No entries found. Showing closest matches:
ultrā, adv. and prep. [ulter].
- I. Adv.
- A. Prop., on the other side: dextera nec citra mota nec ultra, neither on that side nor on this, neither backwards nor forwards, Ov. M. 5, 186.
- B. Transf., in gen., beyond, farther, over, more, besides; of space (rare): ultra procedendi facultas, Auct. B. Afr. 50, 3.
- 2. Of time, degree, etc.: estne aliquid ultra, quo progredi crudelitas possit? Cic. Verr. 2, 5, 45, § 119: ne quid ultra requiratis, id. Univ. 3: ut nihil possit ultra, id. Att. 15, 1, B, 2: quia ultra nihil habemus, id. Tusc. 1, 39, 94: melius ultra quam citra stat oratio, Quint. 8, 6, 76; 3, 1, 9: quid ultra Provehor? Verg. A. 3, 480: jam nihil ultra exspectantibus, Quint. 9, 4, 30; cf. id. 7, 1, 59: eam (mortem) cuncta mortalium mala dissolvere; ultra neque curae neque gaudio locum esse, Sall. C. 51, 20: hac tempestate serviundum aut imperandum … nam quid ultra? id. Or. Lepid. contra Sull. 5: nullum ultra periculum vererentur, Hirt. B. G. 8, 39: quos alios muros, quae jam ultra moenia habetis? Verg. A. 9, 782.
Of time: usque ad Attium et ultra porrectas syllabas geminis vocalibus scripserunt, farther, later, Quint. 1, 7, 14: nec ultra bellum Latinum dilatum, Liv. 2, 19, 2.
- C. Esp., on account of its comparative sense, freq. followed by quam: ultra enim quo progrediar, quam ut veri videam similia, non habeo, Cic. Tusc. 1, 9, 17: ultra quam homini datum est provehi, Quint. 6, prooem. § 10: ultra quam satis est, Cic. Inv. 1, 49, 91; 1, 18, 26; Quint. 12, 7, 12: ultra quam oporteat, id. 2, 4. 7; 2, 5, 24: ultra quam ullus spiritus durare possit, id. 8, 2, 17; Liv. 40, 30, 5: nec ultra moratus, quam, etc., Tac. A. 6, 44.
- D. Comp.: ultĕrĭus, in the signif. of the posit., beyond, farther on, farther (mostly poet.; in prose rare and only postAug.).
- (α) = ultra, cum quo Riphaeos possim conscendere montes Ulteriusque domo vadere Memnoniā, Prop. 1, 6, 4: abire, Ov. M. 2, 872: ulterius nihil est, nisi non habitabile frigus, id. Tr. 3, 4, 51.
- (β) Transf., = longius or amplius; procedere, Quint. 5, 11, 34: ulterius ne tende odiis, Verg. A. 12, 938: si me ulterius provexerit ira, Prop. 2, 15 (3, 7), 19: revocavit me cogitationi aptae traditum, et iturum, si licuisset, ulterius, Sen. Ep. 102, 1: robur ulterius adversus eam saeviendi gentem, Val. Max. 1, 1, 15: nec ulterius dare corpus inutile leto Aut vacat aut curat, farther, longer, more, Ov. M. 12, 344: non tulit ulterius, id. ib. 3, 487: rogabat Ulterius justo, beyond what was right, more than was right, id. ib. 6, 470.
- E. Sup.: ultĭmē.
- 1. Extremely, to the last degree: nudam flagris ultime verberat, App. M. 10, p. 250, 33: affectus, id. ib. 1, p. 105, 22.
- 2. At last, Sen. Ep. 76, 22 (dub.; al. ultimum).
- II. Prep. with acc., on the farther side of, beyond, past: cis Padum ultraque, Liv. 5, 35, 4: ultra Silianam villam, Cic. Att. 12, 27, 1: milibus passuum II. ultra eum (montem) castra fecit, Caes. B. G. 1, 48; 1, 49; id. B. C. 3, 26; 3, 66: ultra Terminum, Hor. C. 1, 22, 10: dextra paulum prolata ultra sinum, Quint. 11, 3, 159; cf. id. ib. § 118.
Placed after the noun: sunt certi denique fines, Quos ultra citraque nequit consistere rectum, Hor. S. 1, 1, 107: portas ultra procedere, Prop. 4 (5), 7, 29: Euphratem ultra, Tac. A. 15, 17 fin.
- b. Transf.
- (α) Of time, beyond, past, longer than: (Gorgias) et illorum fuit aemulus ut ultra Socratem usque duravit, Quint. 3, 1, 9: non durat ultra poenam abdicationis, id. 9, 2, 88: ultra rudes annos, id. 1, 1, 20: ultra pueriles annos, id. 1, 11, 19.
- (β) Of number, measure, degree, quality, etc., beyond, above, over, more than, = supra: paulo ultra eum numerum, Auct. B. Alex. 21: non ultra heminam aquae assumere, Cels. 4, 2, 4 fin.: adhibent modum quendam, quem ultra progredi non oporteat, Cic. Tusc. 4, 17, 38: ultra fidem, Quint. 8, 6, 73: modum, id. 10, 3, 32; 11, 1, 90: quid est ultra pignus aut multam? Cic. Phil. 1, 5, 12: ultra Romanorum et mortalium etiam morem aliquem curare, Sall. Fragm. ap. Macr. S. 2, 9: juvenis ultra barbarum, promptus ingenio, Vell. 2, 118, 2: Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens, id. 2, 88, 2: si mortalis ultra Fas trepidat, Hor. C. 3, 29, 31: ultra Legem tendere opus, id. S. 2, 1, 1: vires ultra sortemque senectae, Verg. A. 6, 114: si ultra placitum laudarit, id. E. 7, 27.
ultrā-mundānus, a, um, adj., that is beyond the world, ultra-mundane (postclass.): ille deus, App. Dogm. Plat. 8, 7: pater, Mart. Cap. 2, § 185.
ultrix, īcis, adj. [ultor], avenging, vengeful.
- I. Adj. (poet.): ultricesque sedent in limine Dirae, the avenging goddesses, i. e. the Furies, Verg. A. 4, 473; cf. Furiae, Claud. Ep. 1, 14; and, deae, Sen. Med. 967: Curae, Verg. A. 6, 274: dextra, Sen. Herc. Fur. 895: irae, Claud. III. Cons. Hon. 104: rotae, id. Laud. Stil. 1, 98.
In neutr. plur.: ultricia bella, Sil. 2, 423: tela ultricia, Stat. Th. 10, 911.
- * II. Subst., she that avenges, an avenger: ultrix afflictae civitatis, Cic. Dom. 43, 112 (dub.; B. and K. victrix).
ultrō̆, adv., to the farther side, beyond, on the other side.
- I. Lit., so most usually in the connection ultro citroque, Cic. Rep. 6, 9, 9; id. Ac. 1, 7, 28; Caes. B. G. 1, 42; Liv. 3, 5, 11; Auct. B. Hisp. 21: ultro et citro, Cic. Off. 1, 17, 56; id. Lael. 22, 85; id. Rosc. Am. 22, 60: ultro ac citro, Varr. R. R. 3, 5, 16; or, without a copula, ultro citro, on this side and on that, this way and that, to and fro, on both sides, mutually, Cic. N. D. 2, 33, 84; Sen. Q. N. 4, 2, 29; Suet. Calig. 19; App. M. 8, p. 211; v. citro; and cf. Hand, Turs. II. p. 87 sqq.
- II. Transf.
- A. Of distance, afar, away, off (so only in Plautus): Ty. Proin’ tu ab istoc procul recedas. He. Ultro istum a me! Plaut. Capt. 3, 4, 19 Brix ad loc.: ultro istunc, qui exossat homines! id. Am. 1, 1, 164: ultro te amator apage te a dorso meo, id. Cas. 2, 8, 23.
- B. To denote that which is or is done over and above something else, besides, moreover, too: et mulier ut sit libera, atque ipse ultro det argentum, Plaut. Pers. 2, 5, 26: celavit suos cives ultroque eis sumptum intulit, Cic. Fl. 19, 45: cavendo, ne metuant homines, metuendos ultro se efficiunt, Liv. 3, 65, 11: Sex. Naevius, qui, cum ipse ultro deberet, cupidissime contenderet, etc., Cic. Quint. 23, 74; cf.: non debui tibi pecuniam … ultro a me mutuatus es, Quint. 5, 10, 107; 12, 8, 7 Spald. N. cr.: his lacrimis vitam damus et miserescimus ultro, Verg. A. 2, 145: nunc ultro ad cineres ipsius Adsumus, id. ib. 5, 55 Forbig. ad loc.: ultro animos tollit dictis atque increpat ultro, id. ib. 9, 127.
- 2. Trop., superfluously, gratuitously, wantonly: qui ita putant, Sibi fieri injuriam ultro si quam fecere ipsi expostules, Ter. Ad. 4, 3, 4: sibi ultro per contumelias hostem insultare, Liv. 3, 62, 1.
- C. From beyond, from the other side, i. e. without influence or assistance from this side (cf. sponte, whose opposite is external compulsion or aid: ultro facio, non rogatus; sponte facio, non coactus neque adjutus; hence, ultro is esp. freq. with verbs of giving, offering, proposing, approaching, assailing, etc.), on his part, on their part, of himself, of themselves, etc.; of one’s own accord, without being asked, spontaneously, voluntarily: Gn. Jam haec tibi aderit supplicans Ultro. Thr. Credin’? Gn. Immo certe. Novi ingenium mulierum: Nolunt, ubi velis: ubi nolis, cupiunt ultro, Ter. Eun. 4, 7, 42 sq.: O audaciam! etiam me ultro accusatum advenit? id. Phorm. 2, 3, 13: monstrum etiam ultro derisum advenit, id. Eun. 5, 2, 21: qui quoniam Erus quod imperavit neglexisti persequi, nunc venis etiam ultro inrisum dominum, Plaut. Am. 2, 1, 40: ut homines Galli spem imperii ultro sibi a patriciis hominibus oblatam neglegerent, id non divinitus factum esse putatis? Cic. Cat. 3, 9, 22: ultro aliquid offerre, id. Planc. 10, 26; cf. Quint. 7, 1, 50: offerendum ultro rati, Liv. 1, 17, 8: offerentibus ultro sese militibus, id. 27, 46, 3: cum id, quod antea petenti denegasset, ultro polliceretur, Caes. B. G. 1, 42: omnia ei ultro pollicitus sum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 1: nec mihi quicquam tali tempore in mentem venit optare, quod non ultro mihi Caesar detulerit, Cic. Fam. 4, 13, 2: has (tabulas) donavit his ultro, Quint. 5, 10, 111: subinvideo tibi, ultro te etiam arcessitum ab eo, of his own motion, Cic. Fam. 7, 10, 1: ultroque animam sub fasce dedere, Verg. G. 4, 204: quod divom promittere nemo Auderet, volvenda dies, en, attulit ultro, id. A. 9, 7: ultro ad terram concidit, id. ib. 5, 446: ultro ad me venit, Ter. And. 1, 1, 73; id. Eun. 1, 1, 2; Pers. 5, 172: ad aliquem ultro venire, Cic. Fam. 7, 21; cf. id. Fin. 2, 18, 58: quod occurrit ultro, Quint. 7, 1, 59: interrogantibus libenter respondeat, non interrogantes percontetur ultro, id. 2, 2, 6: quemadmodum impetum occupemus facere ultro in regem, Att. ap. Non. 355, 11: cum rex ab Attalo et Rhodiis ultro se bello lacessitum diceret, num Abydeni quoque, inquit, ultro tibi intulerunt arma? Liv. 31, 18, 2; 21, 1, 3; 1, 17, 8; 2, 13, 2: ne collegae auxilium, quod acciendum ultro fuerit, suā sponte oblatum sperneretur, id. 10, 19, 1 Weissenb. ad loc.: Cappadocem illum non modo recipiebat (Asia) suis urbibus, verum etiam ultro vocabat, Cic. Fl. 18, 61.
So, ultro tributa (and sometimes written as one word, ultrotributa), expenditures made by the State for public works, Varr. L. L. 6, § 11 Müll.; Liv. 39, 44, 2; 43, 16, 2 and 7.
Trop.: virtus saepius in ultro tributis est, gives rather than receives, Sen. Ben. 4, 1, 2.
* ultrōnĕĭtas, ātis, f. [ultroneus], freewill, voluntariness: ultroneitas, quam libertatem arbitrii dicimus, Fulg. Myth. 3, 6 fin.
ultrōnĕus, a, um, adj. [ultro], of one’s own accord, voluntary (late Lat.): exsilium, App. M. 1, p. 111, 15: ultroneam te dominae tuae reddis (i. e. ultro, tuā sponte), voluntarily, id. ib. 6, p. 175, 17; cf. id. Flor. 2, p. 350, 10; Vulg. Exod. 25, 2 (but in Sen. Q. N. 2, 59, 8, the correct read. is nati).
* ultrorsum, adv. [contr. from ultroversum], farther onwards: pergere, Sulp. Sev. Hist. Sacr. 2, 26.
ultrōtrĭbūta, ōrum, v. ultro fin.