Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. ef-fĕro or ecfĕro (cf. Neue, Formenl. 2, 766), extŭli, ēlatum, efferre or ecferre, v. a., to bring or carry out, to bring forth (very freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ex navi, Plaut. Am. 2, 1, 82; cf. tela, etc., ex aedibus Cethegi, Cic. Cat. 3, 3 fin.: argentum jubeo jam intus efferri foras, Plaut. Bacch. 1, 1, 62; cf. id. ib. 4, 9, 127; id. Most. 2, 1, 58; id. Mil. 4, 8, 4: argentum ad aliquem, id. Epid. 5, 1, 27; id. Truc. 3, 1, 16: machaeram huc, id. Mil. 2, 5, 53; cf. id. Stich. 2, 2, 28: puerum extra aedes usquam, Ter. Hec. 4, 1, 48: cistellam domo, id. Eun. 4, 6, 15; cf.: cibaria sibi quemque domo, Caes. B. G. 1, 5, 3: frumentum ab Ilerda, id. B. C. 1, 78, 1: piscem de custodia, Col. 8, 17 fin.: litteras, Caes. B. G. 5, 45, 4: mucronem, Cic. Cat. 2, 1, 2; cf.: vexilla, signa, arma (e castris, extra fines, etc.), Liv. 10, 19; 27, 2; 29, 21; Tac. H. 3, 31 al.: ferrum a latere deripuit, elatumque deferebat in pectus, id. A. 1, 35 fin.: Colchis pedem, Enn. ap. Non. 297, 20; so, pedem, Verg. A. 2, 657; cf. pedem aedibus, Plaut. Bacch. 3, 3, 19: pedem portā, Cic. Att. 6, 8, 5; 7, 2, 6; Suet. Tib. 38: pedem quoquam, Plaut. Capt. 2, 3, 97: se hinc (ignis), Lucr. 6, 89 and 385: se vallo (equus), Tac. A. 15, 7: Furium longius extulit cursus, Liv. 3, 5; cf.: Messium impetus per hostes extulit, id. 4, 29.
    2. B. In partic.
      1. 1. Like the Gr. ἐκφέρω, to carry out (of the house) for burial, to bear to the grave, to bury (cf.: cremo, humo, sepelio, prosequor): optumum’st Loces illum efferendum; nam jam credo mortuus est, Plaut. Aul. 3, 6, 32; id. Most. 4, 3, 8 sqq.; Ter. And. 1, 1, 90 Don. and Ruhnk.; 1, 1, 101; Cic. N. D. 3, 32, 80; Nep. Att. 17; Liv. 2, 33; 3, 18 fin.; Quint. 8, 5, 21; Suet. Aug. 99; Hor. S. 2, 5, 85; Vulg. Luc. 7, 12.
        1. b. Transf.: meo unius funere elata populi Romani esset res publica, carried to burial, i. e. overthrown, destroyed, Liv. 28, 28; 24, 22; 31, 29.
      2. 2. Of a fruit-bearing soil, to bring forth, bear, produce: id, quod agri efferant, Cic. Rep. 2, 4 fin.; id. Brut. 4, 16; cf. also id. Verr. 2, 3, 47 fin.; 86 al.
        1. b. Transf.: ea, quae efferant aliquid ex sese, perfectiores habere naturas quam, etc., Cic. N. D. 2, 33 fin.; cf. Quint. 10, 1, 109; poet.: (Italia) genus acre virum, Verg. G. 2, 169.
      3. 3. Of motion in an upward direction (cf.: erigo and educo, II. B. 1.), to lift up, elevate, raise, exalt, Lucil. ap. Non. 297, 25: aliquem in murum, Caes. B. G. 7, 47 fin.: pars operis in altitudinem turris elata, id. B. C. 2, 8 fin.; cf. Quint. 11, 3, 103; and Suet. Calig. 32: corvus e conspectu elatus, Liv. 7, 26: pulvis elatus, id. 4, 33: elata super capita scuta, Tac. H. 3, 27: jubar (luna), Petron. Poët. 89, 2, 54; poet.: caput Auctumnus agris extulit, Hor. Epod. 2, 18.
  2. II. Trop.
    1. A. To set forth, spread abroad, utter, publish, proclaim: clamorem, to raise, Plaut. Am. 1, 1, 73: quod neque in vulgum disciplinam efferri velint, neque, etc., Caes. B. G. 6, 14, 4; cf. Plin. 2, 12, 9: vocem ejus in vulgus, Tac. A. 12, 21: tuum peccatum foras, Ter. Phorm. 5, 7, 65 Ruhnk.: hoc foras, Cic. Phil. 10, 3; so, clandestina consilia, Caes. B. G. 7, 1, 6: rem, id. ib. 7, 2, 2: has meas ineptias, Cic. de Or. 1, 24, 111: divinitus dicta, id. ib. 3, 1 fin. et saep.
      With a rel. clause: posteaquam in volgus militum elatum est, qua arrogantia in colloquio Ariovistus usus, etc., Caes. B. G. 1, 46, 4.
      1. 2. In partic., of speech, to utter, pronounce, express, declare: verbum de verbo expressum extulit, Ter. Ad. prol. 11: ut verba inter se ra tione conjuncta sententiam efferant, Varr. L. L. 8, § 1 Müll.: si graves sententiae inconditis verbis efferuntur, Cic. Or. 44, 150; cf. Quint. 9, 4, 13: quae incisim aut membratim efferuntur, ea, etc., Cic. Or. 67; cf. Quint. 9, 4, 33; 8, 3, 40; 10, 2, 17: pleraque utroque modo efferuntur, luxuriatur, luxuriat, etc., id. 9, 3, 7; cf. id. 1, 5, 16; 64; 2, 14, 2.
    2. B. In the pass., qs. to be carried out of one’s self by passions, feelings, etc.; to be carried away, transported, hurried away: usque adeo studio atque odio illius efferor ira, Lucil. ap. Cic. Tusc. 4, 21 fin.; so, studio, Cic. de Sen. 23, 83; id. Att. 1, 8, 2; id. N. D. 1, 20 fin.; Caes. B. C. 1, 45, 2; cf. cupiditate, Cic. Div. 1, 24, 49: vi naturae atque ingenii, id. Mur. 31, 65: laetitia, id. Deiot. 9, 26 (cf. act.: comitia ista praeclara, quae me laetitia extulerunt, id. Fam. 2, 10): incredibili gaudio, id. Fam. 10, 12, 2; cf. id. Rep. 3, 30; Suet. Caes. 22: voluptate canendi ac saltandi, id. Calig. 54: popularitate, id. Ner. 53.
    3. C. (Acc. to I. B. 3.) To raise, elevate, exalt: pretia alicujus rei, Varr. R. R. 3, 6 fin.: quorum animi altius se extulerunt, Cic. Rep. 3, 3: aliquem ad summum imperium per omnes honorum gradus, id. Cat. 1, 11, 28; cf.: aliquem supra leges, Tac. A. 2, 34; and: aliquem geminatis consulatibus, id. ib. 1, 3; cf. also id. ib. 4, 40: aliquem pecunia aut honore, Sall. J. 49, 4: patriam demersam extuli, Cic. Sull. 31, 87; cf. Nep. Dion. 6; Cic. Prov. Cons. 14, 34: aliquem maximis laudibus, id. Off. 2, 10, 36; cf. Caes. B. C. 3, 87: aliquem summis laudibus ad caelum, Cic. Fam. 9, 14; cf. Nep. Dion. 7 fin.: aliquid maximis laudibus, Cic. Lael. 7, 24: aliquem laudibus, Tac. A. 3, 72: aliquem verbis, Cic. de Or. 3, 14, 52: aliquid versibus, id. Rep. 1, 14; and simply aliquid, id. Verr. 2, 4, 56; Tac. A. 2, 63: aliquem in summum odium, id. H. 4, 42; cf.: rem in summam invidiam, Quint. 8, 4, 19.
      1. 2. In partic., with se, to raise, elevate one’s self; to rise, advance (cf.: appareo, eluceo, exsisto): cum (virtus) se extulit et ostendit suum lumen, Cic. Lael. 27; cf. so with a figure borrowed from the heavenly bodies: qua in urbe (Athenis) primum se orator extulit, id. Brut. 7, 26: volo se efferat in adolescente fecunditas, id. de Or. 2, 21.
        1. b. In a bad sense, with se, or in the pass., to lift up one’s self, to carry one’s self high; to be puffed up, haughty, proud on account of any thing (the figure being borrowed from a prancing horse; cf. Liv. 30, 20; and Quint. 10, 3, 10): nec cohibendo efferentem se fortunam, quanto altius elatus erat, eo foedius corruit (Atilius), Liv. 30, 30: quod aut cupias ardenter aut adeptus ecferas te insolenter, Cic. Tusc. 4, 17, 39: qui enim victoria se ecferunt, quasi victos nos intuentur, id. Fam. 9, 2, 2; cf.: se altius et incivilius, Flor. 1, 26, 8: sese audacia, scelere atque superbia, Sall. J. 14, 11: hic me magnifice effero, Ter. Heaut. 4, 3, 31: (fortunati) efferuntur fere fastidio et contumacia, Cic. Lael. 15, 54: se efferre in potestate, to be insolent in office, id. de Or. 2, 84, 342.
          Esp. freq. in the part. perf.: stulta ac barbara arrogantia elati, Caes. B. C. 3, 59, 3: recenti victoria, id. B. G. 5, 47, 4: spe celeris victoriae, id. ib. 7, 47, 3: gloria, id. B. C. 3, 79, 6: elatus et inflatus his rebus, Cic. Agr. 2, 35, 97: secunda fortuna magnisque opibus, Nep. Alcib. 7, 3; id. Milt. 7, 2: elatus ad vanam fiduciam, Curt. 3, 19, 10; but also: ad justam fiduciam, Liv. 27, 8, 7 et saep.
          In the act. (rare, and with a fig. perh. borrowed from the wind): is demum vir erit, cujus animum nec prospera (fortuna) flatu suo efferet (elates, inflates), nec adversa infringet, Liv. 45, 8 fin.
    4. D. Ante-class. and very rare, to carry out to the end, to support, endure: laborem, Att. ap. Cic. Sest. 48; cf.: malum patiendo, to get rid of, do away with, Cic. Poët. Tusc. 4, 29, 63 (but not in Lucr. 1, 141, where the better reading is sufferre).
      Hence, ēlā-tus, a, um, P. a. (acc. to I. B. 3. and II. C. 2.), exalted, lofty, high (rare; cf.: superbus, insolens, arrogans, etc.).
    1. A. Lit.: modo in elatiora modo in depressiora clivi, Col. 2, 4, 10: elatissimae lucernae, Tert. Apol. 53.
    2. B. Trop.: animus magnus elatusque, Cic. Off. 1, 18, 61; id. Tusc. 1, 40, 96: verba, high-sounding, id. Or. 36, 124; hoc casu elatior Julianus, Amm. 21, 4, 7; Vulg. Rom. 1, 30: insula opibus, Nep. Milt. 7, 2.
      Adv.: ēlāte, loftily, proudly: elate et ample loqui, opp. humiliter demisseque sentire, Cic. Tusc. 5, 9: dicere (opp. summisse), id. Opt. Gen. 4, 10.
      Comp.: se gerere, Nep. Paus. 2, 3: elatius et arrogantius praefatur, Gell. 9, 15, 4.