Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

assentātĭo (ads-), ōnis, f. [assentor].

  1. I. A flattering assent, flattery, adulation: istaec illum perdidit adsentatio, Plaut. Bacch. 3, 3, 7: nullam in amicitiis pestem esse majorem quam adulationem, blanditiam, adsentationem, Cic. Lael. 25, 94: adsentationes, blanditiae et pejor odio amoris simulatio, Plin. Pan. 85: Graeci diuturnā servitute ad nimiam adsentationem eruditi, Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 5: se blanditiis et adsentationibus in Asinii consuetudinem penitus immersit, id. Clu. 13: inflatus adsentationibus, Liv. 24, 6 al.
  2. II. Rarely in a good sense, approbation, assent, Vell. 2, 128: ad neutram partem adsentationem flectere, Petr. 17.

assentātĭuncŭla (ads-), ae, f. dim. [assentatio], petty, trivial flattery: adsentatiunculae ac perjuratiunculae parasiticae, * Plaut. Stich. 1, 3, 75: non vereor, ne adsentatiunculā quādam aucupari tuam gratiam videar, * Cic. Fam. 5, 12.

assentātor (ads-), ōris, m. [assentor], one who assents flatteringly, a flatterer (most freq. in Cic.).

  1. I. Lit.: semper auget adsentator id, quod is, cujus ad voluntatem loquitur, vult esse magnum, Cic. Lael. 26, 98: ita fit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime ipse delectet, id. ib. 26, 97; id. Off. 1, 14, 42; 1, 26, 91; 2, 18, 63; id. Caecin. 5, 14: Adsentatores jubet ad lucrum ire poëta Dives agris, * Hor. A. P. 420.
  2. II. Trop.: non auctor, sed adsentator mali, one who connives at, Tert. adv. Herm. 10.

* assentātōrĭē (ads-), adv. [assentor], in a flattering manner, fawningly: dubitare te, non adsentatorie (i. e. non tibi indulgens), sed fraterne veto, Cic. ad Q. Fr. 2, 15, 6, 3.

* assentātrix (ads-), īcis, f. [assentator], a female flatterer: adsentatrix scelestast, Plaut. Most. 1, 3, 100.

assentĭo (ads-), v. assentior.

as-sentĭor (ads-, Fleck., B. and K., Halm, Weissenb.; ass-, Merk.), sensus, 4, v. dep. [sentio] (the act. form assentio, īre, was out of use even in the time of Varro, Varr. L. L. Fragm. ap. Gell. 2, 25, 9; cf. Spald. ad Quint. 1, 5, 55. The middle use of the word corresponds far better with its signif. than the active; for while adsentio prop. signif. only sentiendo accedere ad aliquem or aliquid, to make known one’s inclination or feeling toward any object, whether in favor of or against it; the middle, assentior, = sentiendo se applicare, designates a friendly joining of one’s self to any one. The act. form, adsentio, is found in Plaut. Am. 2, 2, 192; id. Rud. 4, 3, 36; Att. and Pompon. ap. Non. p. 469, 16 sq.; Verg. A. 2, 130; in Cic. only three times in epist. style (which is worthy of notice; cf. absque), Fam. 5, 2, 9; Att. 9, 9; and ad Q. Fr. 2, 1, 2; cf. Diom. p. 377 P.; but after the time of the poets of the Aug. per. it is often found, particularly in the post-Aug. histt., together with the class. mid. form, used in like manner: assensit precibus Rhamnusia justis, Ov. M. 3, 406; 9, 259; 14, 592 al.: cum de aliis rebus adsentire se veteribus Gabinis diceret, Liv. 1, 54: Adsensere atque etc., Tac. H. 5, 3; id. A. 3, 51; 3, 23; Suet. Vesp. 6; Curt. 4, 13, 4; Gell. 6, 5, 5 al.), lit., to join one in opinion, to agree with; hence, to assent to, give assent, to approve, give approval; with dat. or absol.: adsensus sum homini, Lucil. ap. Prisc. p. 801: Adsentio, Plaut. Rud. 4, 3, 36: adsensi sunt omnes, Vulg. Gen. 34, 24: cum saepissime tibi senatus maximis sit de rebus adsensus, Cic. de Or. 1, 49, 214; id. Balb. 27: si ulli rei sapiens adsentietur, id. Ac. 2, 21, 67: cui (sententiae) sunt adsensi ad unum, id. Fam. 10, 16: quibus (verbis) adsensi sunt in conspectu meo, Vulg. Jer. 34, 24; ib. 2 Macc. 14, 26: in quibus adsentior sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, Cic. Rep. Fragm. ap. Prisc. p. 801 P.: sapientem, si adsensurus esset, etiam opinaturum, etc., id. Ac. 2, 21, 67: verbo adsentiri, Sall. C. 52, 1: omnes adsensi sunt partibus dividundis, Liv. 25, 30; 41, 24 al.: cui non adsentior, Quint. 9, 3, 49 Spald.: ne adsentiri necesse esset, Suet. Caes. 80 et saep.
So of conduct, to yield: quam ob rem adsentire nobis, Vulg. Dan. 13, 20.
With neutr. acc. aliquid, cetera, etc.: non habeo autem quid tibi adsentiar, Cic. N. D. 3, 25, 64: vitiosum est adsentiri quidquam falsum, id. Ac. 2, 21, 68: cetera adsentior Crasso, id. de Or. 1, 9, 35: Mihi quoque adsunt testes, qui illut quod ego dicam adsentiant, Plaut. Am. 2, 2, 192: illud quod a te dictum est, valde tibi adsentior, Cic. de Or. 1, 28, 126; so id. ib. 3, 48, 182.
Note: Pass.: is (sapiens) multa sequitur probabilia, non comprehensa neque percepta neque adsensa, sed similia veri, nor assented to as perceived by sense (cf. assensio and assensus), Cic. Ac. 2, 31, 99.
And impers.: Bibulo adsensum est, Cic. Fam. 1, 2.

assentor (ads-; v. assentior init.), ātus, 1, v. freq. [irreg. for adsensor, from assentior], lit., to join one in judgment or opinion (opp. adversor); hence, always to assent, to agree with one in every thing, to flatter (in the class. per. only in prose); with dat.: Etiam tu quoque adsentaris huice? Plaut. Am. 2, 2, 70; cf. assentatrix: (callidus adulator) etiam adversando saepe adsentetur et litigare se simulans blandiatur, etc., Cic. Lael. 26, 99; Vell. 2, 48: tibi adsentabor, Plaut. Most. 1, 3, 89: Negat quis? nego: ait? aio. Postremo imperavi egomet mihi, Omnia adsentari, Ter. Eun. 2, 2, 22; so id. Ad. 2, 4, 6; 5, 9, 31; id. Eun. 3, 2, 37: ita fuit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime delectet, Cic. Lael. 26, 97: ut nihil nobis adsentati esse videamur, id. Ac. 2, 14, 45: quia mihi ipse adsentor fortasse, id. Fam. 3, 11: Baiae tibi assentantur, flatters you, i. e. endeavors to ingratiate itself into your favor by its sanative powers, id. ib. 9, 12: adsentante majore convivarum parte, Just. 12, 6: cui ergo consilio adsentabimur? Tert. Exhort. ad Cast. 4.