Lewis & Short

1. suc-cĭdo, ĭdi, 3, v. n. [sub-cado], to fall under any thing.

  1. * I. In gen.: lorica quod e loris de corio crudo pectoralia faciebant: postea succidit Gallica e ferro sub id vocabulum, i. e. were comprehended under the word, Varr. L. L. 5, § 116 Müll.
  2. II. Pregn., to sink under one’s self, sink down, sink (poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. Lit.: genua inedia succidunt, Plaut. Curc. 2, 3, 30; so, artus, Lucr. 3, 156: omnia fragore, id. 5, 109: terra repente, id. 5, 482: in mediis conatibus aegri Succidimus, Verg. A. 12, 911: imperfecta sublabantur aut succidant, Sen. Ep. 71, 35: continuo labore gravia genua succiderant, Curt. 9, 5, 7.
    2. B. Trop.: mens succidit, Sen. Ep. 71, 24: mendax Dardania domus, id. Agam. 863.