Lewis & Short

călĕ-făcĭo, or contr. calfăcĭo (as calidus = caldus, calidarius = caldarius, etc.), fēci, factum, 3, v. a. (in the time of Quint. the contracted form seems to have been the prevailing one, v. Quint. 1, 6, 21; also Charis. p. 220 P. gives as pass. calfio. In the poets usage varies according to the demands of the verse; e. g., cālfācìt, Ov. F. 4, 698; cālfăcienda, id. A. A. 2, 214; cālfācti, id. Ib. 48, and călĕfēcit, Lucr. 6, 687; călēfacta, Verg. A. 12, 66; 12, 269 al. In prose writers—e. g. Quint. 5, 10, 58—the best MSS. vary between the two forms.
Imperat. calface, Cic. Fam. 16, 18, 2.
Pass. regularly calefio; once by a solecism calefacientur, Vitr. 5, 10; cf. concalefaciuntur, id. 4, 7) [caleo-facio].

  1. I. Lit., to make warm or hot, to warm, heat: ventus ubi percaluit calefecitque omnia, *Lucr. 6, 687: dolium calfacito, Cato, R. R. 69, 2: ad calefaciendum corpus, Cic. N. D. 2, 60, 151: igne focum, Ov. F. 4, 698.
    Pass.: calamistris calefactis, Varr. L. L. 5, § 129 Müll.: abi intro ac jube huic aquam calefieri, Plaut. Ep. 5, 1, 48: calefieri jussi reliquias, id. Pers. 1, 3, 25: fauces calefiunt, Auct. Her. 3, 12, 21: balineum calfieri jubebo, Cic. Att. 2, 3, 3: Algenti manus est calfacienda sinu, Ov. A. A. 2, 214: ovum cum porri suco calefactum, Plin. 29, 3, 11, § 47: ora calefacta, Verg. A. 12, 66.
  2. II. Trop.
    1. A. In colloquial lang., to trouble, vex: calface hominem, Cic. Fam. 16, 18, 2: si Parthi vos nihil calfaciunt, nos hic frigore frigescimus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 4: Gabinium calefecerat Memmius, Cic. Q. Fr. 3, 2, 1.
    2. B. Poet., of the passions, to heat, to rouse up, excite: calefacta corda tumultu, Verg. A. 12, 269; Ov. Ib. 48: vino calefacta Venus, Claud. B. Gild. 182.
    3. C. To pursue something with zeal: forum aleatorium calfecimus, Suet. Aug. 71 Ruhnk.