Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

admissum, i, n. [admitto], a wrong done, a trespass, fault, crime: judicia, quae etiam nullo admisso consequi possent, Cic. Part. Or. 35: tale admissum, Liv. 25, 23: de admissis Poppeae, Tac. A. 11, 4; cf. admitto, II. C.

ad-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. (admĭsse sync. for admisisse, Plaut. Mil. 4, 7, 4: admittier arch. for admitti, as Verg. A. 9, 231), orig. to send to; hence with the access. idea of leave, permission (cf.: aditus, accessus), to suffer to come or go to a place, to admit.
Constr. with in and acc. (in and abl. is rare and doubtful), ad, or dat. (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ad eam non admissa sum, Ter. Hec. 2, 1, 41; so Eun. 2, 2, 50: quam multis custodibus opus erit, si te semel ad meas capsas admisero, Cic. Div. in Caecil. 16: in cubiculum, id. Phil. 8, 10: lucem in thalamos, Ov. A. A. 3, 807: domum ad se filium, Nep. Tim. 1: plebem ad campestres exercitationes, Suet. Ner. 10: aliquem per fenestram, Petr. Sat. 79; cf. Ov. A. A. 3, 605: admissis intra moenia hostibus, Flor. 1, 1.
    2. B. Esp.
      1. 1. Of those who admitted one on account of some business; and under the emperors, for the purpose of salutation, to allow one admittance or access, to grant an audience (the t. t. for this; v. admissio, admissionalis; opp. excludere, Cic. Cat. 1, 4, 10; Plin. Pan. 48; cf. Schwarz ad h. 1. 47, 3): nec quemquam admisit, admitted no one to his presence, Cic. Att. 13, 52: domus clari hominis, in quam admittenda hominum cujusque modi multitudo, id. Off. 1, 39: Casino salutatum veniebant; admissus est nemo, id. Phil. 2, 41, 105; Nep. Con. 3; id. Dat. 3; Suet. Aug. 79: spectatum admissi, Hor. A. P. 5: admittier orant, Verg. A. 9, 231: turpius eicitur quam non admittitur hospes, Ov. Tr. 5, 6, 13: vetuit ad eum quemquam admitti, Nep. Eum. 12; Curt. 4, 1, 25: promiscuis salutationibus admittebat et plebem, Suet. Aug. 52.
        Metaph.: ante fores stantem dubitas admittere Famam, Mart. 1, 25.
      2. 2. Of a harlot: ne quemquam interea alium admittat prorsus quam me ad se virum, Plaut. As. 1, 3, 83; Prop. 3, 20, 7.
        Also of the breeding of animals, to put the male to the female (cf.: admissarius, admissura, admissus), Varr. R. R. 3, 9, 22; 3, 10, 3; Plin. 8, 43, 68 al.; cf. id. 10, 63, 83; Just. 1, 10; Col. 6, 37; 7, 2.
        Also used of the female of animals, Varr. R. R. 2, 7, and Non. 69, 85.
      3. 3. Admittere aliquem ad consilium, to admit one to counsel or consultation: nec ad consilium casus admittitur, Cic. Marc. 2, 7: horum in numerum nemo admittebatur nisi qui, etc., Nep. Lys. 1 Halm.
        Hence: admittere aliquem ad honores, ad officium, to admit him to, to confer on, Nep. Eum. 1; Suet. Caes. 41; Prop. 2, 34, 16; Sen. Herc. Oet. 335.
      4. 4. Of a horse, to let go or run, to give loose reins to (cf.: remittere, immittere, less emphatic than concitare; usu. in the part. perf.): admisso equo in mediam aciem irruere, Cic. Fin. 2, 19, 61: equites admissis equis ad suos refugerunt, Caes. B. C. 2, 34: Considius equo admisso ad eum accurrit, came at full speed, id. B. G. 1, 22: in Postumium equum infestus admisit, Liv. 2, 19; so Ov. H. 1, 36; id. M. 6, 237.
        Hence of the hair, to let it flow loosely: admissae jubae, Ov. Am. 2, 16, 50 al.
  2. II. Fig.
    1. A. Of words, entreaties, etc., to permit a thing to come, to give access or grant admittance, to receive: pacis mentionem admittere auribus, Liv. 34, 49; so 30, 3: nihil quod salutare esset, ad aurĭs admittebant, id. 25, 21: quo facilius aures judicum, quae post dicturi erimus, admittant, Quint. 4, 3, 10.
      Hence also absol.: admittere precationem, to hear, to grant, Liv. 31, 5 Gron.; Sil. 4, 698: tunc admitte jocos, give admittance to jesting, i. e. allow it, Mart. 4, 8.
      So also: aliquid ad animum, Liv. 7, 9: cogitationem, Lact. 6, 13, 8.
    2. B. Of an act, event, etc., to let it be done, to allow, permit (“fieri pati,” Don. ad Ter. Eun. 4, 6, 23).
      With acc. of thing: sed tu quod cavere possis stultum admittere est, Ter. l. c.: quod semel admissum coërceri non potest, Cic. Fin. 1, 1, 4: non admittere litem, id. Clu. 116: aspicere ecquid jam mare admitteret, Plin. Ep. 6, 16, 17: non admittere illicita, Vulg. 2 Macc. 6, 20.
      With subj. clause: hosti non admissuro, quo minus aggrederetur, Tac. H. 2, 40.
      With acc. and inf.: non admisit quemquam se sequi, Vulg. Marc. 5, 37; so acc. of person alone: non admisit eum, ib. 5, 19.
      Hence, in the language of soothsayers, t. t. of birds which give a favorable omen, = addīco, to be propitious, to favor: inpetritum, inauguratum’st, quovis admittunt aves, Plaut. As. 2, 1, 11: ubi aves non admisissent, Liv. 1, 36, 6; id. 4, 18 al. (hence: ADMISSIVAE: aves, in Paul. ex Fest. p. 21. Müll.).
    3. C. Of an unlawful act, design, etc., to grant admittance to one’s self; hence, become guiliy of, to perpetrate, to commit (it thus expresses rather the moral liability incurred freely; while committere designates the overt act, punishable by civil law, Herz. ad Caes. B. G. 3, 9; freq. and class.), often with a reflexive pron., in me, etc. (acc.): me hoc delictum admisisse in me, vehementer dolet, Ter. Ad. 4, 5, 48: ea in te admisisti quae, etc., Cic. Phil. 2, 19, 47: tu nihil admittes in te formidine poenae, Hor. Ep. 1, 16, 53: admittere in se culpam, Plaut. Trin. 1, 2, 61; Ter. Phorm. 2, 1, 40: scelera, quae in se admiserit, Lucil. 27, 5 Müll.: quid umquam Habitus in se admisit, ut, etc., Cic. Clu. 60, 167: quantum in se facinus, Caes. B. G. 3, 9.
      And without such reflexive pron.: cum multos multa admĭsse acceperim, Plaut. Mil. 4, 7, 4: quid ego tantum sceleris admisi miser? Ter. Heaut. 5, 2, 83; so, si Milo admisisset aliquid, quod, etc., Cic. Mil. 23 fin.: dedecus, id. Verr. 1, 17: commissum facinus et admissum dedecus confitebor, id. Fam. 3, 10, 7: tantum dedecus, Caes. B. G. 4, 25: si quod facinus, id. ib. 6, 12: flagitium, Cic. Clu. 128: fraudem, id. Rab. 126: maleficium, id. Sext. Rosc. 62: scelus, Nep. Ep. 6: facinus miserabile, Sall. J. 53, 7: pessimum facinus pejore exemplo, Liv. 3, 72, 2: tantum dedccoris, id. 4, 2; so 2, 37; 3, 59 al.