Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word Juvit could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

Hĭbernĭa, ae, f. (= Ἰουερνία Ptol.), the island now called Ireland, Caes. B. G. 5, 13, 2; Plin. 4, 16, 30, § 103; Tac. Agr. 24.
Also called Iverna, ae, Mel. 3, 6, 6: Ju-verna, ae, Juv. 2, 160; and (acc. to the Gr. form Ἰέρνη Strab.) Ierna, ae, App. de Mundo, p. 60; and Iernē, ēs, Claud. Laud. Stil. 2, 251; IV. Cons. Hon. 33.

jūnix, or uncontr. jŭvĕnix, īcis, f. [juvenix], a young cow, a calf, heifer: tot tibi cum in flammas junicum omenta liquescant, Pers. 2, 47.
In the form juvenix, of a maiden (cf.: δάμαλις, juvenca): quam mox horsum ad stabulum juvenix recipiat se pabulo, Plaut. Mil. 2, 3, 38 Ritschl. dub. (MSS. juvenis).

jŭvāmen, ĭnis, n. [juvo], help, aid. assistance (late Lat.), Cassiod. Var. 12, 2; Hilar. in Galat. 64; Aem. Mac. in Cap. de Betonica.

jŭvāmentum, i, n. [juvo], help, aid, assistance (late Lat.), Veg. 4, 25, 3.

1. jŭvĕnālis, e, adj. [juvenis], youthful, juvenile, suitable for young people (mostly poet. and post-Aug.): corpus, Verg. A. 5, 475: arma, id. ib. 2, 518; Sil. 2, 312: mihi mens juvenali ardebat amore compellare virum, Verg. A. 8, 163: fama, Plin. 33, 2, 8, § 32: ludi, a kind of games introduced by Nero, Suet. Ner. 11; cf. dies, id. Calig. 17: ludus, Liv. 1, 57, 11.
Hence, subst.: jŭvĕnālĭa, ium, n., youthful pursuits, games, Tac. A. 14, 15; 15, 33; 16, 21; Capitol. Gord. 4.
Adv.: jŭvĕnālĭ-ter, in a youthful manner, youthfully: jecit ab obliquo nitidum juvenaliter aurum, Ov. M. 10, 675; id. A. A. 3, 733; id. M. 7, 805.
Hence, rashly, improvidently, Ov. Tr. 2, 117 al.

2. Jŭvĕnālis, is, m., Juvenal: D. Junius Juvenalis, a Roman satirist in the time of Domitian and Trajan, Mart. 7, 24, 1; 12, 18, 2 al.

jŭvenca, ae, f., v. 1. juvencus.

jŭvencŭlasco, ĕre, 3, v. inch. [juvenculus], to become youthful, to grow into youth: juvenculescat adulescentia, senecta canescat, Ambros. de Cain et Abel, 2, 1, 2.

jŭvencŭlus, a, um,

  1. I. adj. dim. [juvenca], young (eccl. Lat.), Tert. Monog. 13: viduae, young widows, id. ib.: bos, Ambros. de Tob. § 25; Vulg. Psa. 67, 26.
  2. II. As subst.
    1. A. jŭvencŭlus, i, m., a young man, Hier. Ep. 2, 16; Ambros. Apol. Dav. 3, 12.
      1. 2. A young bullock, Vulg. Jer. 31, 18.
    2. B. jŭvencŭla, ae, a young girl, Vulg. Psa. 68, 26; Tert. adv. Jud. 9.
      Plur., Vulg. 1 Tim. 5, 2 al.

1. jŭvencus, a, um

    (
  1. I. gen. plur. juvencūm, Verg. A. 9, 609), adj. [contr. from juvenicus, from juvenis], young (mostly poet.): ecus, Lucr. 5, 1074: gallinae, Plin. 10, 53, 74, § 146.
    More freq.,
  2. II. Subst.
    1. A. jŭvencus, i, m.
      1. 1. Sc. bos, a young bullock: aspice, aratra jugo referunt suspensa juvenci, Verg. E. 2, 66; 7, 11; id. A. 6, 38: est in juvencis, est in Equis patrum virtus, Hor. C. 4, 4, 30: fessi juvenci, Ov. M. 14, 648; Varr. R. R. 2, 5, 6.
        1. b. Poet. transf., neat’s leather: clipeum vestisse juvenco, Stat. Th. 3, 591.
      2. 2. Sc. homo, a young man: te suis matres metuunt juvencis, Hor. C. 2, 8, 21.
    2. B. jŭvenca, ae, f.
      1. 1. (Sc. bos.) A young cow, heifer: pascitur in magna Sila formosa juvenca, Verg. G. 3, 219; Hor. C. 2, 5, 6; id. Ep. 1, 3, 36; Juv. 6, 49.
      2. 2. Sc. femina, a girl: Graia, i. e. Helen, Ov. H. 5, 117; Val. Fl. 4, 350.

2. Jŭvencus, i, m., a priest in Spain in the time of Constantine the Great, who made a metrical version of the four Gospels, Hier. Ep. 70, 5 (I. p. 430 Vall.); v. Teuffel, Röm. Lit. p. 912 sq.

jŭvĕnesco, nŭi, 3, v. inch. n. [juvenis].

  1. I. To reach the age of youth, to grow up (poet. and post-Aug.): vituluslargis juvenescit herbis, Hor. C. 4, 2, 54: ex quo juvenuit, Tert. Exhort. ad Cast. 6 fin.
  2. II. To grow young again.
    1. A. Lit.: Pylius juvenescere posset, Ov. Am. 3, 7, 41: glires aestate juvenescunt, Plin. 8, 57, 82, § 224.
      Of plants: rosa recisa juvenescit, Plin. 21, 11, 40, § 69.
    2. B. Transf., to become vigorous, regain strength, flourish: gladii juvenescunt, Stat. Th. 3, 583: corpus regni juvenescit, recovers itself, Claud. Laud. Stil. 2, 20: continuo montes muro, id. VI. Cons. Honor. 534.

jŭvĕnīlis (jŭvĕnāl-), e, adj. [contr. from juvenicus, from juvenis], of or belonging to youth, youthful, juvenile.

  1. I. Lit.: juvenilis quaedam dicendi impunitas et licentia. Cic. Brut. 91, 316: redundantia, id. Or. 30, 108: sumptis Priamum juvenalibus armis vidit. Verg. A. 2, 518: corpus, id. ib. 5, 475: valida ac juvenilia membra, Juv. 11, 5: anni, Ov. M. 8, 632: caput, id. ib. 1, 564: femur, id. Am. 1, 5, 22: suis semper juvenilior annis, id. M. 14, 639: sidus juvenile nepotes, shining among the youths like stars, a youthful constellation, id. Tr. 2, 167.
  2. II. Transf.
    1. A. Lively, cheerful: integer et laetus laeta et juvenilia lusi, Ov. Tr. 5, 1, 7.
    2. B. Violent, strong: praeceps juvenile pericli, Stat. S. 1, 4, 50.
      Hence, advv.
      1. 1. jŭvĕnīle, youthfully: adhuc juvenile vagans, Stat. S. 3, 5, 25.
      2. 2. jŭvĕnīlĭter, youthfully, after the manner of youth: exsultare, Cic. de Sen. 4, 10 (in Ovid only juvenaliter; v. juvenalis fin.).

jŭvĕnīlĭtas, ātis, f. [juvenilis], youth, juvenility (ante-class.), Varr. ap. Non. 123, 8.

jŭvĕnīlĭter, adv., v. juvenilis fin.

jŭvĕnis, is, adj. (comp. juvenior, for the more usual junior, Plin. Ep. 4, 8; App. M. 8, p. 210, 36) [Sanscr. yuvan, young].

  1. I. Adj.: ut juveni primum virgo deducta marito, Tib. 3, 4, 31: est mihi filius juvenis, Quint. 4, 2, 42: juvenes anni, Ov. M. 7, 295: juvenes premere Medos, Juv. 7, 132: ovis juvenis, Col. 7, 3, 6: deus, Calp. Ecl. 7, 6.
    Comp.: toto junior anno, Hor. Ep. 2, 1, 44: dis junioribus permisit ut, etc., Cic. Univ. 13.
  2. II. Subst.: jŭvĕnis, is, comm., one who is in the flower of his or her age (mostly of persons older than adolescentes and younger than seniores, i. e. between twenty and forty years), a young person, a young man, a young woman: infirmitas puerorum, et ferocitas juvenum, et gravitas jam constantis aetatis, Cic. de Sen. 10, 33: simul ac juvenes esse coeperunt, id. Off. 2, 13, 45: aetas juvenum (opp. senum), id. Cat. 19, 67: juvenem egregium praestanti munere donat, Verg. A. 5, 361: juvenes fervidi, Hor. C. 4, 13, 26: nefas si juvenis vetulo non assurrexerat, Juv. 13, 55: telluris juvenes = terrae filios, Hor. C. 2, 12, 7: clamosus juvenem pater excitat, Juv. 4, 191; so, juvenes ipsius consulis, sons, id. 8, 262.
    In comp.: edicitur delectus: juniores ad nomina respondent, Liv. 3, 41, 1; 6, 2, 6: junior (opp. senior), the son, the younger of the name (late Lat.), Ambros. Enar. in Psa. 45, 31: eos (milites) ad annum quadragesimum sextum juniores, supraque eum annum seniores appellavit (Servius Tullius), Gell. 11, 28, 1.
    Fem.: Cornelia juvenis est, Plin. 7, 36, 36, § 122: pulchra, Phaedr. 2, 2, 5; Ov. A. A. 1, 63; amica, Claud. in Eutr. 2, praef. 23.
    1. B. Juvenis (for juventus), the youth, the young men: lectus juvenis, Sil. 4, 219.

jŭvĕnix, v. junix.

* jŭvĕnor, 1, v. dep. [juvenis], to act with youthful indiscretion, to wanton: aut nimium teneris juvenentur versibus umquam, Hor. A. P. 246; cf.: juvenor, νεωτερίζω, Gloss. Philox.

jŭventa, ae, f. [juvenis], the age of youth, youth (mostly post-Aug. for the class. juventus).

  1. I. Lit.: membra decora juventā, Verg. A. 4, 559: prima a parte juventae, Cic. Att. poët. 2, 3, 3: Euryalus forma insignis, viridique juventa, Verg. A. 5, 295; Ov. M. 4, 17; 6, 719; 10, 84: non ita se a juventa eum gessisse, Liv. 35, 42: qua capta juventa Hippia, Juv. 6, 103: Livia, prima sua juventa ex Nerone gravida, Plin. 10, 55, 76, § 154: elephantorum juventa a sexagesimo anno incipit, id. 8, 10, 10, § 28: nitidus juventā (of the snake), Verg. G. 3, 437.
    Of plants, Plin. 16, 23, 35, § 86.
    Poet., youth, young people: moderator juventae, Mart. 2, 90, 1.
  2. II. Personified, the goddess of youth, Ov. M. 7, 241; id. P. 1, 10, 12; cf. the foll. art.

jŭventas, ātis, f. [juvenis], the age of youth, youth.

  1. I. Lit. (poet.), Lucr. 5, 888; Verg. G. 3, 63; id. A. 5, 398; Hor. C. 2, 11, 6; of the eagle, id. ib. 4, 4, 5.
  2. II. Personified: Jŭventas, the goddess of youth, Hebe, Cic. N. D. 1, 40, 112; id. Att. 1, 18, 3; id. Tusc. 1, 26, 65; Hor. C. 1, 30, 7; Liv. 5, 54 fin.; 21, 62, 9; 36, 36, 5.

Jŭventĭus (Jŭvenc-), a, name of a Roman gens; e. g. M. Juventius Pedo, Cic. Clu. 30.
Adj.: Jŭventĭus, a, um, of or belonging to Juventius: familia, Cic. Planc. 8, 19.

jŭventus, ūtis (scanned as dissyl., Plaut. Most. 1, 1, 30; id. Curc. 1, 1, 38; cf. junior), f. [juvenis], the age of youth (from the twentieth to the fortieth year), youth (rare, except in transf. meaning; cf. juventas).

  1. I. Lit.: quae juventute geruntur et viribus, Cic. de Sen. 6, 15: ibique juventutem suam exercuit, Sall. C. 5, 2.
  2. II. Transf., concr.
    1. A. Young persons, youth: quo nemo adaeque juventute ex omni Attica antehac est habitus parcus, Plaut. Most. 1, 1, 29: juventutis mores scire, id. Am. 1, 1, 2: nulla juventutis est spes; sese omnes amant, id. Capt. 1, 2, 19: ob eamque causam juventus nostra dedisceret paene discendo, Cic. de Or. 3, 24, 93: cum omnis juventus, omnes etiam gravioris aetatis eo convenerant, Caes. B. G. 3, 16, 2; 6, 14 fin.; 6, 23, 6; id. B. C. 2, 5, 3 sq.; Hirt. B. G. 8, 8, 2: Trojana, Verg. A. 1, 467: Cannis consumpta juventus, Juv. 2, 155: alios caedit sua quemque juventus, pupils, id. 7, 213.
      Of young bees, Verg. G. 4, 22; hence: princeps juventutis, in the time of the republic the first among the knights, Cic. Vatin. 10, 24; id. Fam. 3, 11, 3; under the emperors, a title of the imperial princes, Tac. A. 1, 3.
    2. B. Personified: Jŭventus, the goddess of youth (for the usual Juventas): FLAMINIS IVVENTVTIS, Inscr. Orell. 2213; Hyg. Fab. praef.

Jūverna or Jūberna, ae, f., Ireland, Mela, 3, 6, 6; Juv. 2, 160.

jŭvo, jūvi, jūtum, 1 (juvaturus, Sall. J. 47, 2; Plin. Ep. 4, 15, 13: iuerint, Cat. 66, 18), v. a. and n. [perh. root div-, to gleam; cf. dies], to help, aid, assist, support, benefit (cf.: auxilior, subvenio, opitulor).

  1. I. In gen.: qui se natos ad homines juvandos, tutandos, conservandos arbitrantur, Cic. Tusc. 1, 14, 32: beatae vitae disciplinam juvare, id. Fin. 1, 21, 71: aliquem omni suo studio in petitione, id. Fam. 11, 17, 2: aliquem auxilio laboris, id. Balb. 9: hostes frumento, Caes. B. G. 1, 26: juvit facundia causam, Ov. M. 7, 505: imbres arva juvantes, id. A. A. 1, 647: (Juppiter) juvat imbribus agros, id. P. 2, 1, 13: aliquem portuque locoque, by receiving into harbor and house, id. H. 2, 55: nudum hospitio tectoque, Juv. 3, 211: pectora alloquio, Ov. P. 1, 6, 18: audentes deus ipse juvat, id. M. 10, 586: audentes Fortuna juvat, Verg. A. 10, 284: aliquem in aliqua re, Cat. 68, 41.
    With two acc.: aliquid Rutulos, Verg. A. 10, 84.
    Of medical assistance: qui salutari juvat arte fessos, Hor. C. S. 63; Ov. Tr. 2, 270; Plin. 23, 1, 10, § 14: dis juvantibus or deo juvante, with God’s help: me, dis juvantibus, ante brumam exspecta, Cic. Fam. 7, 20, 2; id. N. D. 2, 66, 165; cf.: non denique quicquam aliud nisi juvantibus sacris deligunt, Plin. 2, 7, 5, § 21.
    In pass.: lex Cornelia proscriptum juvari vetat, Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123: viatico a me juvabitur, Liv. 44, 22: precor, quaeras, qua sim tibi parte juvandus, Ov. P. 4, 12 fin.: placuit sollertia, tempore etiam juta, Tac. A. 14, 4 init. (al. adjuta): nec sola (lingua) loquendi munus implere potest, nisi juta, etc., Lact. Opif. D. 10, 13.
    Impers., juvat, it is of use; with a subject-clause: juvat Ismara Baccho Conserere, Verg. G. 2, 37: quid docuisse juvabat? Ov. M. 7, 858; cf.: quid juvat esse deum? id. ib. 13, 965.
  2. II. In partic., to delight, gratify, please: juvare in utroque (in sensu et in animo) dicitur: ex eoque jucundum, Cic. Fin. 2, 4, 14.
    In this sense rarely as a personal verb: nec umquam quicquam me juvat quod edo domi; Forisquod gusto id beat, Plaut. Capt. 1, 2, 34: non omnis arbusta juvant humilesque myricae, Verg. E. 4, 2: nec me vita juvaret, invisa civibus et militibus meis, Liv. 28, 27: si nec fabellae te juvant nec fabulae, Phaedr. 4, 7, 22: multos castra juvant, Hor. C. 1, 23: aurem juvantia verba, Ov. A. A. 2, 159.
    In pass.: refer ad aures, probabunt: quaere, cur? ita se dicent juvari, Cic. Or. 48, 159.
    More freq. impers., juvat (aliquem), with subject-clause, it delights, pleases, I (thou, he, etc.) am delighted, take pleasure in: juvit me, tibi tuas litteras profuisse, Cic. Fam. 5, 21, 3: juvat me haec praeclara nomina artificumconcidisse, id. Verr. 2, 4, 6, § 12: forsan et haec olim meminisse juvabit, Verg. A. 1, 203: juvat evasisse tot urbes Argolicas, id. ib. 3, 282: insano juvat indulgere labori, id. ib. 6, 135: si pereo, hominum manibus periisse juvabit, id. ib. 3, 606: quae scire magis juvat quam prodest, Sen. Ep. 106.