Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. lātro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cf. Gr. λοιδορέω and λατράζειν = βαρβαρίζειν, Hesych.], to bark (cf. baubor).

  1. I. Lit.: si canes latrent, Cic. Rosc. Am. 20, 56; Lucr. 5, 1066: ne latret canis, Hor. S. 1, 2, 128: quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.): canis timidus vehementius latrat quam mordet, Curt. 7, 4, 13: canino rictu, Juv. 10, 272.
    Impers. pass.: scit cui latretur cum solus obambulet ipse, Ov. Tr. 2, 459.
          1. (β) Act. for allatrare, to bark at, bay: senem adulterum Latrent Suburanae canes, Hor. Epod. 5, 57: cervinam pellem, id. Ep. 1, 2, 66: nubila, Stat. Th. 1, 551.
            Also in pass.: latrari a canibus, Plin. 25, 10, 78, § 126.
          2. (γ) Part. pres. as subst.: lātrans, antis, m., a barker, i. e. a dog (poet.): inmeriti fatum latrantis, Ov. M. 8, 412; plur., id. ib. 8, 344.
    1. B. Transf.
      1. 1. To resound, roar, of water (poet.): latrantes undae, Sil. 5, 396: (amnis) Alpibus ortus fertur latrantibus undis, id. 3, 470; Stat. Ach. 1, 451.
      2. 2. In speaking, to rant, roar, bluster: latrant jam quidam oratores, non loquuntur, Cic. Brut. 15, 58: rumperis et latras, Hor. S. 1, 3, 136.
          1. (β) Act., to bark at: si quis Obprobriis dignum latraverit, Hor. S. 2, 1, 85.
  2. II. Trop., to bark at, rage, etc.
    1. A. In gen.: multa ab animalium vocibus tralata in homines, partim quae sunt aperta, partim obscura. Perspicua, ut Ennii: Animus cum pectore latrat, Varr. L. L. 7, § 103 Müll. (cf. Ann. v. 570 Vahl.): admoto latrant praecordia tactu, rage, Stat. S. 2, 1, 13: curae latrantes, Petr. 119.
          1. (β) Act.: magnas latrantia pectora curas, Stat. Th. 2, 338.
    2. B. In partic.
      1. 1. To demand vehemently: latrare Ennius pro poscere posuit, Paul. ex Fest. 121 Müll.; cf. Enn. l. l.: cum sale panis Latrantem stomachum bene leniet, Hor. S. 2, 2, 17: nil aliud sibi naturam latrare, nisi ut, etc., Lucr. 2, 17.
      2. 2. Opening the mouth wide, pronounced with a wide mouth: hanc scripsit Latine Plautus cum latranti nomine, Plaut. Cas. prol. 34.

2. lā̆tro, ōnis, m. [Gr. λάτρις, root λα-, λαϝ-, in λάω, λεία; cf. lucrum],

  1. I. a hired servant, hireling, mercenary, satellite, bodyguard, etc. (only ante-class.): haec effatus ibi, latrones dicta facessunt, Enn. ap. Non. 306, 23 (Ann. v. 60 Vahl.).
    Of mercenary soldiers: latrones, quos conduxi, Plaut. Mil. 4, 1, 3: nam hic latro in Sparta fuit, id. Poen. 3, 3, 50: latronem suam qui auro vitam venditat, id. Bacch. 1, 1, 20 Fleck.; cf.: fortunas suas coepere latrones Inter se memorare, Enn. ap. Non. 134, 29 (Ann. v. 528 Vahl.); cf. Varr. L. L. 7, p. 141 Müll., and the passage from Paul. ex Fest. infra.
  2. II. Transf.
    1. A. A freebooter, highwayman, robber, bandit, irregular soldier, brigand (opp. justi hostes). Liv. 40, 27, 10: latrones eos antiqui dicebant, qui conducti militabant. ἀπὸ τῆς λατρείας. At nunc viarum obsessores dicuntur, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.: hostes hi sunt, qui nobis, aut quibus nos publice bellum decrevimus: ceteri latrones aut praedones sunt, Dig. 50, 16, 118: vos latrones et mendicos homines magni penditis? Plaut. Stich. 1, 2, 75: collecti ex praedonibus latronibusque Syriae, Caes. B. C. 3, 110; 3, 109 fin.; id. B. G. 3, 17: erat ei vivendum latronum ritu, ut tantum haberet, quantum rapere potuisset, Cic. Phil. 2, 25, 62: non semper viator a latrone, non numquam etiam latro a viatore occiditur, Cic. Mil. 21, 55; cf.: cantabit vacuus coram latrone viator, Juv. 10, 22; 13, 145: ne quis fur esset, neu latro, Hor. S. 1, 3, 106: quin etiam leges latronum esse dicuntur, etc., Cic. Off. 2, 11, 40: quaestio latronum, Paul. Sent. 5, 16, 13: qui latronem caedem sibi inferentem, occiderit, id. ib. 5, 23, 8.
      Of an assassin, Val. Max. 5, 9, 4.
      Poet. of a hunter, Verg. A. 12, 7.
      Of a wolf, Phaedr. 1, 1, 4.
    2. B. For latrunculus, a chessman, a piece in the game of draughts or chess which represents a soldier; a man, pawn (poet.): latronum proelia, Ov. A. A. 3, 357: ludere bella latronum, Mart. 14, 20, 1; cf. vitreo latrone, id. 7, 72, 8.

3. Lā̆tro, ōnis, m.,

  1. I. a Roman surname. So M. Porcius Latro, a famous orator from Spain, a friend of the elder Seneca, Sen. Contr. 1 praef.; Quint. 10, 5, 18; 9, 2, 91; Plin. 20, 14, 57, § 160.
    Hence,
  2. II. Lătrō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to Latro, Latronian: color, Sen. Contr. 1, 7, 16; 1 praef. § 13.