l.; Aus. Idyll. 10, 41; id. Ep. 2, 9; Paul. Nol. Ep. 49.
Prov.: non contis nec rymulco, ut aiunt, sed velificatione plenā in rempublicam ferebantur, Amm. 18, 5, 6.

rĕmulsus, a, um, Part., from remulceo.

* 1. rēmŭlus, i, m. dim. [1. remus], a small oar, Turp. ap. Non. 533, 6.

2. Rĕmŭlus, i, m., a proper name.

  1. I. Remulus Silvius, a king of Alba, Ov. M. 14, 616; id. F. 4, 49 sq. (called Romulus Silvius, Liv. 1, 3).
  2. II. For Remus, Sulp. Sat. 19; cf. 2. Remus.
  3. III. A name of fictitious heroes, Verg. A. 9, 360; 593; 633; 11, 636; Sil. 4, 186.

rĕ-mundo, āre, v. a., to cleanse again, Inscr. Maff. Mus. Veron. 146.

rĕmūnĕrātĭo, ōnis, f. [remuneror], a repaying, recompense, reward, remuneration (Ciceron.): expeditior et celerior remuneratio, Cic. Off. 2, 20, 69: benevolentiae, id. Lael. 14, 49: officiorum, id. Inv. 2, 22, 66: RAT. S. R., i. e. rationalis sacrarum remunerationum, Inscr. Orell. 1090: SANCTARVM REMVNERATIONVM PER TRIENNIVM COMES, ib. 1140.

rĕmūnĕrātor, ōris, m. [remuneror], one that repays or recompenses, a rewarder, recompenser (post-class.): Deus, Tert. Apol. 36; Aug. Civ. Dei, 14, 26; Vulg. Heb. 11, 6: VIRTVTVM, Inscr. Orell. 1140.

rĕmūnĕrātrix, īcis, f. [remunerator], she that repays or avenges, Ambros. Psa. 118, 14, 31 fin.; id. Cant. Cantic. 2, 33 fin.

rĕmūnĕro, āre, v. remuneror fin.

rĕ-mūnĕror, ātus, 1, v. dep. a., to repay, reward, recompense, remunerate (class.; syn. retribuo).

        1. (α) Aliquem, Varr. R. R. 2, 1, 2; Cic. Att. 8, 1, 7; id. Fam. 3, 9, 3: aliquem munere, id. ib. 9, 8, 1; id. Brut. 4, 15: aliquem magno praemio, Caes. B. G. 1, 44 fin.: aliquem officio, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 38 Orell. N. cr.: te his suppliciis remunerabor, punish, Cat. 14, 20.
        2. (β) Aliquid: quibus autem officiis T. Annii beneficii remunerabor? Cic. Red. in Sen. 12, 30: quasi remunerans meritum, Liv. 2, 12: sophisma, to refute, Gell. 18, 13, 7.
          Of an inanim. subject: quod (solum) impensam coloni laboremque magno fetu remuneratur, Col. 2, 2, 5.
        3. (γ) Absol.: nullam esse gratiam tantam, quam non vel capere animus meus in accipiendo vel in remunerando cumulare atque illustrare posset, Cic. Fam. 2, 6, 2: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem, id. ib. 15, 13, 2; so, remunerandi voluntas, id. Inv. 2, 53, 161.
          Note:
    1. 1. Act. collat. form rĕmūnĕro, āre, to repay, reward, etc. (post-class.): ille puellae artificium pari motu remunerabat, Petr. 140, 8: si laborem dominus remunerare voluerit, Dig. 17, 1, 7; Quint. Decl. 2, 6; Tert. Apol. 25.
    2. 2. Pass.: philosophi statuis et salariis remunerantur, Tert. Apol. 46: remuneratus est a me mutuo, Front. Ep. ad M. Caes. 2, 1; App. M. 7, p. 194, 13: neque enim obligandus sed remunerandus est in amoris officio qui prior coepit, Plin. Ep. 7, 31, 7.

rĕmūrĭa.

      1. 1. = ‡ rĕmōrĭa, v. remurinus.—;
      2. 2. = ‡ lĕmūrĭa, v. h. v.

remurīnus ager dictus, qui possessus est a Remo, et habitatio Remi Remorima. Sed et locus in summo Aventino Remoria dicitur, ubi Remus de urbe condendā fuerat auspicatus, Fest. p. 276 and 277 Müll.; Paul. ex Fest. p. 226 ib.; cf. Müll. p. 402: eundem locum (Remus) ex suo nomine Remuriam appellarat, Aur. Vict. Orig. Gent. Rom. 23.

rĕmurmŭrātĭo, ōnis, f. [re-murmuro], a murmuring back or against (late Lat.), Cassiod. in Psa. 37, 14.

rĕ-murmŭro, āre, v. a. and n., to murmur back, remurmur (poet.).

  1. I. Lit.
    1. A. Neutr.: remurmurat unda, Verg. A. 10, 291: pinus remurmurat, Stat. S. 5, 1, 153.
    2. B. Act.: carmina remurmurat echo, Calp. Ecl. 4, 28.
  2. II. Trop., to murmur back, object: si quis quid remurmurat, Front. Ep. ad Amic. 2, 6.

1. rēmus, i, m. [ἐρετμός], an oar.

  1. I. Lit., Plaut. As. 3, 1, 16: ut retinet navis cursum, intermisso impetu pulsuque remorum, Cic. de Or. 1, 33, 153; Caes. B. G. 3, 13: remis navem incitare, id. ib. 3, 14; 4, 25: remis contendere, id. ib. 5, 8; Verg. A. 1, 104; 552; Hor. Epod. 10, 6; id. A. P. 65: incumbere remis, Verg. A. 10, 294: remis insurgere, id. ib. 3, 207; 560: inpellere aequora remis, Ov. M. 3, 657.
    Prov.: remis velisque, velis remisque, remis ventisque; also, ventis remis, with sails and oars, i. e. with all one’s might, with all possible speed: ita citi remis velisque impellite puppim, Sil. 1, 568: res omni contentione, velis, ut ita dicam, remisque fugienda, Cic. Tusc. 3, 11, 25: laevam cuncta cohors remis ventisque petivit, Verg. A. 3, 563: inde ventis remis in patriam omni festinatione properavi, Cic. Fam. 12, 25, 3 (cf.: remigio veloque festinare, Plaut. As. 1, 3, 5).
    1. B. Poet., transf., of the wings of birds: alarum, Ov. M. 5, 558: pennarum (Icari), Sil. 12, 98.
      Of the hands and feet of a swimmer, Ov. H. 18, 215.
  2. II. Trop.: quaerebam, utrum panderem vela orationis statim, an eam ante paululum dialecticorum remis propellerem, Cic. Tusc. 4, 5, 9 (shortly before, remigare; opp. vela facere).

2. Rĕmus, i, m., the brother of Romulus, Liv. 1, 5; 1, 7; Cic. Rep. 2, 2, 4; id. Div. 2, 38, 80; Verg. G. 2, 533; Ov. F. 3, 41; 4, 56; 5, 464.
In the poets, as the ancestor of the Romans, instead of the more usual Romulus: glubit magnanimos Remi nepotes, Cat. 58, 6: turba, Juv. 10, 73 Rupert.: plebs, Mart. 10, 76, 4: regna prima Remi, Prop. 2, 1, 23: domus, id. 4 (5), 1, 9: culmina, Stat. S. 2, 7, 60: signa, Prop. 4 (5), 6, 80.

3. Rēmus, v. Remi, I.