Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

in-cĭto, āvi, ātum, 1, v. a., to set in rapid motion, to hasten, urge forwards; and with se, to put one’s self in rapid motion, to hasten, rush (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: vehementius equos incitare, Caes. B. C. 2, 41, 4: saxa per pronum, Sall. H. 3, 22 Dietsch: hastas, Val. Fl. 1, 409: stellarum motus tum incitantur, tum retardantur, Cic. N. D. 2, 40, 103: naves longas remis, Caes. B. G. 4, 25, 1; cf.: lintres magno sonitu remorum incitatae, id. ib. 7, 60, 4: navigio remis incitato, id. ib. 3, 14, 6: alii ex castris sese incitant, sally out, id. B. C. 2, 14, 3; cf.: cum ex alto se aestus incitavisset, had rushed in, id. B. G. 3, 12, 1; and: quo major vis aquae se incitavisset, id. ib. 4, 17, 7: duabus ex partibus sese (naves) in eam (navem) incitaverant, id. B. C. 2, 6, 4; cf. id. ib. 3, 24, 3.
      Prov.: incitare currentem, to spur a willing horse, i. e. to urge a person who does not need urging, Cic. Phil. 3, 8, 19; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 16; v. curro.
    2. B. In partic., to cause to grow larger, i. e. to augment, increase, to promote the growth of (not ante-Aug.; cf. excito, I. B.): hibernis (Enipeus amnis) incitatus pluviis, swollen, Liv. 44, 8, 6: frequentibus fossuris terra permiscetur, ut incitari vitis possit, Col. 4, 22, 3; 4, 33. fin.; 3, 21, 7.
  2. II. Trop., to incite, encourage, stimulate, rouse, excite, spur on.
    1. A. In gen.: aliquem imitandi cupiditate, Cic. Brut. 92, 317: quibus (causis) mentes aut incitantur aut reflectuntur, id. de Or. 1, 32, 53: animos, opp. sedare, id. Or. 19, 63: ipsum ingenium diligentia etiam ex tarditate incitat, id. ib. 2, 35, 147: quorum studio legendi meum scribendi studium in dies incitatur, id. Div. 2, 2, 5: quamquam ea incitatur in civitate ratio vivendi, id. de Or. 3, 60, 226: stultas cogitationes, Hirt. B. G. 8, 10, 4: quoniam ad hanc voluntatem ipsius naturae stimulis incitamur, Cic. Rep. 1, 2 fin.; cf.: juvenes ad studium et ad laborem, id. de Or. 1, 61, 262: aliquem ad servandum genus hominum, id. Fin. 3, 20, 66: multa Caesarem ad id bellum incitabant, Caes. B. G. 3, 10, 1: aliquem ad bellum atque arma, Liv. 1, 27, 3: aliquem ad amplissimam spem, Suet. Caes. 7: cujus voluptatis avidae libidines temere et effrenate ad potiundum incitarentur, Cic. de Sen. 12, 39: incitabant (animum ferocem) praeterea conrupti civitatis mores, Sall. C. 5, 8: cum tibia lumbos incitat, Juv. 6, 315.
    2. B. In partic.
      1. 1. To inspire. nam terrae vis Pythiam Delphis incitabat, naturae Sibyllam, Cic. Div. 1, 36, 79: mente incitati, id. Ac. 2, 5, 14; id. Cat. 63, 93.
      2. 2. In a bad sense, to excite, arouse, stir up: neque enim desunt, qui istos in me atque in optimum quemque incitent, Cic. Fl. 28, 66; cf. id. Fam. 12, 2, 1: et consules senatum in tribunum et tribunus populum in consules incitabat, Liv. 4, 2, 1: his vocibus cum in se magis incitarent dictatorem, id. 8, 33, 1: opifices facile contra vos incitabuntur, Cic. Ac. 2, 47, 144 (shortly before, concitentur); Hirt. B. G. 8, 35 fin.: milites nostri pristini diei perfidiā incitati, Caes. B. G. 4, 14, 3: civitas ob eam rem incitata, id. ib. 1, 4: judices, Quint. 6, 4, 10.
      3. 3. (Acc. to I. B.) To augment, increase, enhance: consuetudo exercitatioque et intellegendi prudentiam acuit et eloquendi celeritatem incitat, Cic. de Or. 1, 20, 90; so, caelibum poenas, Tac. A. 3, 25.
        Hence, incĭtātus, a, um, P. a. (set in rapid motion; hence), swiftly running, flowing, sailing, flying, etc.; in gen., rapid, swift.
    1. A. Lit.: imperator equo incitato se in hostes immittens, at full speed, Cic. N. D. 3, 6, 15: equo incitato, Caes. B. G. 4, 12 fin. (for which: citato equo; v. cito): milites cursu incitato in summo colle ab hostibus conspiciebantur, advancing rapidly, id. ib. 2, 26, 3; cf. in the foll. B.: mundi incitatissima conversio, Cic. Rep. 6, 18 (shortly before: conversio concitatior).
    2. B. Trop.: cursus in oratione incitatior, Cic. Or. 59, 201; cf. so of speech: Herodotus sine ullis salebris quasi sedatus amnis fluit: Thucydides incitatior fertur, id. ib. 12, 39.
      Adv.: incĭtātē (acc. to B.), of speech, quickly, rapidly, violently: fluit incitatius, Cic. Or. 63, 212: quod incitatius feratur (locutio), id. ib. 20, 67.

1. in -cĭtus, a, um, adj., set in rapid motion, rapid, swift, violent (poet.): venti vis, Lucr. 1, 271: inciti atque alacres Delphini, Cic. poët. N. D. 2, 35, 89: hasta, Verg. A. 12, 492: silex, Sil. 1, 491: longis Porticibus conjux fugit, Val. Fl. 1, 728.

2. incĭtus, a, um, adj. [2. in-citus, unmoved; hence], of a chessman that cannot be moved, immovable: (calculi) qui moveri omnino non possunt, incitos dicunt. Unde et egentes homines inciti vocantur, quibus spes ultra procedendi nulla restat, Isid. Orig. 18, 67.
As substt.

    1. 1. incĭtae, ārum (sc. calces), f., and
    2. 2. incĭta, ōrum, n. Used only in the ante- and post-class. authors in the transf. phrase, ad incita or ad incitas aliquem redigere, deducere, redire, etc., to bring to a stand-still, reduce to extremity: Sy. Profecto ad incitas lenonem rediget, si eas abduxerit. Mi. Quin prius disperibit faxo, quam unam calcem civerit, Plaut. Poen. 4, 2, 85: ut ad incitast redactus, id. Trin. 2, 4, 136 Brix: vilicum corrupit, ad incita redegit, Lucil. ap. Non. 123, 27: illud ad incita cum redit atque internecionem, id. ib. 25: Epirotae ad incitas intolerandi tributi mole depressi, Mamert. Grat. Act. ad Jul. 9.