Lewis & Short

amb-ĭgo, ĕre (perf. tense not used), v. n. [ago].

  1. I. Lit., to go about or around: ambigens patriam et declinans, Tac. A. 6, 15 fin.
  2. II. Trop., to wander about; to waver, hesitate, be undecided, to doubt, be in suspense (syn. dubito; class., but mostly in prose).
    In this sense in Cic. either impers. or pass.
        1. a. Impers.: Quale quid sit, ambigitur, is uncertain, Cic. de Or. 2, 26: omnis res eandem habet naturam ambigendi, de quā disceptari potest, i. e. admits of arguments for and against, id. ib. 3, 29: ambigitur, quotiens uter utro sit prior, Hor. Ep. 2, 1, 55: de nomine ipso ambigi video, Plin. 33, 1, 4, § 10: adspici aliquando eam volucrem, non ambigitur, it cannot be doubted, Tac. A. 6, 28.
        2. b. Personal: cui rei primum occurreret, ambigebat, Just. 29, 4: Alexandrum regnum Asiae occupaturum haud ambigere, Curt. 3, 3; Tac. A. 12, 65: causa, de quā tu ambigis, Gell. 14, 2: ambigebant de illis, Vulg. Act. 5, 24.
        3. c. Pass.: ambigitur status, in quo etc., Lucr. 3, 1074: in eo jure, quod ambigitur inter peritissimos, of which there is a doubt, Cic. de Or. 1, 57; 2, 24: in eis causis, quae propter scriptum ambiguntur, id. ib. 2, 26.
  3. III. Transf.
    1. A. To argue, debate about something: ut inter eos, qui ambigunt, conveniat, quid sit id, de quo agatur, Cic. Fin. 2, 2: ambigere de vero, id. Or. 36.
    2. B. To contend, dispute, wrangle, etc.: vicini nostri ambigunt de finibus, * Ter. Heaut. 3, 1, 90: ambigunt agnati cum eo, qui est heres, Cic. Inv. 2, 42: de fundo, id. Caecin. 8: de hereditate, id. Verr. 2, 1, 45: de regno, Liv. 40, 15.