Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

suf-fĭcĭo (subf-), fēci, fectum, 3, v. a. and n. [facio].

  1. I. Act.
    1. A. To put under or among.
      1. 1. Of a building, to lay the foundation for: opus. Curt. 5, 1, 29 Zumpt.
      2. 2. Esp., to put into, dip in, dye, impregnate, imbue, tinge, lanam medicamentis, to impregnate, imbue, tinge, Cic. ap. Non. 386, 10, and 521, 19: (angues) ardentes oculos suffecti sanguine et igni, suffused, colored, Verg. A. 2, 210: maculis suffecta genas, Val. Fl. 2, 105: suffecta leto lumina, id. 1, 822; cf.: nubes sole suffecta, i. e. shone through, irradiated, Sen. Q. N. 1, 5, 11.
      3. 3. To give, affard, furnish, supply = suppeditare, ὑπέχειν (mostly poet.): (nebulae) sufficiunt nubes, Lucr. 6, 480: ut cibus aliam naturam sufficit ex se, id. 3, 704: haec aëra rarum Sufficiunt nobis, id. 2, 108: tellus Sufficit umorem, Verg. G. 2, 424: aut illae (salices) pecori frondem aut pastoribus umbras Sufficiunt saepemque satis et pabula melli, id. ib. 2, 435: ut (Hispania) Italiae cunctarum rerum abundantiam sufficiat, Just. 44, 1, 4: dux agmina sufficit unus turbanti terras, Sil. 1, 36; cf.: Horatius eos excursionibus sufficiendo adsuefacerat sibi fidere, by permitting to take part in, Liv. 3, 61, 12 Weissenb. ad loc.; Petr. 27.
        Trop.: ipse pater Danais animos viresque secundas Sufficit, gives courage and strength, Verg. A. 2, 618; 9, 803.
      4. 4. To occupy with, employ in: Horatius eos (milites) excursionibus (dat.) sufficiendo proeliisque levibus experiundo assuefecerat sibi fidere, by employing them in sallies, etc., Liv. 3, 61.
    2. B. To put in the place of, to substitute for another; and esp., to choose or elect in the place of any one (class.; esp. freq. of magistrates, e. g. of consuls; syn. subrogo): suffectus in Lucretii locum M. Horatius Pulvillus, Liv. 2, 8, 4: in Appii locum suffectus, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2: consul in sufficiendo collegā occupatus, Cic. Mur. 39, 85; cf.: ne consul sufficiatur, id. ib. 38, 82: censorem in demortui locum, Liv. 5, 31, 7: suffectis in loca eorum novis regibus, Just. 11, 10, 7: ipsae (apes) regem parvosque Quirites Sufficiunt, Verg. G. 4, 202: seu tribunos modo seu tribunis suffectos consules quoque habuit, Liv. 4, 8, 1: quia collegam suffici censori religio erat, id. 6, 27, 4; 6, 38, 10: quibus vitio creatis suffecti, id. 9, 7, 14; 10, 47, 1: filius patri suffectus, Tac. A. 4, 16: Conon Alcibiadi suffectus, Just. 5, 6, 1: sperante heredem suffici se proximum, Phaedr. 3, 10, 12.
      Esp. in the phrase suffectus consul, a consul elected after the regular time, a vice-consul: quando duo ordinarii consules ejus anni alter morbo, alter ferro periisset, suffectum consulem negabant recte comitia habere posse, Liv. 41, 18, 16 Weissenb. ad loc.; Lampr. Alex. Sev. 43, 2; Tac. A. 3, 37 fin.; cf.: consulatus suffectus, Aus. Grat. Act. 14, 2, § 32.
      1. 2. Transf., to cause to take the place of, to supply instead of, to furnish as a substitute (poet. and in post-Aug. prose): atque aliam ex aliā generando suffice prolem, Verg. G. 3, 65: septimo eosdem (dentes) decidere anno, aliosque suffici, Plin. 7, 16, 15, § 68: quattuor caeli partes in ternas dividunt et singulis ventos binos suffectos dant, Sen. Q. N. 5, 16, 2.
  2. II. Neutr., to be sufficient, to suffice, avail for, meet the need of, satisfy (freq. and class.; syn. suppeto); constr. absol., with dat., ad, adversus, in, with inf., ut or ne; rarely with si.
          1. (α) Absol.: quamquam nec scribae sufficere nec tabulae nomina illorum capere potuerunt, Cic. Phil. 2, 7, 16: nec jam sufficiunt, Verg. A. 9, 515: idque (ferrum) diu Suffecit, id. ib. 12, 739: Romani quoad sufficere remiges potuerunt, satis pertinaciter secuti sunt, Liv. 36, 45, 2: non sufficiebant oppidani, id. 21, 8, 4: haec exempli gratiā sufficient, Quint. 9, 2, 56: non videntur tempora suffectura, id. 2, 5, 3: pro magistratibus, qui non sufficerent, Suet. Aug. 43: quīs non sufficientibus, Curt. 9, 4, 33.
            With subject-clause: sufficit dicere, E portu navigavi, Quint. 4, 2, 41: non, quia sufficiat, non esse sacrilegium, sed quia, etc., id. 7, 3, 9: suffecerit haec retulisse, Suet. Ner. 31; Mart. 9, 1, 8.
          2. (β) With dat.: nec jam vires sufficere cuiquam, * Caes. B. G. 7, 20; cf.: vires concipit suffecturas oneri, Plin. 17, 22, 35, § 173: nec iis sufficiat imaginem virtutis effingere, Quint. 10, 2, 15: ac mihi quidem sufficeret hoc genus, id. 5, 10, 90: paucorum cupiditati cum obsistere non poterant, tamen sufficere aliquo modo poterant, Cic. Verr. 2, 5, 48, § 127: mons, hominum lacte et carne vescentium abunde sufficiebat alimentis, Liv. 29, 31, 9: hae manus suffecere desiderio meo, Curt. 4, 1, 25; 3, 6, 19: vires quae sufficiant labori certaminum, Quint. 10, 3, 3; cf.: summis operibus suffecturi vires, id. 2, 4, 33: pronuntiatio vel scenis suffectura, id. 10, 1, 119: quod opus cuicumque discendo sufficiet, id. 1, 9, 3: dominis sufficit tantum soli, ut relevare caput possint, Plin. Ep. 1, 24, 4.
            Poet.: nec sufficit umbo Ictibus, Verg. A. 9, 810.
          3. (γ) With ad: terra ingenito umore egens vix ad perennes suffecit amnes, Liv. 4, 30: inopi aerario nec plebe ad tributum sufficiente, id. 29, 16: annus vix ad solacium unius anni, id. 10, 47: oppidani ad omnia tuenda non sufficiebant, id. 21, 8, 4: quomodo nos ad patiendum sufficiamus, id. 29, 17, 17; 21, 8, 4; 33, 10: ad quod si vires non suffecerint, Quint. 12, 1, 32.
          4. (δ) With adversus: non suffecturum ducem unum et exercitum unum adversus quattuor populos, Liv. 10, 25.
            (ε) With in: nec locus in tumulos nec sufficit arbor in ignes, Ov. M. 7, 613: ergo ego sufficiam reus in nova crimina semper? id. Am. 2, 7, 1.
            (ζ) With inf.: nec nos obniti contra nec tendere tantum Sufficimus, Verg. A. 5, 22.
            (η) With ut or ne: interim sufficit, ut exorari te sinas, Plin. Ep. 9, 21, 3: sufficit, ne ea, quae sunt vera, minuantur, id. ib. 9, 33, 11.
            (θ) With si: sufficere tibi debet, si, etc., Plin. Ep. 5, 1, 9: sufficere his credis, si probi existimentur, id. Pan. 88, 2.
            Hence, P. a.: suffĭcĭens, entis, sufficient, adequate: aetas vix tantis matura rebus, sed abunde sufficiens, Curt. 3, 6, 19: testes, Dig. 29, 7, 8.
            Sup.: unica et sufficientissima definitio, Tert. adv. Marc. 5, 2.